บทที่ 4
หายป่วย
เพราะหลัวถิงจือหายไปทั้งคืน คนป่วยอย่างมู่หรงเหยาจึงนอนไม่หลับ สายตาคมมองไปยังขอบหน้าต่างรอแสงวันใหม่อย่างจดจ่อ
พอเช้าวันใหม่หลัวถิงจือก็จะมาดูแลเขาเหมือนเดิม
เป็นคำพูดที่มู่หรงเหยาบอกกับตนเองทั้งคืน เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าในวันต่อมาหลัวถิงจือกลับไม่มาเช่นเคย
“นางหายไปไหน”
เมื่อปลอดคนมู่หรงเหยาก็ถามฝูฮั่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ยิ่งรู้ว่านางไม่มาดูแลเขาเช่นเคยเพราะออกไปหาหมอจางซ่ง หมอหนุ่มที่เคยดูแลนางเมื่อครั้งนางยังไม่ได้เข้ามาอยู่ในจวนเขา มือหนาก็กำเข้าหากันแน่น
“เห็นว่าบุตรสาวของหมอจางล้มป่วย ฮูหยินหลี่จึงไปเยี่ยมขอรับ”
“นางเป็นหมอหรือไง คนป่วยก็ต้องออกไปเยี่ยม!”
น้ำเสียงของมู่หรงเหยาแม้ไม่ดังมาก แต่ทุกคำกลับเน้นหนักบ่งบอกความรู้สึกไม่พอใจอย่างชัดเจน ทว่าฝูฮั่นไม่ทันตอบที่หน้าประตูก็ปรากฏสามคุณชายมู่เดินเข้ามา
“ท่านหมอจางเป็นสหายสนิทของฮูหยินหลี่ อีกทั้งเป็นพ่อหม้า
