ตอนที่ 5|1 เก็บเสื้อผ้า 1
1230 คำ
ตอนที่ 5 เก็บเสื้อผ้า
ในช่วงเช้าของวันเสาร์มีนานั่งเรือขึ้นฝั่งเพราะหน้าที่ซื้อวัตถุดิบเอาประกอบอาหารขึ้นเกาะเป็นหน้าที่ของเธอที่รับผิดชอบมาจวนจะหนึ่งปีแล้ว เพราะไม่อยากให้แม่ใบ้พูดไม่ได้แถมยังไม่ชอบนั่งเรือต้องขึ้นเกาะมาเพียงลำพังหล่อนเลยอาสาช่วย หลังจากซื้อของในตลาดสดแล้วก็ให้คนงานเอากลับขึ้นฝั่ง เธอว่าจะเข้าไปในเมืองเสียหน่อยเพราะช่วงนี้แม่ใบ้เหมือนจะป่วยบ่อยว่าจะไปซื้อของบำรุงให้แก
หลังจากซื้อของบำรุงเสร็จแล้วมีนมีนาเลยเดินเข้าร้านโทรศัพท์ไปเลือกรุ่นที่ไม่ค่อยแพงเท่าไหร่เพราะอยากจะประหยัดแม้เมื่อวานจะเป็นศุกร์ต้นเดือนและมีเงินเดือนห้าหลักจากธัญธาราถูกโอนเข้ามาไม่รวมเงินเดือนประจำตำแหน่งที่หล่อนต้องได้ทุกเดือน ก็ถือว่าไม่เดือดร้อนอะไร
“เอารุ่นที่ผมจองไว้สองเครื่องออกมาเลยครับ”
มีนาหันไปมองตามเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็แอบใจเต้นเหมือนกันกับลุคสุดเนี้ยบของเขา
“ได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงฉีกยิ้มกว้าง
ธัญธาราปรายตามองคนตัวเล็กกว่าเขานิดหนึ่งก่อนจะเดินเข้ามาจ่ายเงินเขามาเลือกไว้เมื่อสามวันก่อนและคิดอยากจะซื้อให้ใครบางคนด้วย โทรศัพท์เขาข้อความไม่เข้าหรือโทรศัพท์เธอมีปัญหากันแน่เขาเลยตัดสินใจจองเครื่องรุ่นใหม่ล่าสุดไปเลย
มีนาไม่ได้พูดอะไรยอมเบรกเรื่องรุ่นโทรศัพท์ที่คุยกับพนักงานให้คนมาทีหลังรับเครื่องไปก่อน เธอรอได้ ขนาดรอให้เขารักมาเข้าปีที่สามแล้วเธอยังรอได้เลย ขยับออกมานิดหน่อยมองหารุ่นที่ตัวเองคิดว่าสะดุดตาไปพลาง
“ไปสิ”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองไม่เข้าใจกับว่า ‘ไปสิ’ ของธัญธารา
“ฉันมาซื้อโทรศัพท์”
“พูดใหม่” ธัญธาราจ้องเขม็งสายตาเอาเรื่องอยู่พอประมาณ
มีนากะพริบตาปริบๆ ทวนประโยคของตัวเองอยู่ในใจมันผิดแค่คำแทนตัวที่หล่อนไม่เคยพูดแบบนี้กับคนตรงหน้า
“มีนมาซื้อโทรศัพท์ คุณธัญไปก่อนเลยค่ะ” ว่าจบก็หันไปมองตู้กระจกต่อ หารุ่นที่ตัวเองคิดว่าราคาไม่แรงแต่ทนมือเธอได้ดีเพราะค่อนข้างเป็นคนอารมณ์ร้อนพอสมควร
หล่อนไม่ควรซื้อแพงเพราะชอบโมโหเขวี้ยงโทรศัพท์ลงทะเล พังไม่พอยังหาอะไรก็ไม่เจออีก บอกให้ตัวเองเพลาๆ ลงหน่อยเหมือนกันเพราะข้อมูลผู้ติดต่อที่หายไปสร้างความยุ่งยากให้เธอเสมอ มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีหรอกแต่ตอนนั้นโมโหจนขาดสติควบคุมตัวเองไม่ได้
ธัญธาราคว้าแขนของมีนาเดินออกมาทันที แต่หญิงสาวเอาแต่แกะมือเขาออกจนใบหน้าหล่อเริ่มยุ่งเหยิง
“มีนไม่ชอบคนมั่ว” เธอมองที่มือแล้วช้อนตาขึ้นมองผู้ชายที่หล่อนรักหมดหัวใจ หมดหัวใจจริงๆ
“อย่างี่เง่าได้ไหม” ธัญธาราชักจะหัวเสียเขายังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ เมื่อคืนกลับไปที่บ้านก็ไม่เห็นยอมทำอะไรที่ไม่เคยทำด้วยการกดเบอร์โทรหาก็โทรไม่ติด จนเมื่อเช้าไอ้ปินส่งข้อความมาบอกว่าเจอมีนมีนาอยู่ที่ห้างในตัวเมืองเขาเลยอาบน้ำแล้วรีบมาทันที
