[ ชาร์ล part ]
หมับ!
“มึงจะนั่งแดกเหล้าอยู่อย่างนี้จริงดิ ไม่ตามซีไปเหรอวะ!”
ไอ้ฟาโรห์โวยวายใส่ หลังจากคว้าแก้วเหล้าในมือผมไปวาง ผมคว้ามันกลับมา ดื่มเหล้าเข้มๆลงคอรวดเดียวหมด วางแก้วลงบนพื้นเสียงดัง จากนั้นก็พูดกับมันด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“กูเหนื่อยที่จะตามกลับมาแล้ว อยากไปก็ไป”
ครั้งนี้ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะผมเหนื่อยหรอกนะ ผมไม่เคยเหนื่อยกับการพยายามทำให้ซีกลับมาเลือกผมเลย แต่ที่ผมพูด เพราะไม่อยากให้ฟาโรห์พยายามทำแบบนี้อีก ผมเองก็เช่นกัน ซีกำลังจะมีความสุข ผมไม่ควรฉุดรั้งเธอให้จมอยู่กับความเจ็บปวดอีก
“มึง! งั้นกูไปตามเอง แม่ง! ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้ ซีกลัวการเข้าสังคม!”
“มึงจะปกป้องอะไรนักหนา ซีไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
ฟาโรห์ที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักฝีเท้า เพียงไม่นานมันก็กลับมาอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับมือที่กำคอเสื้อ ผมเหยียดริมฝีปากขึ้นส่งยิ้มให้มัน ผมเข้าใจที่มันรู้สึกไม่ดี
