“ไม่…ข้าทำไม่ได้ ข้าทิ้งพวกท่านไม่ได้ ถ้าจะหนีก็ต้องหนีไปด้วยกันสิ” เธอพยายามอ้อนวอนด้วยการยื่นมือพยายามจะจับแขนบุพการีทั้งสองไว้
“ไม่ได้ ทำแบบนั้นมีแต่จะพากันไปตายหมด แต่ถ้าพ่อกับแม่ออกไปถ่วงเวลามันไว้ ลูกยังมีโอกาสรอด เชื่อพ่อสักครั้ง เดินไปตามทางนั่นจะเจอทางออก แล้วหนีไปให้ไกลที่สุด” เธอยังคงทำได้แค่ส่ายหน้าทั้งน้ำตา กระทั่งถูกผู้เป็นแม่รั้งเข้าไปกอด
“ลูกแม่เจ้าต้องหนีไปให้ได้ ไปหาเฟยเทียน แม่เชื่อว่าเขาจะดูแลแล้วก็ปกป้องลูกของแม่ได้ อย่างน้อยถ้าเป็นเฟยเทียน เราสองคนจะได้นอนตายตาหลับ” ยิ่งได้ยินบุพการีพูดถึงคนรักเช่นนั้น น้ำตาเธอก็ยิ่งไหลอาบแก้ม เจ็บช้ำจากการถูกคนรักตีจากไม่พอ ยังมาเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้อีก แน่นอนว่าพวกท่านทั้งสองยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเธอก็คงบอกไม่ได้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นภายในใจตอนนี้จึงมีแต่ความเจ็บปวดที่แทบจะขาดใจ โดยเฉพาะเมื่อต้องทนดูบุพการีที่รักสุดหัวใจเดิ
