ก๊อกๆ
“คุณซีคะ มีแขกค่ะ”
เสียงของคนงานในบ้าน ทำให้ฉันละมือจากการแต่งหน้า แม้ว่าประตูห้องจะปิดไม่สนิท แต่เพราะเป็นห้องส่วนตัว จึงไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้า ฉันที่ไม่ชอบให้คนมาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวอยู่แล้ว เดินไปเปิดประตูดูหน้าแขกทั้งที่เขียนคิ้วเสร็จเพียงแค่ข้างเดียว
“แฮร่!”
“กรี๊ด! ไอ้บ้าฟาโรห์! จะทำให้ตกใจทำไมเนี่ย”
“เสร็จยัง?”
“ยังเลย แต่งหน้าแป๊บ!”
“ทำไมต้องแต่งวะ หน้าสดออกจะสวย”
เมื่อรู้ว่าแขกคือฟาโรห์ ฉันก็ไม่สนใจเขาเลย เดินกลับมานั่งแต่งหน้าต่อให้เสร็จ สาเหตุที่ฉันต้องแต่งหน้าทั้งที่หน้าสวยอยู่แล้ว มันก็เป็นเพราะรอยแผลเป็นที่พาดยาวอยู่บริเวณแก้มนั่นแหละ
ฉันเคยบอกใช่ไหม ว่าฉันกลัวการนั่งรถโดยสารสาธารณะ สาเหตุที่ทำให้ฉันกลัว ก็เพราะฉันเคยโดนคนขับรถจี้ และได้แผลเป็นนี้มา เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันทำร้ายผิงแค่ไม่นาน และมันคือสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นโรค PTSD จน