เธอรักเขา พูดอีกกี่ครั้งก็ยังรักนั่นแหละแต่ความรู้สึกมันกำลังตีกันหล่อนถามตัวเองทุกวันตื่นเช้าและก่อนเข้านอนว่ารับได้จริงๆ เหรอถ้าเขาไปเอากับคนอื่นแล้วกลับมานอนกับเธอ คำตอบคือรับไม่ได้ หล่อนไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น
“ค่ะ” เธอไม่มีอะไรจะเถียงเพราะกำลังงี่เง่า น้อยใจเขาไปหมด ทั้งที่เธอดีกับเขาเทิดทูนเขาไว้เหนือหัวขนาดนี้เขายังไม่รู้จักพอ
ธัญธาราคิดว่ามีนากำลังประชดเขาด้วยการทำหน้าไม่สนใจและกำลังเดินหนี ทั้งที่ไอ้ปินมันย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าทะเลาะกัน แก้วที่กำลังร้าวแตะนิดหน่อยอาจจะแตกได้
“ไปเลือกชุดเป็นเพื่อนหน่อย”
“มีนไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับธัญ”
เขารู้ว่าเธออยากเป็นอะไรแต่เขาให้ไม่ได้ไง ธัญธาราทำหน้ายากเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเอาแต่ใจขนาดนี้
“ผมเคยบอกแล้วว่าอย่าร้องขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้” พูดจบก็กำชับแขนในมือดึงไปยังร้านที่เขาชอบไป
มีนาพ่นลมหายใจกับความเอาแต่ใจของธัญธาราหล่อนวางก้นลงที่โซฟาตัวนุ่มมองดูชายหนุ่มเดินไปลองรองเท้าเนื้อดี ราคาไม่ต้องพูดถึงหรอก หางตาเธอเหลือบไปมองถุงใส่โทรศัพท์สองเครื่องไม่รู้ว่าซื้อไปเปย์อีหนูที่เขาแอบเลี้ยงไว้ที่ไหนอีก เพราะส่วนมากหล่อนตามไปอาละวาดมาหมดแล้ว ซ่อนดีๆ แล้วกันอย่าให้เธอได้รู้ลูกท่านหลานเธอก็ไม่ผ่อนมือให้แน่นอน
“นั่งทำอะไร?”
มีนาช้อนตามองคนที่ตั้งประโยคคำถามใส่เธอทันที ให้เธอตอบว่าอะไร นั่งทำใจงี้เหรอ
ธัญธาราแปลกใจไม่น้อยปกติไม่ต้องเอ่ยปากมีนมีนาก็ต้องได้ไม่ต่ำกว่าห้าคู่กลับไปทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เอาแต่นั่งรอเฉยๆ
“เลือกสักสองสามคู่สิ” บอกไปก็ได้แต่เมินหน้าหนีเพราะไม่เคยได้พูดประโยคเชื้อชวนซื้อ ปกติเธอติดแบรนด์ขนาดไหนไม่ใช่เขาไม่รู้
“มีนไม่อยากได้”
งอนเขานานเสียจริงนะแม่ตัวดี!
“ตามใจ” หลังจากเลือกอะไรกันเสร็จแล้วธัญธาราก็เป็นฝ่ายเดินไปก่อน ตั้งแต่เป็นคู่นอนกันมาเขาไม่เคยเดินเคียงข้างผู้หญิงที่ไม่เหมาะสมกับเขาคนนี้เลยสักครั้ง
“งั้นมีนขอตัวเลยนะคะ”
“จะพยศก็ให้มันน้อยๆ หน่อย” เขาก็พยายามแล้วเหมือนกัน พยายามทั้งที่ไม่ควรทำแบบนี้ด้วยซ้ำ ทำเป็นไม่สนใจเขางั้นเหรอจะทำได้สักกี่น้ำเชียว
“คุณเป็นคนบอกมีนเองว่าเราไม่ควรเจอกันสักสองสามเดือนไม่ใช่เหรอคะ?”
“คุณกำลำอิน”
“มีนอินมานานแล้วค่ะ มีนรักคุณไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้”
"มีน มีนาถ้าคุณจะบอกกับผมว่าคุณกำลังอินกับความสัมพันธ์นี้ของเราสองคน ผมเสียใจนะที่ต้องบอกกับคุณว่า ผม ไม่ อิน ด้วย!"
"ถ้าคุณเลือกคนที่รักคุณ อย่างน้อยที่สุดฉันก็จะสื่อสัตย์กับคุณจนตาย คุณจะมีความสุขนะคะ"
"ความสุขเหรอ มันจะมีได้ยังไงเราไม่ได้รักกัน"
"มีนรักคุณค่ะ"
"เเต่ผมไม่ได้รักคุณ เเละไม่คิดจะรักด้วยไม่ว่าตอนนี้ อนาคต ชาติหน้าหรือชาติต่อไป"
"หันมาอาจไม่เจอมีนทุกทีก็ได้นะคะ"
"ผมรอวันนั้นเเหละ วันที่ผมหันมาเเล้วไม่เจอคุณ ผมคงดีใจกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งอีก"
- ผู้เขียน
