พันธนาการอสูร

บทที่6

"ไปทำอีท่าไหน คุณแม่ถึงอยากให้เธอมาเป็นเลขาของฉัน"น้ำเสียงดูหมิ่นสายตาเหยียดหยามไล่มองร่างเล็กของพรรณารา ใบหน้าอ่อนเยาว์ก้มมองปลายเท้าลมหายใจติดขัดเมื่อตอนนี้เธออยู่กับผู้เป็นสามีสองคนเพียงลำพังภายในห้องทำงาน

"เป็นใบ้เหรอ โดนฉันเอาไม่กี่ครั้งถึงกับเป็นใบ้ไปแล้วหรือไง"รณทีเดินเข้ามาประชิดตัวฝ่ามือร้อนจับแขนเล็กกระชากเข้าหาตัว พรรณาราเม้มริมฝีปากเข้าหาสายตาก้มมองต่ำด้วยความหวาดกลัวไม่กล้าสู้หน้า

"พรรณเจ็บค่ะ"

"เจ็บก็พูดมาสิวะ ปากอมอะไรอยู่ห๊ะทำไมถึงไม่พูด"ฝ่ามืออุ่นร้อนจับแขนเรียวทั้งสองข้างเขย่าจนร่างเล็กสั่น ความเจ็บปวดเล่นงานปวดร้าวไปทั้งแขน

"พรรณไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นค่ะ ฮึก ปล่อยพรรณได้แล้ว"

"มารยา เธอมันก็แค่ผู้หญิงมารยาพรรณารา"

ผลัก

"อย่าทำ"พรรณาราเอ่ยขอร้องยกฝ่ามือปัดป้องเมื่อรณทีกำลังคิดจะย่ำยีเธออีกครั้ง

"ได้สินสอดไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ให้ฉันเอาแค่ไม่กี่ครั้งมันจะไปคุ้มอะไร"

แคว๊ก

"อย่ามาบีบน้ำตาพรรณารา เธอเองที่เป็นคนเลือกแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก"ถ้าหากวันนั้นเธอปฏิเสธการแต่งงานก็คงไม่ต้องมาตกนรกขุมลึกที่เขาเป็นคนเลือกให้แบบนี้

ปึก

"อื้อ"ช่องทางรักถูกกระแทกเอามาสุดลำความยาวโดยไร้ความปรานี สร้างความเจ็บปวดจนน้ำตาไหลอาบใบหน้า พรรณาราในสถานะภรรยาแต่กลับถูกกระทำไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงข้างถนน ที่รองรับระบายอารมณ์ชั้นดีสำหรับรณทีคือเธอ

ปึก ปึก

โซฟาตัวยาวขยับไปตามแรงโยกอารมณ์อัดอั้นในตอนแรกกำลังกระแทกลงช่องทางรักบวมช้ำอย่างหนักหน่วง ไร้ความอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครั้งความป่าเถื่อนดุดันทำเอาพรรณารากัดกรามแน่นข่มอารมณ์

"เอามันเป็นบ้า"พรรณาราไม่ได้ถือว่านั่นเป็นคำชม เพราะรณทีทารุณเธอไม่ต่างอะไรจากสัตว์ จับร่างของเธอพลิกไปมาตามที่เขาต้องการจะให้เป็น ไม่ว่าเธอจะขอร้องให้เขาหยุดแต่ทุกอย่างมันยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าเขาจะเป็นฝ่ายพึงพอใจ

ปึก

ธนบัตรใบห้าร้อยถูกฟาดใส่ใบหน้าของพรรณารา วาจาร้ายกาจของรณทีทำเอาคนฟังกับต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลมือกุมกระโปรงตัวสวยแน่น

"นี่เงิน ค่าตัวของเธอ"แววตาแสดงถึงความเจ็บปวดก้มมองธนบัตรใบห้าร้อยที่หล่นอยู่บนตัก ริมฝีปากเรียวเล็กสั่นระริกเมื่อผู้เป็นสามีกระทำต่อเธอไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงข้างถนน

"รับไปสิชอบมากนักไม่ใช่หรืออย่างไรเงิน"

"..."

