ตอนที่ 4|2 มีคนงอน 2
948 คำ
“ผู้จัดการโอเคไหมคะ?” แป้งร่ำมองขอบตาแล้วดูจะไม่โอเคเหมือนคนร้องไห้มาทั้งคืนเลย
“แป้ง โพสต์ลงหน้าเว็บเราทีนะว่ามีเรื่องอะไรให้ติดต่อทางเมลพี่หรือโทรหาแป้งโดยตรงหรือแป้งจะต่อสายมาที่เบอร์ห้องทำงานพี่ก็ได้ นั่งเรือมาโทรศัพท์พี่ตกน้ำ”
หลังจากดูรูปเด็กสาวรุ่นมหาลัยนั่งตักของธัญธาราแล้วหล่อนก็เขวี้ยงโทรศัพท์ลงทะเลท่ามกลางความมืดทันที
“ให้แป้งไปซื้อใหม่ให้ไหมคะ?” เด็กสาวตกใจไม่น้อย พี่สาวคนนี้เรียกว่าคลั่งรักชอบโทรชอบพิมพ์หาคนในนั้นตลอดจะขาดโทรศัพท์ได้ยังไงกัน
“เดือนนี้พี่ช็อตยิ่งกว่าหม้อแปลงไฟฟ้าเกาะข้างๆ เมื่อคืนอีก” เธอนั่งเรือมาเห็นไฟลุกโชนมาแต่ไกลเลยนั่งเรือไปต่อที่อีกเกาะ ไม่อยากให้ไฟเผามันทั้งเกาะ มันสวยงามขนาดนั้นแม้จะเป็นคู่แข่งก็ตามที เลยเป็นข่าวให้พนักงานเล่าสนุกปากกันตลอดช่วงเช้า
“แหะๆ โอเคค่ะแป้งจะทำตามที่พี่บอก ทัวร์ใหญ่จากจีนมาแล้วนะคะ”
“ไปกันแป้งนั่นแหละขุมทรัพย์ของเรา!” เธอตบเข่าดังฉาดลุกขึ้นยืนแม้จะซวนเซแต่ก็กลับมาทรงตัวได้ ลูกค้าจากแผ่นดินใหญ่นับว่ากระเป๋าหนักเท่านั้นยังไม่พอยังเปย์หนักอีกต่างหาก
เธอจะทำงานให้สมองไม่ว่างมันอาจจะลบจากภาพดูดดื่มของใครบางคนได้
มันน่าจะจบแล้วจริงๆ ตลอดสองปีที่ผ่านมาแม้เราจะทะเลาะกันบ่อยเพราะนิสัยขี้หึงขี้หวงตามประสาคนรักมากอย่างฉัน แต่ธัญธาราก็ไม่เคยไปทำแบบนี้กับใครครั้งนี้เขาคงเขี่ยเธอทิ้งจริงๆ เพราะเราตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่มั่วในตอนที่เราคงอยู่ในสถานะคู่นอนกัน
วันศุกร์วนเวียนมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้หลังจากเลิกงาน มีนาก็ลากคอรุ่นน้องมุ่งตรงไปที่บาร์ประจำรีสอร์ตของเราทันที ทั้งดื่มทั้งเต้นทั้งเพ้อครบสูตรคนอกหัก
“โอ๊ยย ปวดหัวจัง” ตื่นเช้ามาวันหยุดอาการก็จะประมาณนี้แหละ แต่ช่วงนี้เธอพักผ่อนเพียงพอเพราะไม่ต้องดึงงานให้ว่างในคืนวันศุกร์เสาร์และอาทิตย์สะสางงานสบายๆ นอนตรงเวลาตื่นขึ้นมาผิวเปล่งปลั่ง “ไม่มีผัวไม่ปวดหัวจริงๆ โว๊ย”
ปลอบใจตัวเองไปงั้นแหละทุกวันหลังเลิกงานเธอต้องกินยานอนหลับไม่งั้นตามันก็จะค้างภาพแผ่นหลังขาวมือเรียวสวยของผู้ชายวางแนบกับผิวกายของสาวคนนั้น สองคนนั้นหันหน้าเข้าหากันคงไม่ได้เช็ดขี้ตาแน่ๆ แค่คิดอกเธอก็เหมือนมีกองไฟมาสุมอยู่ในนั้น แต่ครั้งนี้เธอจะทน ทนให้ได้ ซ้อมไว้เผื่อเขาให้คนส่งสารมาขอจบความสัมพันธ์เธอจะได้ไม่เป็นบ้าไปก่อน
