“อึก...งั้นฉันจ่ายดอกเบี้ยก็ได้” พิกุลสะอึกเมื่อเขาพ่นคำพูดร้ายกาจอย่างไม่ไว้หน้ากัน ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ สูดลมหายใจแล้วพูดเสียงแผ่วเพื่อหาทางออก แต่ข้อเสนอของเธอก็ถูกปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี
“ฉันไม่ต้องการเงิน”
“ฉันคิดว่าเราต้องนอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว”
“นั่นมันก็เรื่องของเธอ หรือถ้าจะผิดสัญญาก็ไปหาเงินมาคืนตอนนี้เลย” อัศวินพูดเสียงเรียบเพราะทั้งสองได้เขียนสัญญากันขึ้นมาก่อนที่อัศวินจะจ่ายเช็ค
“แล้วฉันต้องทำไปถึงเมื่อไหร่”
พิกุลยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามเสียงแผ่ว อัศวินทำสัญญากับเธอทั้งที่เขาก็รู้เต็มอกว่าเธอไม่มีทางหาเงินมาคืนเข้าได้ในครั้งเดียวแน่
และเมื่อไร้ทางออก อย่างน้อยก็ควรมีขอบเขตเวลาเอาไว้บ้าง เพราะกว่าเธอจะหาเงินมาคืนเขาจนครบคงกินเวลาไปหลายปี
“จนกว่าฉันจะเบื่อ”
“...”
“แล้วก็ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างเธอคงใช้เวลาไม่นาน”
พิกุลมองหน้าอีกคนอย่างไม่พอใจนัก เธอรู้ว่าเขาให้หยิบยืมเงิน