"ถ้าอยากได้เงินอีกคราวหน้าคราวหลังมาให้ฉันใช้บริการก็ได้นะ ผู้หญิงอย่างเธอน่ะเหมาะสมกับอาชีพนี้ดี"สายตาเยียบเย็นเหยียดหยามไล่มองร่างกายของพรรณารา สภาพเสื้อผ้าไม่เป็นทรงชายกระโปรงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรักสีขาวขุ่น

"ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว โต๊ะทำงานของเธออยู่ข้างนอก และอย่าลืมไปซื้อยาคุมมาทานด้วยล่ะเพราะแม่ของลูกฉันต้องเป็นหยาดฟ้าเท่านั้นไม่ใช่เธอ"พรรณาราไม่พูดอะไรเธอทำได้เพียงพยุงตัวลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าเดินออกไปจากห้องทำงานโดยไม่คิดจะหยิบหรือชายตาแลธนบัตรใบห้าร้อยที่ชายหนุ่มให้เป็นค่าตัวของเธอ

ฮึก ฮึก

ทันทีเมื่อพรรณาราพาตัวเองมาอยู่ในห้องน้ำ น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ก็ไหลพรากไม่รู้เป็นเพราะเวรกรรมอะไรทำไมชายหนุ่มถึงได้ใจร้ายและรุนแรงกับเธอเช่นนี้

"พ่อคะ พรรณเจ็บเหลือเกิน"ไม่มีวันไหนที่ชายหนุ่มจะมองเธอในทางที่ดีตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของอภิมหาเศรษฐีเขาก็ตีตราว่าเธอคือผู้หญิงชั้นต่ำ

ความผิดของเธอมันมากมายเสียจนถึงขั้นต้องทำร้ายรุนแรงเช่นนี้เลยหรืออย่างไร ถ้าหากมีทางอื่นที่เลือกได้เรื่องงานแต่งงานเพื่อช่วยธุรกิจก็คงจะไม่เกิดขึ้น ความเจ็บปวดมากมายฝังลึกเข้าไปถึงในจิตใจของเธอภาพอันแสนเลวร้ายไม่ต่างอะไรกับภาพที่คอยตามหลอกหลอนเธออยู่เรื่อยไป

"คุณรณทีอยู่ไหม"น้ำเสียงแข็งกระด้างดังขึ้นตรงหน้า ทำให้พรรณาราที่นั่งทำความเข้าใจกับต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่

หญิงสาวรูปร่างเพรียวผอมบางแต่กลับมีสัดส่วนชวนมองและน่าสัมผัส เรียวขายาวโผล่พ้นออกมาจากเดรสดีดำตัดกับผิวสวยสะดุดสายตาของคนมองพรรณาราจ้องอยู่นานขนอีกฝ่ายต้องเอ่ยปากถามอีกครั้ง

"นี่ แม่นางเลขาฉันถามไม่ได้ยินเหรอห้ะ คุณรณทีอยู่ไหม"น้ำเสียงแหวดแปดหลอดดังแสบแก้วหูเรียกสติของพรรณาราให้กลับมา

"ขอประทานโทษค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าได้นัดกับท่านรองเอาไว้หรือเปล่าคะ"

"ทำไมคนอย่างฉันต้องทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นด้วย อยากจะเจอตอนไหนก็มาเจอไม่ได้หรือไง"ปัทมาเชิดหน้าหยิ่งยโส นิ้วเรียวยาวเกี่ยวแว่นกันแดดออกจากใบหน้า ดวงตาโฉบเฉี่ยวกวาดมองพรรณาราพลางเหยียดยิ้มตรงมุมปาก

"เป็นแค่เลขาอย่ามาสะเออะ บอกมาเร็ว ๆ ว่าคุณรณทีอยู่ไหมฉันต้องการอยากจะพบเขา"

"คุณรณทีไม่อยู่ค่ะ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว"พรรณาไม่ชอบสายตาคู่นั้นเธอจึงเลือกที่จะโกหกผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะหันมาสนใจกับเอกสารบนโต๊ะทำงานต่อ

"นี่แกกล้าไล่ฉันอย่างนั้นเหรอห้ะ แกรู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร"ปัทมาเดือดพล่านนิ้วเรียวสั่นยกขึ้นชี้หน้าพรรณาราไม่มีใครกล้าเอ่ยปากไล่หญิงสาวที่สวยไร้ที่ติอย่างเธอ

