LOVE DEGREE! ยังไงก็รัก ‘คุณ’

PROLOGUE เวลา 22.39 น. เสียงฟ้าร้องคำรามดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ และหลังจากนั้นไม่นานก็มีแสงสว่างวาบมาจากท้องฟ้าที่มีก้อนเมฆเกาะกลุ่มกัน บนท้องฟ้าตอนนี้เป็นสีดำมืดบ่งบอกได้ว่าอีกไม่นานจะมีฝนตกลงมาจากฝากฟ้า หมู่ดาวที่มีทุกคืนก็พลันหายไปแทนที่ด้วยแสงจากที่ปรากฏมาเป็นรอยผ่าหรือรอยร้าวและเพียงแค่พริบตารอยพวกนั้นก็หายไปแทนมาด้วยเสียงท้องฟ้าร้องคำรามอีกครั้ง และตอนนี้ก็เริ่มมีเม็ดฝนเทลงมาจากฝากฟ้าที่ดำมืดน่ากลัวนั้น ก่อนจะเริ่มตกแรงขึ้นตามลำดับ ถึงแม้ฝนจะกำลังเริ่มตกหนักแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค์แก่หญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสีหวาน ตอนนี้เธอกำลังเร่งฝีเท้าให้ตัวเธอนั้นเดินไปถึงรถให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากไม่อยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว ที่ที่ทำให้เธอมีทั้งความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน แต่ดูเหมือนว่าความรู้สึกอย่างหลังมันจะมากกว่าจนเธอทนอยู่ไปไม่ไหวอีกแล้ว พอกันที! เธอจะไม่ทนอยู่อีกแล้ว! มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนจะรีบเดินไปยังรถเก๋งคันสีขาวของเธอ และแค่เพียงไม่กี่ก้าวเธอก็กำลังเดินไปถึงที่หมายอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะถูกมือหนาแต่เรียวของใครคนหนึ่งกระชากกลับไปข้างหลังเสียก่อน “เธอจะไม่ไหน! ฉันไม่ให้เธอไป!” เสียงเข้มที่ฉายแววความโกรธ และความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เอ่ยพูดกับคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาเสียงดัง ใบหน้าหล่อคมแบบคนเอเชียฉายแววกรุ่นโกรธ แต่นัยน์ตาสีดำฉายแววเสียใจก่อนที่จะเป็นรู้สึกโมโหเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวที่พูดออกมา “ฉันจะกลับบ้าน...เชิญคุณกลับไปสนุกกับผู้หญิงของคุณเถอะ!” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจ ก่อนจะพยายามแกะมือของอีกฝ่ายไปด้วย และใบหน้าหวานตอนนี้เต็มไม่ด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ เธอจะต้องทนเจ็บแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ เธอได้แต่ถามตัวเองแบบนี้ซ้ำๆ และนั้นทำให้คนที่เห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าอย่าง ‘อำพล ประภัทรไพบูรณ์’ รู้สึกร้อนรุ่มที่หัวใจแปลกๆ ปกติแล้วเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ทั้งๆที่เขาก็เคยเห็นน้ำตาของเธอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกอะไรนอกจากความเฉยชา เพราะเธอก็แค่...ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง ที่เขาไม่ได้สนใจหรือให้ความพิเศษอะไรนอกเหนือจากผู้หญิงที่เคยนอนด้วย แต่จะพิเศษตรงที่...เขาคือคนแรกของเธอก็เท่านั้น และตั้งที่เขาได้นอนกับเธอเพื่อแลกกับหนี้สินที่บิดาของเธอได้ก่อไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะลาจากโลกนี้ไป โดยใช้ลูกสาวเพียงคนเดียวมาใช้หนี้ เขาก็มีความรู้สึกบางอย่างกับผู้หญิงคนนี้ เป็นความรู้สึกที่เขาเองก็บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน ว่าทำไมถึงเกิดขึ้นเพียงแค่เธอคนนี้แค่คนเดียวเท่านั้น เขาใช้เวลาศึกษาอยู่นาน แต่พอมารู้สึกตัวอีกทีเขาก็รู้สึกขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้เขาจะมีผู้หญิงคนอื่นนอกเหนือจากเธอก็ตาม... แต่นั้นมันก็เป็นเพียงแค่อดีตที่อำพลสร้างมันขึ้นมา แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ระหว่างเธอคนนี้หรือ...