ตอนที่ 6|1 ส่งผิดแชท 1
1088 คำ
ตอนที่ 6 ส่งผิดเเชท
ธัญธาราถอดสูทโยนไปคุมหัวคนที่นั่งพับเพียบเก็บเสื้ออยู่ที่พื้น หน้าตากวนบาทามองตรงไม่หลบหลีก แต่มีนาทำเพียงแค่หยิบเสื้อคลุมหัวออกแล้วนำมันไปลงตะกร้ารอซัก หล่อนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวหยิบชุดออกมาหอบใหญ่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อชุดในมือถูกดึงออก
“มาพูดให้รู้เรื่องดีกว่า” ธัญธาราไม่ได้ยอมแพ้แค่รู้สึกตักตวงกับร่างกายของหล่อนยังไม่คุ้มกับเงิน เขายังปล่อยมีนมีนาไปตอนนี้ไม่ได้ “ต้องการอะไร”
“ห้ามนัดบอดกับผู้หญิงที่ไหนอีก แล้วคืนนั้นกับสาวที่ภาพหลุดคุณได้กันหรือยัง ถ้าอยากกลับมานอนกับฉันก็เอาผลเลือดมา”
“ยังไม่ได้”
“เอาผลเลือดมาเลย”
“ก็บอกว่ายังไม่ได้แทงไง ฉันเคยไปแทงกับผู้หญิงที่ไหนเหรอตลอดสองปีที่อยู่กับเธอ!”
หยาบคายจริงๆ ไม่แทงแต่ได้นิดได้หน่อยก็เอาน่ะสิ
“ห้ามนัดใครอีก”
“คิดดูก่อน”
“ต่อให้คุณยังไม่ได้เอากันแต่ทำตัวปากสาธารณะแบบนั้นฉันกลัวโรค ได้จับนิดจับหน่อยจับไปจับมาคงเลยเถิดอย่ามาโกหกว่าไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงที่คุณได้จับพวกนั้นเลย”
“แค่จับเฉยๆ”
“แบบนั้นใช่ไหม ได้นะ”
“จะทำอะไร” ธัญธาราไม่ชอบสายตาท้าทายของหล่อนเลย
“ฉันก็จะทำแบบคุณไง แค่จับแค่ล้วงแค่จูบ ขอแค่ไม่สอดใส่เราก็ถือว่าอยู่ในข้อตกลงเหมือนกัน”
หมับ!
ธัญธาราคว้าแขนอีกคนได้ก็เหวี่ยงขึ้นเตียงทันที เขากวาดชุดของเธอตกพื้นไปหมดก่อนจะขึ้นไปทาบทับร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นที่เขาชอบมันทำให้ผ่อนคลายเสมอ เธอทำให้เขาโกรธบทรักวันนี้เลยบรรเลงหนักเหมือนคลื่นกระทบฝั่งกว่าพายุจะซาโขดหินก็ถูกกร่อนไปไม่มากก็น้อยแล้ว
หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงอันเร่าร้อนมีนาก็ตวัดขาลงจากเตียงเดินเข้าไปอาบน้ำล้างคาบเหนียวตามตัว ธัญธาราไม่ชอบป้องกันและชอบดึงมาปล่อยนอกตามหน้าอก หน้าท้อง หรือใส่หน้าเธอ เขาบอกว่าเป็นความชอบอย่างหนึ่งซึ่งเธอก็ได้ว่าอะไร
อาบน้ำเสร็จก็ออกมาทาครีมตอนนี้กำลังหนึ่งทุ้มได้ เธอเลยเดินไปเก็บชุดตกอยู่บนพื้นไปพับลงกล่องต่อ หันไปมองคนนอนราบไปกับเตียงผ้าห่มคลุมสะโพกไว้หมิ่นเหม่โชว์แผ่นหลังขาวเนียนกว่าเธอซะอีก
“มีนมีนา!” ยังไปนั่งเก็บเสื้อผ้าประชดเขาอีก
“ชุดมันเยอะ เลยลองเอาไปปล่อยให้น้องๆ บนเกาะ F”
เท่านั้นธัญธาราก็เข้าใจในทันทีเขายกยิ้มมุมปากแน่นอนว่ามีนาไม่เห็นเพราะหน้าเขาซุกอยู่กับหมอนนุ่ม มองเธอเดินเข้าออกพับชุดลงกล่องไป รวมๆ แล้วได้สี่กล่องใหญ่เสื้อผ้าเธอที่เขาชอบซื้อให้ทั้งเนื่องในโอกาสต่างๆ และอยากซื้อให้ยังไม่บางตาเลย
“ได้ตังค์มาตั้งหมื่น” ฉันยิ้มร่าเดินเข้ามาหาคนบนเตียงอย่างอารมณ์ดี
