“แล้วท่านเป็นบุรุษที่ดีนักรึไง ในเมื่อท่านเองก็เคยเข้าห้องข้าในยามวิกาลเหมือนกัน” เธอตอกกลับพร้อมเดินมาประจันหน้าใกล้ๆ ในขณะที่เจ้าของห้องกลับเลือกที่จะผละออกมาแล้วเดินไปนั่งจิบชาหน้าตาเฉย ทำเอาความอดทนของคนถูกเมินซ้ำๆ ถึงกับขาดสะบั้น
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม จะเอาแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม” เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะระงับสติอารมณ์เอาไว้
“แบบนี้คือแบบไหน” น้ำเสียงเขาราบเรียบขณะยังนั่งอยู่ท่าเดิม คงมีแค่เธอที่กำลังเดือดพล่านยิ่งกว่าเดิม
“ก็แบบที่เป็นอยู่นี่ไง พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย พอเห็นหน้าก็ทำท่าหมางเมินใส่ พอเข้าใกล้ก็เดินหนีอีก เนี่ยเหรอสิ่งที่บุรุษที่ดีพึงกระทำ”
“การยืนท้าวสะเอวเช่นนี้ก็มิใช่สิ่งดีที่สตรีพึงกระทำเช่นกัน”
“เออ! ไม่ดีก็ไม่ดี ใครสนกันเล่า ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย ไม่อยากคุยข้าก็ไม่ง้อแล้วเหมือนกัน เชิญท่านจิบชาให้สำลักตายไปคนเดียวเลย” เธอพาลแช่งชักก่อนหันขวับกลับไป
