SO BAD [7] เตรียมความพร้อม
1615 คำ
แอรด..
"ร้อนชิป!" กราฟบ่นทันทีหลังจากที่เข้ามาถึงห้องที่มีเพื่อนทั้งสองรออยู่ก่อนแล้ว เขานำเหล้าที่ได้มาประมาณห้าขวดไปวางไว้ใกล้ๆเพื่อน ก่อนคนที่รีบเอื้อมมือไปจับมาดูโดยเร็วจะเป็นเจได รายนี้น่ะของชอบของเขาเลย
"วันนี้สูตรไหนวะ" เจไดถามอย่างตื่นเต้น เพราะมีครั้งหนึ่งที่ได้ลองสูตรที่เรียกว่าทำให้คึกทั้งคืนเขาเองก็รู้สึกสนุกอยู่ไม่น้อย พออยากกินบ่อยๆแต่เพื่อนกลับบอกของหมด
"ทำเป็นตื่นเต้นเดี๋ยวได้ตื่นขึ้นมาไม่มีแรงหรอกมึง" แน่สิรายนี้น่ะยิ่งเห็นว่ามันอร่อยกลับดื่มเอาๆไม่ดูสภาพตัวเอง เล่นเมาไปสามวันสามคืนติดพวกเขาต้องมาคอยหยอดน้ำข้าวต้มให้แทน
"แล้ววันนี้ทำไมได้มาเยอะล่ะ" เคถาม เพราะกราฟต้องปล่อยให้ลูกค้าประจำก่อนเพราะมันไม่พอขาย เหล้าเถื่อนที่ผู้ดื่มดื่มแล้วรู้สึกดีกว่ายี่ห้อตามท้องตลาดมากมาย แต่ดันจำกัดการผลิตได้เพียงวันละไม่ถึงสามร้อยขวดเท่านั้นเองเพราะวัตถุดิบไม่เพียงพอ
"ลูกน้องทำรายการสั่งซื้อหาย ลูกค้าเลยยกเลิกไป กูเลยเอามาหมดเลย"
"ตามจริงสองขวดก็พอแล้วมั้ง" เคว่า
"ดูหน้าเพื่อนมึงก่อนไหมวะ คราวนี้กูจะไม่หยอดน้ำข้าวต้มให้แล้วบอกเลย"
"ไม่มีทางเหอะ คราวนี้ไม่ได้กินกูแน่นอน"
"หึหึ" เพื่อนทั้งสองขำในลำคอออกมาพร้อมกันเพราะไม่ค่อยเชื่อในคำพูดนั้นเท่าไหร่ ถึงเจไดจะบอกว่าเหล้าทำอะไรเขาไม่ได้แต่แล้วไง ทุกรอบก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันไม่จริง
"แล้วผู้หญิงของมึง" กราฟถามกลับ
"สามทุ่ม"
กราฟยกนาฬิกาข้อมือเรือนหรูขึ้นดูก็พบว่ามันเพิ่งจะทุ่มเดียวเอง ดีเหมือนกันเพราะเขาเองก็อยากกลับไปอาบน้ำก่อน ไปดูงานทั้งวันเหนื่อยก็เหนื่อยร้อนก็ร้อน ไอ้ที่ว่ามันไม่เพียงพอนี่แหละที่ทำเอาเขาและหุ้นส่วนคนอื่นๆแทบหัวหมุน "งั้นกูไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมา"
"อืม"
@20.00
"ไหนดูซิ สวยพอใจไหม" จีด้าที่หยิบกระจกใสใบพอดีมือยกขึ้นต่อหน้าของเพื่อนหลังจากที่เธอเป็นคนปัดแปรงแต่งหน้าให้เองกับมือ อยากรู้ว่าเพื่อนพอใจมากน้อยแค่ไหน
"ทำไมฉันสวยขนาดนี้เนี่ยจีด้า" แก้มใสเขินตัวเองออกมาเมื่อมองคนในกระจกนั้นแล้วมันอย่างกับไม่ใช่เธอตัวจริงเลย
วันนี้แก้มใสใส่ชุดเดรสรัดรูปแสนสั้นสีครีม ที่มีจีด้าเป็นคนจัดการหามาให้ทุกอย่าง พอรู้ว่าสัดส่วนของพวกเธอคล้ายกันจีด้าก็ไปสรรหามา เธอกะว่าสีชุดที่เลือกนี้จะทำให้แก้มใสได้รับความเอ็นดูจากแขกไม่มากก็น้อย
"หึหึ เพื่อนฉันสวย" จีด้าว่าพร้อมยื่นมือไปจับปอยผมแล้วทัดหูให้ เก็บพวกไรผมที่ปิดตามกรอบหน้าและบดบังหน้าอกออก ก็เห็นความเป็นออร่าเต่งตึงของผิวเนียนใส แก้มใสเพื่อนเธอสวยไม่มีที่ติจริงๆ
