“นานแค่ไหนก็จะรอเหรอ” เธอเลิกคิ้วพลางเอื้อมสองแขนไปคล้องคออย่างพยายามจะแกล้งยั่ว
“ข้ายอมรับ หลายภพหลายชาติที่ข้าเฝ้ารอเจ้าโดยมิรู้จุดหมาย ยังไม่รู้สึกทรมานเท่ากับการมีเจ้าในอ้อมกอด แต่กลับทำอะไรไม่ได้เช่นเพลานี้” เขาบอกพลางจับจ้องที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างอาลัยอาวรณ์
“เช่นนั้นข้าควรทำเยี่ยงไรดีล่ะ” คนถามยิ้มอย่างเป็นต่อ แน่นอนเธอมิได้ต้องการคำตอบ แต่อยากแสดงอำนาจว่าอยู่เหนือเขามากกว่า
“ก็ทำอย่างที่เจ้าก็รู้ดีว่าควรทำเยี่ยงไร นอกซะจากว่าสตรีโลกที่เจริญเช่นเจ้าจะมิได้เก่งกล้าอย่างที่โอ้อวด” เขาเป็นฝ่ายโน้มลงไปยั่วยุเธอบ้าง
“ท่านก็ดีแต่จะท้าทายข้าเท่านั้นแหละ” เธอบอกอย่างกระเง้ากระงอด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ
“แล้วสำเร็จหรือไม่” เขายังคงเลิกคิ้วล้อเลียนไม่เลิก
“ไม่ เพราะสตรีในโลกของข้าเก่งกล้ากว่าในโลกที่ท่านอยู่ตอนนี้หลายเท่า อย่างน้อยก็เก่งกว่ายัยคุณหนูซีดเซียวอะไรนั่น” เธ
