บทที่ 3
ลูกเขยเจ้าเล่ห์
ยามที่แสงตะวันยามเช้าสาดส่อง มู่หรงเหยาผู้ที่สิ้นสติไปร่วมเดือนก็ปรือตาตื่น สัมผัสอ่อนนุ่มที่กำลังลูบไล้แก่นกายของเขาทำให้ร่างกายที่อ่อนเพลียกลับมีแรงตื่นตัวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
“ลูกเขยของข้า คงทรมานมากใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง”
เสียงหวานใสดังขึ้นเบาๆ ดึงสายตาคมที่เพิ่งปรือตื่นให้เพ่งมองไปยังต้นเสียง ทว่ายามเห็นเสี้ยวหน้าสวยหวานที่กระทบกับแสงรุ่งอรุณกำลังก้มลงแนบริมฝีปากเล็กช่วยปลดปล่อยเขาจากความทรมานยามเช้า ทั่วทั้งกายหนุ่มใหญ่ก็เกร็งสะท้าน มือที่อ่อนแรงกำเข้าหากันแน่น ข่มกลั้นเสียงเข้มเอาไว้ในลำคอ หากแต่สัมผัสอันเร่าร้อนทว่าอ่อนโยนที่ได้รับก็ทำให้เขายากจะต้านทาน สุดท้ายจึงปลดปล่อยความอัดอั้นในอุ้งปากเล็กของสตรีแปลกหน้า
“อื้ม... ปลดปล่อยมากมายเช่นนี้ ลูกเขยเจ้าคงอดกลั้นมานานใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าอีกรอบก็แล้วกัน”
เสียงหวานเอ่ยบอกแหบพร่าแผ