"แล้วเราจะไปกันตอนไหนเหรอ" แก้มใสถาม เธอเป็นคนที่พอคิดว่าวันนี้จะไปไหนทำอะไรแล้วใจจดใจจ่อกับสิ่งๆนั้นไม่หยุด ไม่ใช่ว่าเธออยากขายตัวมาก แต่อยากให้ผ่านไปเร็วๆต่างหาก เธออยากก้าวข้ามความลำบากพวกนี้ไปเสียที สัญญาว่าถ้าได้เงินมาครบเธอจะรีบนำไปใช้หนี้โดยเร็ว
"แขกนัดเราสามทุ่มแต่ฉันจะพาแกออกไปสองทุ่มครึ่ง เราควรไปก่อนเวลานิดหนึ่ง" เพราะอาชีพของเธอมันรู้ดีว่าทำแบบไหนแล้วลูกค้าจะพอใจไม่พอใจ บางรายก็เอ่ยชมบางรายก็เฉยๆ แต่เธอคิดว่าถ้าได้ตั้งใจทำอะไรแล้วก็จะทำให้มันดีไปเลย จะได้ไม่มาเสียดายในภายหลัง
"แล้วได้โลเคชันแล้วเหรอ"
"..อืม" ที่เดิม จีด้าเพิ่งรู้ว่ามันคือที่เดิม แล้วก็คงจะเป็นลูกคนรวยกลุ่มเดิม แต่เธอจะไม่บอกแก้มใสให้รู้ว่าเป็นแขกกลุ่มเดียวกับที่ทำเธอรุนแรง เพราะมันอาจจะทำให้เพื่อนกลัวเกินไป
ใครจะรู้ล่วงหน้าว่ากลุ่มคนเหล่านั้นอาจจะไม่มีแรงคึกมากก็ได้ในวันนี้ และอาจจะเป็นโชคดีของเพื่อนสาวก็ได้
"ไปกันเหอะ อีกห้านาทีสองทุ่มครึ่ง"
แก้มใสถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ทั้งจำใจและก็เต็มใจที่จะทำ เธอไม่รู้ว่าคืนนี้เธอจะต้องเจอกับคนประเภทไหน แต่ภาวนาขออย่าให้พวกนั้นทำรุนแรงกับเธอนักเลย อย่างน้อยพวกเขาก็น่าจะสงสารเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เธอเองก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้นก็หวังอยากได้รับความอ่อนโยนอยู่บ้าง ถึงรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องใดๆเลยก็ตาม
@คอนโดสุดหรูใจกลางเมือง
จีด้ายื่นบาร์โค้ดในมือถือให้กับพนักงานประจำเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้านล่างไปนำไปตรวจสอบ แบบนี้ตลอดถ้าจะเข้าออกในคอนโดแห่งนี้ ต้องได้รับความยินยอมจากเจ้าของห้องเสียก่อนคนภายนอกจึงจะเข้าได้
เจ้าของห้องแห่งนี้ได้ทำการส่งบาร์โค้ดมาให้ทางข้อความหลังจากส่งโลเคชันมาให้เสร็จ เธอก็ใช้มันมายื่นอย่างครั้งที่แล้วที่มาคนเดียวและแอปเปิล แต่ครั้งนี้เธอมากับเพื่อนสาวคนสนิท จีด้าหันไปยิ้มให้เพื่อนบางๆพลางบีบมือเพื่อนไปด้วยอย่างให้กำลังใจ
"ไม่ต้องกลัวนะ"
"อะ..อืม" จะบอกว่าไม่กลัวก็ไม่ใช่หรอก นี่เธอกำลังจะไปนอนกับคนแปลกหน้าคนไหนยังไม่รู้เลย ใจเธอมันเต้นตึกตักทุกที คล้ายกับคนจะเป็นลมไปแล้วในตอนนี้
"ขอโทษนะคะ"
"..คะ" คนทั้งสองค่อยๆหันไปตามเสียงเรียกเมื่อได้ยินเสียงของพนักงานผู้หญิงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางเป็นกังวล เป็นจีด้าที่ขานตอบรับ
