GAMSAI [6] ถ้ามันคุ้มขอทำครั้งเดียว
1543 คำ
"คนนี้โคตรหุ่นดีเลยว่ะ แต่คนนี้ก็หุ่นดี" เจไดที่นอนมองภาพสวยงามอย่างใจเย็นเพราะเหลือเวลาอีกเยอะในการเลือกสาวๆเข้ามาในพื้นที่ของพวกเขา คนที่เคยมาแล้วต่างติดใจแถมยังส่งข้อความกันมามากมายจนเขาเลือกไม่ถูก เห็นใจก็เห็นใจอยู่หรอก แต่จะให้พวกเขากินแต่ของเดิมซ้ำๆมันก็น่าเบื่อเกินไป
บางทีพวกเขาอาจจะพลาดสาวสวยคนใหม่มากมายก็ได้ถ้ามัวแต่สงสารเด็กที่บอกว่าพ่อป่วยแม่ไม่สบายมาทั้งปี
"ยังไม่ได้อีกเหรอ" เคถาม เขาเห็นเจไดนอนดูมาสักพักแล้วแต่ยังไม่เลิกสักที วันนี้พวกเขามีปาร์ตี้เล็กๆในห้อง จึงอยากได้สาวสวยสักคนมาไว้บริการ คอยเสิร์ฟเหล้าบ้างออเซาะเสียงหวานบ้าง เหล้าคงจะหวานน่าดู
เมาแล้วก็ปี้ ปี้แล้วก็ต่างคนต่างไป แต่เจไดนี่สิยังให้คำตอบเขาไม่ได้เลย
"รีบเหรอวะ อีกตั้งนาน" เจไดว่า เขากำลังพิถีพิถันในการเลือกสรรอยู่ทำไมต้องเร่งด้วยนะ
"แล้วถ้ากูไม่รีบมันจะได้งานดีใช่ไหมล่ะ"
"เอ่อ เดี๋ยวนี้กูก็เช็คก่อนไหม รอบล่าสุดที่ผ่านมาก็อิ่มท้องดีไม่ใช่เหรอวะ" ก็เห็นแล้วว่าต่างพากันสองรอบกันทั้งนั้นแล้วแบบนี้จะเรียกว่าเขาหาไม่ดีได้ยังไงล่ะ
"อืม แล้วไอ้กราฟไปไหนวะ ทำไมป่านนี้มันยังไม่มา" เคถามเพื่อนเมื่อพวกเขามารออยู่นานแล้วไม่เห็นทีท่าว่ากราฟจะโผล่หัวมาสักทีเลย ห้องที่พวกเขาเช่าไว้ใช้งานบนเตียงกันมันถัดจากห้องพักที่เป็นส่วนตัวจริงๆแค่ไม่กี่ชั้นเอง
ต่างคนต่างมีพื้นที่เป็นส่วนตัวห้องใครห้องมัน จะมีแค่ห้องที่นี่แหละที่พวกเขามักมารวมตัวกันทำเรื่องอย่างว่าเพื่อหาความสุขใส่ตัว จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันกลายเป็นชีวิตปกติของพวกเขาไปแล้ว
"จะออกไปเอาเหล้าก่อนว่างั้น"
ตามจริงแล้วพวกเขามีร้านเหล้าประจำที่กราฟเป็นหุ้นส่วนอยู่ในนั้น เพื่อนของเขาแอบพ่อกับแม่มาทำเพราะอีกฝั่งไม่เห็นด้วย คนมีหน้าตาทางสังคมอย่างพ่อกับแม่ของกราฟมีลูกชายเป็นหุ้นส่วนเหล้าเถื่อนก็ไม่โอเคเลย จากนั้นมากราฟจึงต้องไปแอบเช่าสถานที่เล็กๆไว้ทั้งทำกินและจำหน่ายไปพร้อมกัน
"ทำไมมันไม่ให้คนเอามาส่ง"
"อยากไปดูด้วยตัวเองว่างั้น"
ติ๊ง! มือหนาสไลด์หน้าจอปลดล็อกทันทีเมื่อเข้าใจว่ามีคนโพสต์รูปภาพใหม่ลงมา เจไดรีบกดเข้าไปดูอย่างไวพลางจ้องรูปภาพในโพสต์นั้นนิ่งๆ ทำไมมันถึงคล้ายกับหญิงสาวคนที่เขาเจอในร้านอาหารของเพื่อนวันนั้นจัง แต่เธอกลับสวยแปลกตาราวกับเป็นคนละคนไป เพราะหญิงสาวในภาพดูเซ็กซี่ขยี้ใจไม่เหมือนกับคนในร้านที่ดูเหมือนเหนื่อยล้าไม่มีแรงเลย "มันจะใช่คนๆเดียวกันจริงเหรอวะ"
