ตอนที่ 5|2 เก็บเสื้อผ้า 2
849 คำ
"ผมรอวันนั้นเเหละ วันที่ผมหันมาเเล้วไม่เจอคุณ ผมคงดีใจกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งอีก"
มีนมีนาเหมือนถูกลากไปตบที่สี่แยกไฟแดงตามด้วยค้อนปอนด์หนักๆ ฟาดใส่หน้าเข้ามาอีกครั้ง สายตาเวลาพูดว่าไม่อยากมีเธอมันประกายวาววับเหมือนคำพูดไม่ผิดเพี้ยน
“เราแยกกันไปใช้ชีวิตตอนนี้เลยไหมคะ คุณไปตามทางของคุณส่วนมีนจะไปตามทางของมีน”
ธัญธาราโกรธจนขึ้นหน้าแค่ได้ยินคำว่าจะไปจากเขา ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“ได้สิ ผมกำลังจะไปนัดบอดกับคนที่ครอบครัวเห็นว่าเหมาะสม คิดว่าคุณคงไม่เสนอหน้ามาป่วนนะ”
มีนมีนาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ‘ครอบครัวเห็นว่าเหมาะสม’ เหมือนหมัดมวยซัดเข้าเบ้าหน้าต่อยเข้าที่ท้องน้อยของเธอซ้ำๆ อีกครั้ง
“มีนก็หวังว่าคุณอย่ามาหวงก้างทีหลังแล้วกัน”
“ฝันอยู่เหรอมีน”
“ได้! รวยเท่าคุณมีนอาจหาไม่ได้ แต่หล่อกว่าคุณมีนรับรองว่าเรื่องกล้วยๆ” พูดจบฉันก็สะบัดตูดหนีทันที เจอกันทีไรเป็นต้อง จวกกันยับทางวาจา สร้างแผลเหวอะหวะให้กันอยู่ร่ำไป
ส่วนธัญธาราก็สะบัดก้นหนีไปคนละทางเหมือนกัน เขาไม่เชื่อสิ่งที่หล่อนพูด ทุกครั้งหล่อนก็มักประชดประชันเขาอย่างนี้แหละ บอกจะไปหาคนอื่นสุดท้ายก็มาตายคาอกเขาเหมือนเดิม ไปได้ก็ดีสิ ไปเลย!
แค่เห็นเจ้านายเดินหน้าเหวี่ยงๆ กลับมาลูกน้องทั้งสองก็รู้ในทันทีว่าการเจรจาสงบศึกครั้งนี้ไม่สำเร็จแถมยังถ่วงศึกให้รบนานกว่าเดิมอีกด้วย
“กูให้”
สองพี่น้องตาโตทันทีนี่มันโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดราคาครึ่งแสนแต่เจ้านายเล่นฟาดถุงมาให้เหมือนเครื่องละไม่กี่ตังค์
“คุณมีนล่ะครับ?”
“ถามทำไม?” ธัญธาราตวัดสายตาเรียบนิ่งไปมองคนถามทันที “หยุดพูดชื่อนี้ฉันไม่อยากได้ยินอีก ใครพูดสิ้นปีไม่ต้องเอาโบนัส”
“ไฮ รอนานไหมคะ” หญิงสาวเดินบดสะโพกมาทิ้งตัวลงนั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หล่อนยิ้มกว้างไม่ปิดบังรู้สึกชอบผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น นอกจากใบหน้าคมหล่อร้ายแบบพระเอกเกาหลี บรรยากาศรอบตัวยังน่าค้นหาไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นสายตา หรือบริบทในการพูด
ถ้าคุณป้ารตรีให้แต่งกับคนนี้หล่อนไม่เกี่ยงเลย ไม่เลยจริงๆ
ไอ้ปินมือสั่นริกๆ ทนไม่ไหวกับสายตาทอดสะพานที่ผู้หญิงคนนั้นทอดตรงให้เจ้านายเขา ขนาดมองอยู่ไกลๆ ทำไมรู้สึกว่าสองคนนั้นพูดกับถูกคอจัง ล่าสุดส่งข้อความมาบอกเขาให้จองโรงแรม!
เจ้านายจะเผด็จศึกผู้หญิงที่แม่เลี้ยงหาให้!
“มึงลงฝั่งไหน” ปืนหันไปถามน้องชายตัวเอง
“ผมเลือกคุณมีนแน่นอนครับ” ปินมั่นใจเหลือเกินเพราะเจ้านายชอบทำตัวเหมือนขั่วผู้หญิงไปทั่วแต่ความจริงแล้วน่าคิดนะว่าแอบทำให้คุณมีนหึงจนขึ้นฝั่งหรือเปล่า เพราะรายนั้นอยากแต่จะทำให้ครอบครัวเจ้านายยอมรับจนเหมือนจะลืมใส่ใจคนแรกเริ่ม
“กูเลือกคนนี้ได้ยินว่าแม่เลี้ยงนายเลือกให้คงไม่ใช่ธรรมดา” ปืนเห็นบางอย่างในแววตาคุณธัญ ราวกับว่าถูกใจผู้หญิงคนนี้อยู่เหมือนกัน
ปินเลื่อนโทรศัพท์ไปมาก่อนจะเห็นข้อความจากแป้งร่ำผู้ช่วยของมีนมีนาทักมาถามเขาว่า ท่านประธานกับคุณมีนเลิกกันเหรอทำไมคุณมีนต้องเก็บของจะย้ายออกจากบ้าน
ไอ้ปินเบิกตากว้างยกมือปิดปากข้อความที่ได้อ่านทำให้เขาต้องส่งสารต่อเร็วๆ ให้เจ้านายทันที
ธัญธาราเปิดอ่านข้อความก็คิ้วขมวดไม่คิดว่ามีนมีนาจะหนักข้อกับตนขึ้นเรื่อยๆ กรามสวยขบกันแน่น
“มีอะไรหรือเปล่าคะธัญ” พิมดาถามขึ้นเสียงหวาน สายตาแบบนั้นเด็กป.6 ยังต้องรู้บ้างแหละว่าหล่อนคิดอะไรกับผู้ชายตรงหน้า
“ที่โรงแรมมีเรื่องด่วนครับ ผมต้องกลับ” พูดจบก็ลุกขึ้นยืนทันที
“งั้นดาขอเบอร์ติดต่อได้ไหมครับ” ธัญธาราพยักหน้ารับก่อนจะพิมพ์เลขสิบหลักให้หล่อนไป แล้วขอตัวกลับเลย
ไฟโทสะกำลังสุมหัวเขาแทบจะไหม้เปิดเข้ามาในห้องยิ่งอยากตรงไปกระชากแขนเล็กขึ้นมาถามให้รู้แล้วรู้รอด
ภาพของมีนมีนากำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่เอาเข้าจริงเขาที่เตรียมคำด่ามาดันพูดไม่ออกซะงั้น
“จะไปแล้วเหรอ ก็ดี๊”
ปากมันก็พูดเป็นแต่แบบนี้
มีนมีนาไม่ตอบยังคงพับเก็บเสื้อลงกล่องด้วยหน้าตาเฉยชาทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูดกับเธอ นั้นยิ่งทำให้คนตั้งใจเข้ามาหาเรื่องเดือดด่านขึ้นอีกครั้ง
- ผู้เขียน