ปึง

"เสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกัน"สวรรค์ไม่เป็นใจเข้าข้างพรรณาราเลยสักนิดเมื่อประตูห้องทำงานถูกเปิดออก รณทียืนคิ้วขมวดมองหญิงสาวสองคนสลับกันไปมา

"คุณรณทีคะ ช่วยปัดด้วย"ปัทมาบีบน้ำตารีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มพร้อมกับงัดมารยาร้อยแปดพันเก้าของผู้หญิงออกมาเพื่อหวังจะเล่นงานพรรณาราให้จมดิ่ง

"คุณลูกปัด เกิดอะไรขึ้นครับแล้วคุณมาที่บริษัทของผมได้อย่างไร"

"วันนี้ปัดว่างก็เลยจะมาชวนคุณไปทานอาหารมื้อเที่ยง ฮึก แต่แม่เลขาของคุณเขาไล่ไม่อยากให้ปัดเจอคุณ"หยาดน้ำตาของนางมารร้ายอย่างปัทมาไหลออกมาราวกับสั่งได้ เธอยังคงใส่ร้ายพรรณาราไม่หยุดโทษฐานที่กล้ามาไล่คนอย่างเธอ

"พอปัดจะเข้าไปหาคุณในห้อง เธอก็ต่อว่าปัดเสีย ๆ หาย ๆ "

"ไม่จริงนะคะ พรรณไม่ได้ทำอย่างที่เธอพูด"

"ผู้หญิงคนนี้ด่าปัดว่าเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอาย ฮึก ปัดเสียหายนะคะ ปัดไม่ยอม"ใบหน้างามซบลงบนแผ่งอกใหญ่บีบน้ำตาไหลราวกับเขื่อนแตกเพื่อต้องการให้สมบทบาท

พรรณาราจ้องมองหน้าหน้าปัทมาด้วยความขุ่นเคือง ผู้หญิงคนนี้กำลังสร้างความเดือดร้อนให้เธอ

"เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะเป็นคนจัดการลงโทษคนของผมเองครับ คุณลูกปัดเชิญเข้าไปพักในห้องทำงานของผมก่อนนะครับ"รณทีพยายามข่มอารมณ์ไม่ต้องการแสดงตัวตนอีกด้านออกมา พรรณารารู้สึกเจ็บปวดหัวใจดวงน้อยปวดหนึบเมื่อเห็นสามีของตัวเองเอาใจใส่ผู้หญิงที่ใส่ร้ายเธอโดยการเช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยของปัทมาอย่างอ่อนโยน

"รีบตามเข้าไปนะคะ ปัดกลัว"รณทีพยักหน้า ปัทมาหันมาเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของรณที

พรึ่บ

"เธอกล้าดียังไงมาไล่คนของฉัน"ฝ่ามืออุ่นร้อนบีบเข้าที่ลำคอขาวของพรรณาราทำเอาลมหายใจติดขัด

"ฮึก พรรณแค่ทำตามหน้าที่"

"หน้าที่ของเธอคือเลขากับอีตัวบนเตียงของฉันเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์ไม่มีอำนาจไปไล่คนของฉันเข้าใจไหม"แววตาโหดเหี้ยมของรณทีทำเอาพรรณารารู้สึกหวาดกลัวและโศกเศร้าเสียใจในเวลาเดียวกันเมื่อเขาเชื่อคำพูดชิงคนอื่นมากกว่าเธอ

"ฉันถามว่าเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ"

"ดี ต่อไปนี้ถ้าหากมีผู้หญิงคนไหนต้องการจะเข้าพบฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ไปไล่ผู้หญิงพวกนั้นจำใส่สมองของเธอไว้ด้วย"

"ค่ะ พรรณจะจำเอาไว้"แววตาแสดงถึงความเจ็บปวดมองแผ่นหลังกว้างของสามีที่เดินหายเข้าไปภายในห้องทำงาน ม่านตาเริ่มพร่ามัวภรรยาที่ถูกกฎหมายตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากอีตัวสำหรับรองรับอารมณ์ของเขา

เสียงครางเบา ๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องทำงานหลังจากสามีของเธอเดินหายเข้าไปปลอบใจปัทมา น้ำตาของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียไหลอาบหน้าอย่างหักห้ามไม่อยู่เมื่อรู้ว่าสามีของตัวเองกำลังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น