ลิขิตแห่งรัก

บอกกล่าวเรื่องอาหาร2

ทั้งคู่ยกหม้อที่ใส่เกาลัดคั่วกับมันเทศเผาออกมา ทุกคนที่กำลังนั่งกินได้กลิ่นหอมถึงกับกลืนน้ำลาย

" จื่อหรูหลานยกอะไรมาหรือนั่น กลิ่นหอมเสียจริงเชียว" หลี่ฝูเหยาเอ่ยถามเมื่อเห็นนางยกถาดไม้ออกมา

"นี่คือเกาลัดคั่วเจ้าค่ะส่วนนี่มันเทศเผา ท่านปู่ใหญ่ท่านอาและท่านลุงทุกท่านลองชิมสิเจ้าคะ"

"เฮ้ ท่านหลี่เจิ้งเจ้าสิ่งนี้อร่อยยิ่งนักเมื่อวานนางให้ข้าไปสองหัว ข้าทำตามวิธีของนางให้ยายแก่บ้านข้าปอกแล้วหั่นต้มใส่ข้าวเป็นข้าต้มหวานนักเชียวอีกทั้งอิ่มท้องอีกด้วย"

"จริงอย่างที่พี่หกพูด พวกข้าก็ได้อร่อยจนลูกๆข้ายังอยากกินอีกเลย"

ท่านลุงหกและท่านลุงแปดพยักหน้าบอกกล่าวแก่คนที่มาล้อมรั้วทุกคนก็หยิบกินคนละหัว เนื้อมันละเอียดนุ่มหวานหอมเพราะเป็นสิ่งที่ไม่มีสารปรุงแต่ง ธรรมชาติล้วนๆอีกทั้งบริเวณบ้านนางและภูเขาสองลูกเป็นภูเขาไฟมาก่อนจึงอุดมด้วยสารอาหาร ซ่งจื่อหรูทุบเปลือกเกาลัดออกป้อนซ่งจื่อเย่วและซ่งจื่อห่าว

"พี่ใหญ่อร่อยมากเจ้าค่ะ จื่อห่าวอร่อยไหม"

"กินดีๆระวังติดคอค่อยๆไม่ต้องรีบในบ้านยังมีอีกพี่หรงท่านลองกินดูสักหน่อยเถอะข้าบอกแล้วว่าอร่อย"

จื่อห่าวพยักหน้าให้พี่รอง ซ่งจื่อหรูแกะเกาลัดส่งให้ฮั่วเฟยหรง เขามองทุกคนกินอย่างอร่อยจึงลองนำเข้าปาก กลิ่นหอมหวานเนื้อสัมผัสนั้นช่างหนึบนุ่มมันช่างวิเศษ มันอร่อยมากและที่สำคัญกว่านั้นเพราะนางเป็นนคนแกะให้เขาเองกับมือ

"เจ้าตัวยุ่ง นี่คือเจ้าที่มีขนแหลมๆนั่นรึ"

"ใช่แล้วเจ้าค่ะคือเจ้านั่นแหละ ท่านปู่ใหญ่ข้ามีเรื่องนึงอยากปรึกษาไม่ทราบว่าท่านปู่คิดเห็นอย่างไร" ซ่งจื่อหรูหันไปหาหลี่ฝูเหยาเพื่อปรึกษา

"ว่ามาเถอะ หากไม่ผิดคุณธรรม ไม่เหลือบ่ากว่าแรงข้าก็ยินดี"หลี่ฝูเหยาเอ่ยกับนาง

"คิกๆๆ ท่านปู่ใหญ่ข้าอายุแค่นี้จะไปทำเรื่องผิดคุณธรรมเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ ข้าจะบอกว่ามันเทศนี้เป็นสิ่งที่ท่านตาข้านำมาตอนที่ขึ้นเขา ข้าลองปลูกดูหลายครั้งเพิ่งจะประสบความสำเร็จครั้งนี้ บนเขายังมีมันเทศที่ขึ้นเองเกือบสามหมู่ หากขึ้นเขาไปขุดน่าจะเพียงพอให้สามหมู่บ้านมีอาหารกินไปอีกหลายเดือน"

"จื่อหรูเอ๊ย นี่เรื่องจริงรึมันเทศสามหมู่นี่เยอะเพียงใดกัน หากเป็นเช่นที่ว่าหน้าแล้งปีนี้คงไม่มีศพเด็กต้องถูกโยนทิ้งเพราะอดตายแล้ว"

