“เจ้าว่าอะไรนะ” ฮูหยินฝูที่ได้ยินไม่ชัด จึงก้มลงถามใกล้ๆ อีกครั้ง
“อ๋อ…ข้าบอกว่าที่นี่ช่างโอ่อ่ากว้างขวาง สมกับเป็นจวนท่านแม่ทัพใหญ่จริงๆ นะขอรับ” ตอบไปแล้ว เธอก็ได้แต่หันไปพ่นลมหายใจแรงๆ อีกทาง
“มันก็แน่อยู่แล้ว ในเมืองนี้ตระกูลฝูของข้าไม่เคยเป็นสองรองใคร ไม่ว่าจะเป็นชาติตระกูลหรือหน้าที่การงาน นับว่าเจ้าโชคดีมากนะที่ได้เป็นสหายกับลูกชายข้า จะว่าไปมีเจ้าอยู่ก็ดีมิใช่น้อย จะได้หาทางช่วยข้าจับคู่ให้สองคนนั้น พี่ใหญ่ของเจ้าจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที เสี่ยวก้วย…เจ้าจะยินดีช่วยป้าหรือไม่” คนถูกขอร้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายทันที
‘เรียกป้าแล้วหนึ่ง สรรพนามเปลี่ยนแล้วหนึ่ง หวังว่าใจเขาคงจะไม่เปลี่ยนด้วยหรอกนะ’ เธอคิดในใจก่อนชำเลืองไปมองคนข้างหลังด้วยความหวาดหวั่น กระทั่งคนที่เธอมองก็เดินตรงมาหา
“หยางหยางเจ้าอยู่คุยเป็นเพื่อนซูเซียวเถอะ เรื่องรับแขกปล่อยให้เป็นหน้าที่แม่เอง” เมื่อเห็นลูกชายเดิ