"อะไร" เคถามเมื่อเห็นท่าทางของเจไดที่เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง
"กูคุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้จัง" เจไดหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้เพื่อนดูทันที แต่เคก็ทำหน้านิ่งๆเพราะเขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยบอกไม่ได้ว่าคุ้นไม่คุ้น
"มึงเคยเจอเขามาก่อนเหรอ หรือเราเคยเอามาแล้ว" ที่ถามแบบนั้นเพราะเขาจำไม่ได้ไง ที่บอกว่าจำไม่ได้เพราะมันเยอะ เยอะจนนับไม่ถ้วนว่าพวกเขาใช้ผู้หญิงไปแล้วกี่คนในการระบายอารมณ์ แต่ก็คงไม่ต่างกับผู้หญิงพวกนั้นหรอกก็คงผ่านมาเยอะเหมือนกัน
"กูว่าไม่" เขายังไม่ได้เอาแน่ๆเขาจำได้ ถ้าคนในร้านอาหารไอ้กราฟกับผู้หญิงคนนี้เป็นคนๆเดียวกันเขามั่นใจว่ายังไม่ได้เอาแน่นอน ก็เขาเป็นคนคัดสรรสาวๆเองกับมือ ใครแปลกตาหรือใครหน้าเดิมย่อมจำได้อยู่แล้ว
"จะเอา?" เคถาม
"ลองไหม?" แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาอยากรู้ว่าใช่คนๆเดียวกันไหม ทำไมตอนกลางวันทำงานอย่างกับคนไม่มีอันจะกิน แต่ตอนกลางคืนกลับรับงานที่มันดูรายได้ดีกว่างานเธอหลายเท่า หรือว่าหญิงสาวจะร้อนเงินขนาดที่ต้องทำงานทั้งสองอย่างไปพร้อมกัน แต่เธอจะเดือดร้อนอะไรกันนักหนา
"กูเอาคนนี้แหละ" เจไดว่าก่อนจะกดเลือกเมื่อได้พิจารณาแล้ว และจัดการโอนมัดจำไปอย่างไวโดยไม่คิดให้มาก
ห้านาทีผ่านไป..
ติ๊ง!
"แก้ม!" จีด้าร้องออกมาด้วยความดีใจเมื่อได้รับข้อความตอบกลับมาว่าเพื่อนสาวถูกเลือกแล้ว ใบหน้าหวานหันไปมองเพื่อนอย่างดีใจทั้งที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมากมาย บอกแล้วว่าแก้มใสเพื่อนของเธอสวยขนาดนี้คงไม่แปลกที่จะโดนเลือกภายในไม่กี่นาที
"ละ..แล้วต้องทำยังไงต่อเหรอจีด้า" แก้มใสถามด้วยความตื่นเต้น
"รอดูว่าวันนี้เขาจะมีรายการอะไรให้ทำบ้าง นี่ๆมาแล้วๆ" จีด้าทำการอ่านรายการที่เพื่อนต้องทำเมื่ออีกฝ่ายส่งรายละเอียดมาให้แล้ว เธออ่านให้เข้าใจก่อนว่าต้องทำอะไร พอเข้าใจแล้วเธอจึงหันไปบอกเพื่อนบ้าง
"ชงเหล้า แก้มชงเหล้าเป็นไหม"
"หมายถึงเปิดขวดเทลงแก้วใช่ไหม" ถ้าแบบนั้นเธอก็ทำได้
"หืม ก็มีเหล้า โซดา น้ำแข็งอะไรประมาณนี้ นี่ๆเดี๋ยวบอกสูตร" จีด้าว่าพลางอธิบายสูตรพร้อมสาธิตวิธีให้เพื่อนดูจนแก้มใสรู้สึกว่ามันน่าจะคล่องมือ ส่วนผสมแค่สองสามอย่างไม่น่าจะยากอะไร แต่หลังจากนั้นล่ะ เธออยากรู้หลังจากนั้นมากกว่าว่ามันมีอะไรบ้าง เธอต้องทำตัวยังไงเมื่อเข้าไปอยู่ในสถานที่นั้นๆแล้ว เธอต้องเป็นฝ่ายเข้าหาลูกค้าก่อนหรือลูกค้าเข้าหาเธอเอง แล้วเขาเหล่านั้นจะทำอะไรกับร่างกายเธอเป็นสิ่งแรก
"จีด้า.."