"ท่านอาเก้า หมู่นึงน่าจะขุดได้สองถึงสามพันชั่งนะเจ้าคะ อีกอย่างท่านปู่ใหญ่ข้ารู้วิธีปลูกข้าสามารถปลูกสำเร็จแล้ว ถึงเวลานั้นเราเก็บไว้กินบางส่วน บางส่วนก็เอามาปลูกขยายพันธุ์อีกสามสี่เดือนก็มีมันเทศให้กินแล้ว"

"จื่อหรูเอ๊ยนี่เป็นสิ่งที่เจ้าหาเจอ เหตุใดจึงไม่เก็บไว้เอง"

"ท่านปู่ใหญ่ทุกคนในหมู่บ้าน ล้วนเอ็นดูข้ากับน้องๆ ข้าจะเห็นแก่ตัวได้อย่างไรเจ้าคะ"

"แล้วเจ้านี่ล่ะ มันคือสิ่งใด"

"นี่คือเกาลัดเจ้าค่ะข้ารู้ว่ามันกินได้แต่ทางไปเก็บนั้นยากเกินไป เรื่องนี้ต้องขอบคุณพี่หรงหากไม่เพราะเขาช่วยข้าฟันกิ่งไม้ถางทางให้ข้าคงหามันไม่เจอและไม่ได้มันมา"

"ท่านหลี่เจิ้งเช่นนั้นพวกเราก็มีทางรอดกันแล้วสิ มีอาหารใหกินแล้วถึงแม้จะมีเพียงแค่นี้ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย"

"ดีๆ มาๆช่วยกันทำงานสองวันนี้ทำรั้วและซ่อมแซมหลังคากับกำแพงบ้านจื่อหรูให้เรียบร้อย ค่อยให้นางพาไปขุดมันเทศเหล่านี้"

หลี่ฝูเหยาเอ่ยวันนี้ทุกคนดีใจเป็นอย่างยิ่งเด็กคนนี้ช่างเหมือนเทพเซียนมาโปรดจริง พวกเขายังกังวลว่าอากาศเริ่มแห้งแล้งหาอาหารลำบากแต่ตอนนี้มีอาหารแล้วจึงขยันขันแข็งกันเต็มที่

ฟ้ามืดแล้ว ทุกคนเก็บเครื่องมือเตรียมกับบ้านพรุ่งนี้พวกเขาจะมาแต่เช้าต่างคนก็ต่างกลับไปซ่อมแซมตระกร้าเพื่อจะไปขนมันเทศและเกาลัดในอีกสองวัน ส่วนหลี่ฝูเหยาก็ให้บุตรชายคนโตหลี่ซ่งเหวินพาไปยังหมู่บ้านข้างเคียงแม้ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นคนพบเจออาหารแต่ภูเขาก็เป็นของทุกคน หลังจากทั้งสองหมู่บ้านรู้ว่ามีอาหารรอเวลาเพียงช่วยซ่งจื่อหรูซ่อมแซมรั้วและหลังคาเรียบร้อยก็จะพาไปขุด ดังนั้นวันรุ่งขึ้นพวกเขาอีกสองหมู่บ้านจะมาช่วยซ่งจื่อหรูซ่อมแซมบ้าน เพื่อให้เสร็จไวๆซ่งจื่อหรูไม่ทำอาหารเพิ่ม วันนี้เหนื่อยมากแล้วนางนำปลาส่งให้ฮั่ยเฟยหรงสามตัว

"ปลานี่ข้าดักได้เมื่อเช้าพี่เอาไปทำน้ำแกงบำรุงอาสะใภ้เถอะหากวันหลังข้าจับอีกจะส่งไปบ้านท่าน ส่วนมันนี่ล้างให้สะอาดปอกเปลือกต้มรวมกับขิงและน้ำตาลทรายแดง ให้อาสะใภ้ทานขิงมีรสเผ็ดร้อน นางคลอดบุตรถูกอากาศเย็นทานมันต้มขิงจะช่วยให้อบอุ่นได้ แต่เซียนเซียนยังเด็กอย่าให้นางทานมากเกินไป ค่ำแล้วท่านเดินดีๆละ ระวังสัตว์มีพิษด้วย"

หลังจากล้างเนื้อตัวสะอาดก็พาน้องไปเข้าบ้านปิดประตูทันที ฮั่วเฟยหรงมองสิ่งของที่อยู่ในมือหัวใจที่เคยเย็นชาใครจะรู้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกหวานยิ่งนัก นางเป็นเด็กร่าเริงสดใสเขามักรู้สึกว่านางคือคนที่เขารอคอยมาแสนนาน จากนั้นก็เดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่อบอุ่น