พันธนาการอสูร

บทที่5

"ยังไม่เจอตัวอีกเหรอ"น้ำเสียงนิ่งเงียบเอ่ยถามคนในปลายสาย ลมหายใจผ่อนหนักเมื่อได้ยินคำตอบอย่างเช่นดังเดิมเหมือนทุกครั้ง

"หาตัวเธอต่อไป เท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้น"แววตาอ่อนแสนยามเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนรักมองทอดยาวออกไป ใบหน้าคมเข้มนิ่งเรียบแต่แววตาของเขากลับแสดงถึงความเสียใจเมื่อคนรักอย่าง หยาดฟ้า หายตัวเข้ากลีบเมฆไปอย่างไร้ร่องรอย

หวนนึกถึงเมื่อสองเดือนก่อน ข่าวการแต่งงานสายฟ้าแลบของนักธุรกิจหนุ่มใหม่ไฟแรงกับบุตรสาวทายาทเจ้าของบริษัทผลิตอุปกรณ์การเรียนสร้างความแปลกใจและฮือฮาให้กับทุกคน เมื่อนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงนั้นได้คบหาดูใจกับคนรักมาเป็นเวลานานถึงสามปี

'คุณจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอคะ'ใบหน้าของหญิงสาวเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาแสดงถึงความเจ็บปวดมองใบหน้าของคนรัก รองเท้าเล็กเก้าถอยหลังปฏิเสธอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของเขา

'ผมไม่ได้อยากจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเลย ผมรักคุณนะหยาด'

'แล้วทำไมคุณถึงไม่ปฏิเสธ ทำไมถึงมีข่าวการแต่งงานของคุณกับเธอออกมาได้ ฮึก'

'เรื่องนี้พ่อกับแม่ของผมท่านเป็นคนจัดการเองทั้งหมด ผมไม่ได้อยากแต่งงานกับพรรณาราเลยสักนิด หัวใจของผมมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นนะหยาด'แม้รณทีจะพยายามอธิบายว่าเขาไม่ไม่มีความเต็มใจที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่พ่อกับแม่ของเขาหามาให้ แต่จะให้ปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะผู้เป็นพ่อได้ยื่นคำขาดตัดเขาออกจากกองมรดกถ้าหากไม่ยอมแต่งงานกับพรรณาราและยังขู่จะส่งเขาไปต่างประเทศกีดกันไม่ให้เขาได้เจอกับคนรักอีก

'คุณเข้าใจผมนะหยาด ถึงผมจะแต่งงานกับพรรณาราแต่ผมก็ไม่คิดจะทิ้งคุณหรือละเลยคุณ เราสองคนยังคบหากันผมยังรักคุณเหมือนเดิม'

'หยาดไม่อยากเป็นเมียน้อยของใคร ถ้าคุณเลือกที่จะแต่งงานกับเธอเราสองคนก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก ออกไป ไปให้พ้นหน้าหยาด'หญิงสาวผลักออกไล่เขาพร้อมกับปิดประตูใส่ไม่ฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น ในเมื่อเขาเลือกที่จะไปแต่งงานกับคนอื่นมากกว่าที่จะเลือกเธอ เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้หยาดฟ้าหอบกระเป๋าเสื้อผ้าหนี รณทีพยายามตาหาเธอทุกวิถีทางทั้งจ้างนัดสืบขับรถออกตามหาไปยังสถานที่ที่คิดว่าเธอจะไปแต่ก็ไร้วี่แววราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นเรียกสติของรณทีให้กลับมา ใบหน้าเรียบนิ่งไร้รอยยิ้มหมุนตัวหันกลับไปมองก็เจอกับเลขาสาวสวยเดินเข้ามาในมือถือเอกสารแฟ้มโต

"เอกสารจากฝ่ายจัดซื้อค่ะคุณรณที"

"เอาวางไว้เลย"ชายหนุ่มเดินอ้อมก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวทำให้เขารู้สึกอึดอัดเป็นพิเศษ

"เดี๋ยวเธอช่วยไปซื้อกาแฟเย็นให้ฉันหนึ่งแก้วนะ"ชายหนุ่มเอนกายพิงหลังกับผนังเก้าอี้พร้อมกับยกเอกสารขึ้นมาอ่าน

"ใส่นมเยอะ ๆ ไหมคะ"น้ำเสียงอ่อนหวานอย่างมีจริตเอ่ยถาม ร่างเล็กในชุดทำงานกระโปรงสั้นเดินอ้อมโต๊ะไปหยุดตรงหน้าของผู้เป็นเจ้านาย

รณทีละสายตาจากแฟ้มเอกสารก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงานหันมาสนใจกับแม่เลขาสาวสวยตรงหน้า สายตาเจ้าเล่ห์ไล่มองตั้งแต่เรียวขาไล่ขึ้นมายังหน้าอกกลมโตภายใต้เสื้อตัวเล็ก

"ว่ายังไงล่ะคะท่านรอง กาแฟแก้วที่สั่งต้องการใส่นมเยอะ ๆ ไหมคะ"แววตาของเลขาสาวเต็มไปด้วยไฟปรารถนาแม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะแต่งงานมีภรรยาแล้วมีหรือเธอจะสน เซ็กอันแสนดุดันและร้อนแรงดั่งเปลวเพลิงไม่สามารถหยุดยั้งความต้องการของเธอได้และอีกอย่างถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในตำแหน่งเลขาแต่เธอก็มาก่อนเมียหลวงอย่างพรรณาราก็แล้วกัน

