"หนูปลายเป็นอะไรไปจ๊ะ"
ผมมองดูคนตัวเล็ก ที่ตอนนี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของคุณย่า ผมก็อดแปลกใจไม่ได้
"เปล่าหรอกค่ะคุณย่า ขอปลายกอกอีกหน่อยนะคะ พอปลายได้กอดคุณย่าแล้ว เหมือนปลายได้กอดแม่เลยค่ะ"
แล้วเธอก็นิ่ง กอดคุณย่าของผมอยู่พักใหญ่
"แล้วแม่หนูปลาย ไปไหนล่ะจ๊ะ"
ย่าของผมยังถามต่อ
"แม่ปลายเสียตั้งแต่ปลายยังเด็กค่ะ หลังจากนั้นปลายก็มีแต่พ่อค่ะ"
เมื่อเธอหยุดร้อง จึงเล่าให้คุณย่าฟัง
"ไม่ต้องร้องแล้วนะ ถ้าคิดถึงแม่หนูปลายก็มาหาย่าบ่อยๆ "
ย่าของผมคุยกับปลายอย่างถูกคอ ผมมองดูทั้งสองคน คุยกันหัวเราะคิกคัก ผมก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่เห็นคุณย่าดีใจแบบนี้มานานมากแล้ว หรือเป็นเพราะคุณย่าคิดว่าปลายเป็นหลานสะใภ้ของท่านกัน
"มานี่สิสายธาร"
เมื่อคุยกันจนอิ่ม คุณย่าถึงได้เรียกผมเข้าไปหา ผมนั่งลงข้างๆปลาย
"ครับคุณย่า"
พอผมนั่งลงผมก็ถือวิสาสะ โอบเอวคนตัวเล็กทันที เห็นหน้าเธอแล้วก็อ
