บทที่ 8
มารดาสามี
มารดาสามีเอ็นดูข้า
“หลินเอ๋อร์!”
ทันทีที่ได้รับข่าวว่าลูกสะใภ้ฟื้นคืนจากการหลับใหล ฮูหยินผู้เฒ่าก็รีบเร่งเดินทางออกจากอารามกลับมายังจวนสกุลจาง พุ่งตรงมายังเรือนนอนของลูกสะใภ้ด้วยความห่วงใย
“ขอบคุณสวรรค์... ขอบคุณสวรรค์ที่โปรดเมตตา ส่งเจ้ากลับคืนสู่จวนสกุลจางเช่นนี้”
หญิงชราทรุดกายลงนั่งบนเตียง ยื่นมือเหี่ยวย่นไปจับมือลูกสะใภ้เอาไว้แน่น
“เพราะความห่วงใยของท่านแม่ ข้าจึงได้ฟื้นคืนอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ขอบคุณมากนะเจ้าคะท่านแม่ที่ช่วยอธิษฐานสวดภาวนาเพื่อข้า”
เหลียงหลินฮวาเอ่ยขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ เป็นความอบอุ่นที่นางไม่เคยได้รับจากมารดา ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติก่อน นางมักอาภัพรักจากคนในครอบครัวเสมอๆ ถูกทำร้ายร่างกาย ทำร้ายจิตใจ และไม่เคยมองนางเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขในอก
คิดพลางดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ถ้อยคำห่วงใย น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาของมารดา นางไม่เคยได้รับเล