อ๊อก อ๊อก อ๊อก

ริมฝีปากเล็กครอบครองแก่นกายขนาดใหญ่น้ำลายไหลยืดเป็นทางยาวตรงมุมปาก ไม่มีอะไรต้องพูดมากแค่มองด้วยสายตาก็รู้ได้ ใบหน้าคมเข้มแหงนมองด้านบนความรู้สึกเสียวซ่านทำเอาเขาต้องกัดกรามแน่น ฝ่ามือใหญ่จับกลุ่มเส้นผมแห้งกร้านของเลขาสาวเอาไว้เอวสอบเด้งใส่จนความยาวใหญ่กระแทกจุกถึงหลอดลม

"อ่าส์"

อ๊อก อ๊อก อ๊อก

ความใหญ่ยาวบวกด้วยความเร็วในการกระแทกทำเอาแม่เลขาสาวตาค้างลมหายใจติดขัดจนต้องใช้ฝ่ามือตีลงบนหน้าขา น้ำหูน้ำตาไหลพรากจนแทบจะขาดลมหายใจใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อปลายหัวบานหยักกระแทกซ้ำทำเอาเธอแทบอาเจียน

"กลืนมันลงไป"แม่เลขาสาวทำตามอย่างว่าง่าย น้ำคาวสีขาวขุ่นในรอบแรกถูกดูดกลืนลงไปทุกหยาดหยด ปลายลิ้นเรียวเล็กรู้ทักษะการเอาใจโดยการใช้ปลายลิ้นกวาดเลียทำความสะอาดท่อนเอ็นอวบใหญ่ลามไปถึงพวกไข่ทั้งสองลูก

"ลุกขึ้น"

ปัง

"นั่นลูกกำลังจะทำอะไร รณที"น้ำเสียงทรงพลังและเต็มไปด้วยอำนาจของคุณหญิงผกามาศดังขึ้น ใบหน้าบึ้งตึงแววตาเกรี้ยวกราดจ้องมองสองชายหญิงที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ้นไม่เป็นทรง

"คุณหญิง"แม่เลขาสาวร้อนรนรีบใช้มือดึงเสื้อชั้นในปิดเต้าใหญ่ของตนเองสภาพในตอนนี้ไม่ต้องบอกอะไรก็รู้ได้ว่าทั้งคู่กำลังคิดจะทำอะไร ใบหน้าของพรรณาราก้มต่ำมองพื้นเมื่อเห็นแววตาของสามีที่มองมา

"แม่ไม่เคยคิดนะว่าลูกชายของแม่จะมีนิสัยต่ำถึงกับต้องคว้าขยะข้างทางมากิน"แม่เลขาสาวเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้สึกอับอายจนต้องยืนก้มหน้า

"ลูกแต่งงานกับหนูพรรณแล้วนะ คิดจะทำอะไรก็ควรจะไว้หน้าหนูพรรณบ้าง"

"มันก็แค่เรื่องสนุก ๆ ของผู้ชาย คุณแม่จะเครียดไปทำไมกันครับ ดูสิขนาดลูกสะใภ้คนโปรดของคุณแม่เธอยังไม่ว่าอะไรผมสักคำ"รณทีไม่ติดที่จะสนใจทำราวกับว่ามันคือเรื่องปกติ แตกต่างจากพรรณาราเธอหน้าชาราวกับถูกสามีตัวเองตบทุกครั้งเมื่อเขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น

ใช่ ในคืนวันงานต้อนรับลูกสาวนายกเทศมนตรีเขาเลือกทิ้งเธอไว้ในห้องน้ำแล้วตัวเองไปต่อกับผู้หญิงสองคนนั้น ภาพที่เขาถ่ายมายืนยันเป็นเรื่องแน่ชัดว่าสามีของเธอไปมีอะไรกับผู้หญิงสองคนนั้นมาจริง ๆ

"ต่อไปนี้แม่ขอสั่งห้ามให้ลูกหยุดกระทำแบบนี้ ส่วนเธอเก็บข้าวของออกไปจากบริษัทของฉัน ฉันไล่เธอออก"

"ไม่นะคะคุณหญิง หนูขอโทษอย่าไล่หนูออกเลยนะคะ"แม่เลขาสาวคุกเข่าพนมมือไหว้ขอร้องแต่กลับไม่ได้รับความเห็นใจ

"เก็บของออกไปจากบริษัทของฉัน"

"บอสคะ ฮึก ช่วยพูดกับคุณหญิงหน่อยสิคะอย่าไล่ไหมออกเลยนะคะ ไหมไม่มีที่จะไป บอส"รณทีหันหน้าหนีเมื่อมารดาจ้องหน้าเขาเขม็ง แม้ว่าแม่เลขาสาวจะขอร้องให้เขาช่วยเหลือแต่ก็ไร้ความปรานี จนคุณหญิงผกามาศสั่งยามให้มาลากตัวแม่เลขาสาวคนนั้นออกไป

"ต่อไปนี้ลูกต้องตัดขาดกับผู้หญิงทุกคน ห้ามยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนที่ไม่ใช่หนูพรรณอีก"รณทีหันมาจ้องหน้าภรรยาของตนเองอีกครั้ง ความร้อนในกายและใจปะทุขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าใสซื่อของเธอ

"และต่อไปนี้หนูพรรณจะมาทำหน้าที่เลขาส่วนตัวของลูกแทนแม่นางเลขาคนนั้น"มุมปากหนากระตุกยิ้มทำเอาพรรณาราตัวสั่น แววตามารร้ายของเขานั้นทำเอาเธอใจสั่นไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"ลูกช่วยสอนงานให้หนูพรรณด้วยก็แล้วกัน"

"ครับ ผมจะช่วยสอนงานให้ลูกสะใภ้คนโปรดของคุณแม่เอง"