พอได้อยู่ด้วยกันจริงๆ ปรากฏว่าพิกุลไม่ได้ใช้ชีวิตลำบากอย่างที่คาดไว้ แม้ในบางครั้งอัศวินจะชอบมองเธอด้วยสายตาชวนขนลุกแต่เขาก็ไม่ได้เข้ามาทำรุ่มร่าม และการที่ได้มาอยู่ด้วยกันทำให้พิกุลรู้ว่าอัศวินทำงานหนักมาก เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกิจการของร่างสูงถึงไปได้ดีเสียทุกอย่าง และกว่าจะได้เห็นหน้าเขาแต่ละครั้งก็ตอนเช้า หรือไม่ก็ตอนที่เขาเข้าร้านอาหารนู่น
วันนี้กว่าพิกุลจะเลิกงานก็ดึกดื่น ตากลมมองห้องที่ไม่มีแสงสว่างพลางคิดว่าวันนี้อัศวินคงเข้าผับ เธอจึงให้เวลานี้โทรหาเพื่อนสนิทที่ย้ายไปอยู่ทางภาคเหนือ
“แล้วน้องรันเป็นไงบ้าง” พิกุลถามหาหลานสุดที่รักเพราะช่วงหลังมานี้เธอยุ่งจนไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนเพื่อสนิทเลย
(“น้องรันก็ดี บ่นคิดถึงน้ากุลทุกวันเลยเนี่ย”)
“น้ากุลก็คิดถึงน้องรันค่ะ แล้วเธอเป็นยังไงบ้างรัก เอ๊ะ-” พิกุลอมยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าแสนน่ารักของหลานสาว ก่อนที่สายตาจะมองผ่านความมืดไปพบกับร่างสูง