“นายครับ” ปืนเดินเข้ามาในห้องทำงานเจ้านายหนุ่มด้วยท่าทีร้อนใจ มือถือไอแพดสั่นน้อยๆ ยามก้มมองภาพในหน้าจอสี่เหลี่ยม “มีคนแอบถ่ายรูปนายครับ”
ปืนยื่นไอแพดไปตรงหน้าคนที่มีสีหน้าเครียดขึงเหมือนกินของขม หางตาคมปราบมองแวบเดียวคิ้วข้างขวาดันกระตุกถี่ๆ
“ใครมันกล้า?” น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้น เงยหน้าสบตาลูกน้องตัวเองนิ่งๆ
“น่าจะพนักงานที่เลาจ์ครับ ให้ผมจัดการเลยไหมครับ”
“อือ”
“แปลกนะครับ เจอไปสองรูปแล้วยังเงียบขนาดนี้” เขาหมายถึงใครบางคนปกติอย่าว่าแต่รูปเลยแค่เจ้านายไปในสถานที่ที่มีสาวสวยคุณเธอก็แจ้นมาเร็วยิ่งกว่าจรวจ “ขอโทษครับ” จังหวะหันไปเจอสายตาดุของเจ้านายปืนรีบสลายตัวทันที เดี๋ยวระเบิดลง
วันนี้หลังจากเลิกงานธัญธาราตั้งใจไม่ไปที่บ้านหลังนั้นเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันเขามั่นใจว่าหล่อนจะมาแน่ แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปสองทุ่มแล้วไม่มีแม้แต่ข้อความ ไม่สิ ข้อความมันไม่มีมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ในเมื่อมีนาอยากเล่นสงครามประสาทกับเขา เขาก็จะให้ความร่วมมืออย่างดีเชียวล่ะ
“ตอนไหนจะแต่งงาน” ธนากรประมุขของบ้านถามบุตรชายคนโตขึ้นด้วยท่าทางนิ่งขรึม
“ไม่รู้” ธัญธารากับบิดานับว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน ถ้าไม่เรียกเขามาร่วมโต๊ะทานข้าวแสนน่าเบื่อเขาไม่มีทางโผล่หน้ามาที่นี้แน่ “แล้วพ่อตอนไหนจะแต่งงาน”
“ไอ้ธัญ” ธนากรตบโต๊ะจนถ้วยจานสั่นไปตามกัน เมื่อเจอลูกชายย้อนเข้าให้ “ไปดูตัวกับคนที่แม่แกเลือกให้ซะ”
“หนูพิมดาพึ่งกลับมาจากนอร์เวย์จบการโรงแรมมาน่าจะเข้ากับธัญได้” คุณนายรตรีแย้มยิ้มสรวล
“ผมไม่ว่าง”
“อย่าให้มันเกินไปนัก คิดว่าสร้างโรงแรมขึ้นมาได้เองแล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้เหรอ”
“กับแม่มีนานั่นก็เพลาๆ เถอะจ้ะ หล่อนไม่มีอะไรเหมาะสมกับลูกหรอก” รตรีคิดไปถึงใบหน้าเชิดหยิ่งก็ได้แต่ขบยิ้ม ความทะเยอทะยานมันดีแต่ทะเยอทะยานผิดที่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
“หึ ยุ่งกับชีวิตส่วนตัวของผมให้มันน้อยๆ หน่อย” พูดจบก็ลุกขึ้นยืน ตวัดสายตาไปมองน้องชายร่วมบิดาของตัวเองนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป
- ผู้เขียน