"พอดีลูกค้าแจ้งไว้ว่ามีคนเดียวค่ะ" พนักงานสาวมองผู้หญิงทั้งสองคนสลับกันพลางพยายามคิดว่าความจริงแล้วหนึ่งในนี้คือใครกันแน่ เธอกลัวว่ามันจะเกิดปัญหาหากคนตรงหน้าไม่ยอม เพราะยังไม่เคยมีกรณีผู้มาติดต่อมาเกินจำนวนที่แจ้งไว้แบบนี้สักที นี่เป็นครั้งแรกเธอจึงรู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อย
"งั้นรบกวนแจ้งเจ้าของห้องกลับได้ไหมคะพี่ว่ามาเพิ่มอีกคน" จีด้าต่อรอง เพราะถ้าจะให้เพื่อนไปคนเดียวบอกเลยเธอไม่ยอม อีกใจก็รู้สึกว่ามันผิดพลาดตรงนี้ที่เธอไม่ได้บอกลูกค้าเอาไว้ก่อนว่าขอมากับเพื่อนด้วย เพราะมัวแต่ดีใจเกินไปจนลืมคิด
"คงจะไม่ได้ค่ะคุณ เพราะลูกค้ารายนี้วีไอพีของที่นี่ค่ะ"
"งั้นลองก่อนได้ไหมคะ ถ้าให้เพื่อนไปคนเดียวฉันไม่ยอมแน่"
"จีด้า.." แก้มใสรีบเข้าไปห้ามเพื่อนทันทีเมื่อจีด้าดูเสียงแข็งขึ้นจนคนรอบข้างหันมามอง
"ฉันไม่ยอมหรอก" เธอหันมาบอกเพื่อนว่าเธอไม่โอเค ก็เธอรับปากแก้มใสเอาไว้แล้วไงว่าเพื่อนอยู่ไหนเธอจะอยู่ด้วย เธอไม่มีทางที่จะปล่อยแก้มใสไปคนเดียวแน่นอน
"แต่แกก็ได้ยินที่พี่เขาบอกแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แก้ม.."
"อืม ไม่เป็นไร คนเดียวก็คนเดียว แกไม่ต้องช่วยฉันก็ได้" หลังจากที่ได้เงินเข้าบัญชีพอจะโอนแบ่งจีด้ารายนั้นกลับไม่เอา เธอจึงได้รู้เนี่ยแหละว่าเพื่อนแค่มาช่วย แบบนี้ยิ่งละอายใจใหญ่เลยที่จีด้าทำเพื่อเธอขนาดนี้ โอกาสนี้เธอต้องทำให้เพื่อนเห็นบ้างว่าแค่นี้ก็พอ แค่นี้ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว
"แก้ม แกจะไปคนเดียวได้จริงเหรอ"
"ได้สิ ทีแกยังทำได้ทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ"
"แก้ม.." ร่างบางของจีด้าโผล่เข้ากอดเพื่อนสาวทันที เธอแอบมีน้ำตาคลอเบ้าเพราะสงสารเพื่อนจับใจ "แกจะไม่เป็นไรใช่ไหม" จีด้าถามเสียงสั่น
"ใช่สิ อย่าห่วงเลย" แก้มลูบหลังเพื่อนสาวเบาๆถึงจะรู้สึกเฟลไปบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่งานของเพื่อน อีกทั้งเธอเองก็เอาเงินที่ได้โอนไปใช้หนี้เรียบร้อยแล้ว ถ้าเธอได้อีกก้อนมาเธอจะกลายเป็นอิสระจากร้านอาหารบ้าๆนั่นสักที
"งั้นฉันรออยู่ตรงนี้นะ"
"อืม"
ทั้งสองผละตัวออกจากกันก่อนจะเป็นแก้มที่ได้รับการ์ดเพื่อใช้ในการเปิดประตูห้องเข้าไป สาวน้อยเดินไปยังลิฟต์ทันทีเมื่อหมายเลขห้องที่ได้มันอยู่ชั้นสิบ
"หนึ่งศูนย์สี่" ร่างบางพึมพำออกมาเบาๆเมื่อเห็นหมายเลขห้องที่ติดอยู่บนการ์ดแล้ว เธอพิงตัวไปกับผนังกำแพงลิฟต์ที่เคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบนช้าๆ แต่มันเหมือนกับการนับถอยหลังเวลาที่จะพาเธอไปทำสิ่งที่ไม่ควรเร็วขึ้นเรื่อยๆเลย
- ผู้เขียน