“ควรเอาให้ผมนะ ผมเป็นคนซื้อชุดพวกนั้นให้คุณ” ธัญธาราดึงแขนอีกคนให้ลงมานอนบนเตียงก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายขึ้นไป คล่อมมีนาไว้
“ฉันจะไปทำกับข้าว” มีนายื้อตัวไว้เพราะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วเดี๋ยวก็มาแขวะเธอว่าไม่ทำหน้าที่
“ฉันไม่ได้อยากกินข้าว อยากกินเธอ” ใบหน้าหล่อซุกซอกคอหอมทันทีที่พูดจบ
มือเล็กปล่อยให้โทรศัพท์ไหลลงจากมือเพราะความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนที่
หลังจากเธอถูกจับกินก็ถูกปล่อยตัวลงมาทำกับข้าวเย็น พวกอาหารสดธัญธาราจะให้ลูกน้องซื้อเข้ามาไว้ทุกอาทิตย์ เพราะรู้ว่าเธอชอบทำอาหารเอาใจเจ้านายพวกเขาล่ะมั้ง
“ไม่ต้องทำแล้วมีนา ผมมีธุระ”
มือถือตะหลิวนิ่งค้างมองตามร่างสูงเดินตวัดสูทสวมเดินออกไปด้วยท่าทางเร่งรีบ น้ำแกงที่เดือดปุดๆ ไม่แน่ใจว่าเดือดเท่าในอกมีนาหรือเปล่า เธอปิดแก๊สน้ำตาเอ่อคลอหิ้วหม้อแกงเขียวหวานหอมฉุยไปเทใส่ถาดแล้วเดินเอาออกไปให้หมาหน้าซอยทั้งที่น้ำตาไหลอาบแก้มแต่มันไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น
ผู้หญิงที่ชื่อมีนมีนา มีเงิน มีรถ มีเสื้อผ้าแพงๆ มีแบรนด์เนมไม่รู้กี่สิบอย่าง กระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดก็หลายใบ แต่เธอกำลังไม่มีอย่างเดียว ‘ศักดิ์ศรี’ เธอยอมให้ธัญธาราเหยียบย่ำป่นปี้มันจนไม่เหลือชิ้นดี
เธอรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร ทำงานบนเกาะก็ยังสั่งอาหารร้านที่เขาชอบไปให้ตรงเวลาทุกวันไม่รู้ว่าเขากินมันหรือเปล่าหรือออกไปกินกับใครเธอแค่เคยชินที่ต้องทำแบบนั้น
ติ้ง!
หลังจากกลับมานั่งแช่ตัวอยู่บนโซฟาก็มีข้อความส่งเข้ามา เธอกดเข้าไปในห้องแชทของธัญธาราเมื่อเห็นเขาส่งรูปอะไรสักอย่างเข้ามาเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เขาทักหาเธอก่อน มันอดยิ้มออกมาไม่ได้อย่างน้อยเขาก็คงใส่ใจเธออยู่บ้าง
นิ้วมือเรียวสวยกดเข้าไปอย่างรีบร้อนด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องชะงักค้างไปกลางอากาศ
“ธัญขอบคุณที่มารับแถมยังพามากินข้าวด้วย ส่งรูปมาให้เราหรือยังเราจะส่งรายงานคุณแม่” ขวัญมณี หรือขวัญ หญิงสาวใบหน้าสะสวยรอยยิ้มยังคงอบอุ่นเสมอยามที่ใครบางคนได้มอง
“อืม ส่งไปแล้ว” ธัญธาราพยักหน้าตอบ เขาไม่คิดเหมือนกันว่าขวัญมณีจะเป็นฝ่ายทักมาหาเขาก่อนแบบนี้หลังเลิกรากันไปได้ 3 ปีแล้ว ออกจะตื่นเต้นอยู่บ้าง
“ยังไม่เห็นเลยค่ะธัญ” เธอยิ้มรับไม่ได้นึกฉุนหรืออะไร เพราะขวัญมณีขึ้นชื่อว่านางฟ้าแม่พระไม่เคยโกรธเคยวีนหรือเหวี่ยงใคร
หัวคิ้วหนาขมวดล้วงโทรศัพท์ตัวเองมาเปิดดูเขามั่นใจว่ากดส่งไปแล้ว พอกดเข้ามาในแอพเขียวก็รู้ในทันที
เขาส่งผิดแชท!
- ผู้เขียน