ผู้หญิงพวกนั้น “ทำไม! เห็นแค่นี้ก็ถึงกับร้องไห้อยากกลับบ้านเลยเหรอ” แต่ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ แต่เขามันก็แค่ผู้ชายปากร้าย ไม่มีความอ่อนโยน ให้กับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นแม้แต่เธอก็ไม่มีข้อยกเว้น ก็ในเมื่อเธอเคยเห็นแต่ด้านไม่ดีของเขาที่มันเป็นตัวตนของเขา ไม่ใช้การเสแสร้งที่เขาสร้างขึ้นมาและอีกอย่างเขาอยากให้เธอรับตัวตนเขาได้จริงๆ ไม่ใช่รับการเสแร้งแกล้งทำเหมือนกับที่เขาทำกับผู้หญิงคนอื่น “ฮึก! คุณมันคนใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย” หญิงสาวบอกกลับมาเสียงอู้อี้ ขณะที่ใช้อีกมือหนึ่งที่ว่างเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลจ้องมองอำพลอย่างอ้อนวอนก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจอีกครั้ง “ฮึก! ปะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่...อยากอยู่ที่นี้แล้ว ฮื่อๆ" “เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น ลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อเธอเป็นหนี้ฉัน...ในเมื่อเธอยังใช้หนี้ฉันไม่หมดเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น!” อำพลบอกกับคนตัวเล็กเสียงเข้มด้วยความโกรธ มือเรียวที่กำข้อมือของเธอไว้กำแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าถ้าเผลอปล่อยเธอไป เพียงแค่เผลอทำเธอหลุดมือเขาไปแค่นิดเดียว ผู้หญิงคนนี้ก็จะหายไปจากชีวิเขาตลอดกาล อยู่ๆเขาก็มีความรู้นี้ขึ้นซะอย่างนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งแม้แต่แรงต่อกรกับเขาเธอยังไม่มีเลย แล้วแบบนี้เธอจะหายไปจากชีวิตของเขาได้อย่างไรกัน แต่เอาเข้าจริงถ้าเธอหนีหายไปจากชีวิตเขา แต่ถ้าเขาไม่ปล่อยเธอซะอย่าง...เขาก็จะตามหาเธอถึงแม้จะต้องพลิกแผ่นดิน หรือต้องฆ่าคนเป็นร้อยเป็นพันคนแต่ถ้าได้เธอกลับคืนมา...เขาก็จะทำ “ปล่อยฉันนะ! ฉันจะกลับบ้าน...คุณมันคนไม่มีหัวใจ คนใจร้าย...ฉันเกลียดคุณ! ได้ยินไหมฉันเกลียดคุณ!” หญิงสาวตะโกนออกมาสุดเสียง พร้อมกันนั้นก็สะบัดมือของอำพลออกไปอย่างแรงก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ แล้วสตาร์ทรถออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่นี้อย่างไม่มีความลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว และในขณะนั้นเองสายฝนที่ตกไม่แรงในตอนแรก ก็แปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงราวกับว่ามีพายุใหญ่เข้ามาเสียอย่างนั้น และนั้นทำให้ร่างสูงหนึ่งแปดสิบห้าเซนของอำพลเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดฝนที่กระหน่ำเทลงมา แต่เพียงไม่นานลูกน้องคนสนิทก็เดินมาข้างๆเจ้านายของเขาก่อนจะยืนกางร่มให้อีกฝ่าย “...ไอ้เอกมึงไปเอารถมาให้กูที กูจะไปตาม ‘คนของกู’ กลับมา” เงียบนานหลายนาที อำพลที่ยืนกำมือแน่นสายตาคมจ้องมองท้ายรถเก๋งที่ขับออกไปจากคฤหาสน์ด้วยสายตาน่ากลัวมากในความคิด ‘ทองเอก’ ลูกน้องคนสนิท “แต่นายครับ ผมว่าปล่อยเธอไปเถอ...” ทองเอกกำลังจะพูดกับนายของเขาแต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงทรงอำนาจของอีกฝ่ายเสียก่อน จนทำให้เขาอดสะดุ้งด้วยความตกใจไม่ได้ “กูบอกให้ไปเอารถมาไม่ได้ยินที่กูสั่งหรือไงว่ะ!” “ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” พูดจบทองเอกก็รีบวิ่งไปโรงจอดรถเพื่อไปเอารถตามคำบัญชาของเจ้านายหนุ่มแต่อารมณ์ร้อนของเขาทันที แบบนี้ทุกทีสิน่า...ทะเลาะกับคุณอีฟทีไหร่เป็นต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ทุกที ทองเอกที่ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของเจ้านายที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ ได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะนอกจากมองดูอยู่ห่างๆแบบนี้... หลังจากที่ทองเอกนำรถมาจอดตรงหน้าคฤหาสน์ตรงที่อำพลยืนรออยู่ เขาก็จัดการไล่ลูกน้องลงจากรถก่อนจะขึ้นไปนั่งแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว จนคนมองรู้สึกกลัวแทนคนขับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้อีกฝ่ายจัดการเองเหมือนทุกครั้ง เฮ้อ! ก็แบบนี้แหละน่า...เจ้านายของเขาเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครขัดใจอะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้หรอก เจอดีทุกรายและครั้งนี้เขาก็ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้คุณอีฟรอดพ้นจากอุ้งมือปีศาจที่กำลังตามไปจับเธอกลับมา แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว...