“จะกินดี ๆ หรือจะให้ฉันบีบปากเธอออกแล้วส่งมันเข้าไป” คนบนเตียงยังคงนิ่งเฉยจนอัศวินต้องเอ่ยขู่อย่างที่ตนถนัดและเคยชิน
“ป่าเถื่อน”
“...”
สิ้นเสียงทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ อัศวินไม่ได้พูดอะไร เขามีเพียงท่าทีเรียบเฉยและสายตาที่มองคนบนเตียงราวกับผู้ใหญ่กำลังมองเด็กดื้อ และท่าทางอย่างนั้นทำให้พิกุลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกดุในอีกไม่ช้า
“ไม่ได้ขอให้มาป้อนสักหน่อย เอามานี่เลย แค่ก ๆ”
“ฉันพูดแบบนั้นหรือไง”
“ก็-”
“ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้”
“ไม่ใช่ แค่ก ๆ” เพราะถูกกล่าวหาพิกุลเลยจะแก้ตัว แต่เพราะคอที่ระคายเคืองและแห้งผากทำให้เธอไอค่อกแค่กจนยากจะพูดต่อ มือเล็กคว้าแก้วน้ำใบเดิมขึ้นดื่มหลายอึกจนล้นออกตามมุมปาก
“หึ” อัศวินหัวเราะในลำคอก่อนที่ก้านนิ้วยาวจะยื่นไปเกลี่ยน้ำที่ติดอยู่มุมปากออกให้อย่างแผ่วเบา พิกุลนั่งนิ่ง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากเขา ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ก่อนที
