“เห้อ! ค่อยหายใจโล่งหน่อย”
เมื่อเราเดินมาถึงบริเวณที่คนโยกย้ายตัวตามเสียงดนตรี พี่ขนมก็พูดเสียงดังพลางพ่นลมหายใจออกมา สายตาคู่หวานมองกลับไปที่โต๊ะ มันตกกระทบอยู่ที่ใบหน้าของพี่เฟื่องฟ้า และไม่นานพี่ขนมก็หันกลับมามองฉัน
“ระวังตัวหน่อยนะ พี่ไม่รู้เลยว่า ผิงจำไม่ได้จริงๆ หรือแค่ … เล่นละคร”
ถึงพี่ขนมจะไม่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นด้วย แต่เธอรู้รายละเอียดต่างๆของเรื่องนั้นดี ไม่ได้ผ่านใครหรอก รู้จากฉันนี่แหละ พี่ขนมเป็นคนโทรมาถามด้วยตัวเอง และนั่นทำให้ฉันสนิทกับพี่ขนมมากขึ้น
“ซีก็คิดแบบนั้นค่ะ แต่ถ้าหากผิงชอบชาร์ลจริงๆ ซีก็ยินดี”
“ยินดีจริงเหรอ แล้วกับหมอคนนั้น มันจะไปรอดเหรอซี ชีวิตทั้งชีวิต มันฝากไว้กับคนที่เราไม่รักได้ด้วยเหรอ ขนาดรักกันจะเป็นจะตาย บางคู่ยังอยู่กันไม่ยืดเลย แล้วถ้าไม่รักมันจะอยู่กันได้เหรอ”
เสียงเพลงดังกระหึ่ม ไม่เป็นปัญหาสำหรับการพูดคุยของเราเลย ฉันเข้าใจที่พี่ขนมจะสื่
