อาลียาที่พัดโบกมือหนึ่ง อีกมือจ่อแก้วเซรามิคบรรจุยาหอมด้านในแก้วส่งให้ผู้เป็นปู่ ปากร้องถามด้วยความเป็นห่วงอย่างที่สุด
“ปู่ขา เป็นยังไงบ้างคะ”
สมิธขยับเปลือกตายุกๆยิกๆ ก่อนลืมขึ้นช้าๆ บ่นเสียงแหบพร่า “ปู่ยังมึนๆอยู่เลยหลานรัก”
เธอจึงวางพัดในมือลง ส่งแก้วให้คนที่นั่งจากตนเองไป ซึ่งก็คือเบลคนั่นเอง แล้วคว้าผ้าชุบน้ำบิดมาดจัดแจงเช็ดหน้าตาชายสูงวัยที่ตนเองนับถือเสมือนปู่แท้ๆให้อย่างนุ่มนวล
สมิธนั่งกึ่งนอนบนเตียงในห้องพักขนาดกว้างกว่าอพาร์ทเมนต์ของเธอสามเท่าได้ ก่อนเรอออกมาทีหนึ่งเมื่อจิบยาขมแล้วเอ่ยเสียงอ่อย “กลับห้องเถอะลูก ดึกป่านนี้แล้วจะได้พักผ่อน”
อาลียาวางผ้าลงในกะละมัง ก่อนจะหันมาบอก “ลียาว่าลียานอนที่นี่แหล่ะค่ะปู่ จะได้ดูแลปู่ได้ด้วย”
ชั่ววินาที ที่แววตาสีเทาสองคู่วาววับขึ้นม
