“เบา ๆ หน่อย อ๊ะ !” นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องมองคนตรงหน้าไม่ละสายตา และนัยน์ตาคู่นั้นราวกับกำลังมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ด้านใน
อัศวินกระชากลากถูพิกุลมาจนถึงห้องคอนโดมิเนียมกว้างขวาง ทั้งที่ภายในห้องสวยงามและหรูหราแต่ในความรู้สึกพิกุลมันราวกับลานประหารอย่างไรอย่างนั้น
มือร้อนบีบต้นแขนเธอจนมันเจ็บและชาไปหมด ไม่ว่าพิกุลจะพยายามสะบัดแขนตัวเองออกแค่ไหนก็ไม่อาจทำได้เลย
“ปล่อย โอ๊ย !” ทั้งร่างถูกเหวี่ยงลงโซฟาตัวใหญ่ แม้มันจะมีนุ่มมากแค่ไหนแต่เมื่อโดนกระแทกแรงขนาดนี้พิกุลก็รู้สึกเจ็บและจุกไม่น้อย ก่อนที่ร่างสูงจะตามมาคร่อมด้านบนทำให้เธอหมดหนทางหลบหนี
“จะทำอะไร” คนตัวเล็กเสียงสั่นเมื่อท่าทางของอัศวินมันคุกคามและน่ากลัวจนเธอหวั่นใจ ทว่าคำถามของพิกุลกลับได้เพียงรอยยิ้มมาดร้ายกลับคืนมา
“ไม่เอานะคุณวิน”
“จะมากลัวอะไร เมื่อกี้เห็นอยากไปนอนกับคนอื่นจะตาย”
“ก็เพราะคุณไล่ฉันไปไม่ใช่หรือไง !”
“แล้วไงวะ ! ต่อ