"อืม ว่ามาสิ รอฟังอยู่" เห็นแล้วล่ะ เห็นสีหน้าเป็นกังวลของเพื่อนแล้ว ครั้งแรกเธอก็เป็นแบบนี้แหละแต่มันก็ผ่านมาได้ อะไรที่ทำบ่อยๆมันก็เริ่มชิน
"แกไปกับฉันใช่ไหม"
"ใช่ ฉันไม่ปล่อยแกไปคนเดียวแน่นอนสบายใจได้"
คำพูดของจีด้าทำเอาหญิงสาวพยักหน้าเบาๆ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนสนิทไปด้วยกัน เธอจะได้เบาใจหน่อยหากเกิดอะไรไม่คาดคิด อย่างน้อยก็ยังมีคนรู้จักเห็น แต่เธอคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก นี่มันอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวก็ได้ที่แขกเหล่านั้นจะถนอมเธอและได้เงินหลักแสนโดยง่าย
"แล้วลูกค้าล่ะ เป็นใครเหรอ"
"เราจะรู้ก็ต่อเมื่อใกล้ถึงเวลา เขาค่อยจะส่งโลเคชันมาให้"
ติ๊ง!
"ค่ามัดจำมาแล้วแก้ม" เมื่อเห็นยอดเงินที่โอนเข้ามาแต่ไม่ปรากฏรายชื่อผู้โอนใดๆ จีด้าแนบเลขบัญชีพร้อมรายชื่อเพื่อนเข้าไปโดยตรงเพราะงานนี้มันเป็นของแก้มใส ที่เธอบอกจะไปด้วยนั้นเธอจะไม่เอาส่วนแบ่งใดๆเลย เธอจะขอเอาตัวเองเข้าช่วยให้เพื่อนผ่านจุดนี้ไปได้เร็วๆ
"มะ..มีค่ามัดจำด้วยอย่างนั้นเหรอ" เธอเพิ่งรู้ว่างานแบบนี้ต้องมีค่ามัดจำก่อนด้วย ก็นึกว่าเสร็จงานค่อยได้เงิน ถ้างั้นอย่างนี้ใครก็เบี้ยวได้ใช่ไหมล่ะ
"ถ้างานราคาหลักนี้มีแน่นอนเพราะพวกนั้นยอมจ่ายก่อน แต่ไม่ใช่ว่าเราจะหนีได้นะแก้ม เงินมาหาเราง่าย เขาก็ตามหาเราง่ายเหมือนกันหากเราเบี้ยว เพราะฉะนั้นอีกครึ่งที่เหลือก็ไม่ใช่เงินน้อยๆ เราทำให้มันเสร็จๆไปเลยดีกว่า" จีด้าบอกอย่างรู้ทันสายตา
"อืม ถ้ามันคุ้มขนาดนั้น ฉันขอทำครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วกัน" แก้มใสบอกเสียงเบา
"อืม ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับแก" ในวันที่แก้มใสเริ่มจะมีเงินมาปลดหนี้เธอก็ดีใจด้วย เพื่อนจะได้ออกจากความทุกข์ความเหนื่อยล้าแล้วไปเริ่มต้นใหม่สักที การที่ต้องไม่มีเงินใช้เป็นปีๆเธอมองว่ามันทรมานมากนะ คนที่เคยผ่านจุดที่เรียกว่าสูงสุดของชีวิตมามันโหดร้ายขนาดไหน วันที่มองไปทางไหนก็ไม่เจอใคร มืดสนิทไปหมด
ส่วนเธอน่ะเหรอ ตราบใดที่น้องสาวยังเรียนไม่จบหรือพ่อป่วยยังไม่หายดี อีกทั้งทางบ้านที่ยังต้องกินต้องใช้อยู่มันไม่มีวันสิ้นสุดในอาชีพของเธอหรอก จีด้ายิ้มอ่อนให้กำลังใจตัวเอง
- ผู้เขียน
