6
1403 คำ
รังรองไม่รู้เลยว่าเธอกำลังถูกจ้องมองจากจิรภัทรอยู่ตลอดเวลา เธอจะทำอะไร ไปที่ไหนก็อยู่ในสายตาของจิรภัทรอยู่ตลอด
หญิงสาวนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเที่ยวในรอบหลายวัน รีสอร์ทที่นี่บรรยากาศดี ทำให้เธอประทับใจยิ่งนัก ความง่วงงุนทำให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์อันแสนสุขได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ได้เที่ยวแบบนี้ก็ดี จะได้มีงานเขียนใหม่ ๆ ออกมาให้แฟนคลับได้อ่านกัน
รังรองตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนศีรษะในช่วงสายของอีกวัน เธอกวาดสายตามองไปรอบกายก่อนที่จะสะดุ้งตกใจ
ประตูห้องที่ถูกเปิดเข้ามาและร่างสูงที่เดินเข้ามาทำให้รังรองอ้าปากค้างตาโต
“พี่จอม!” เธอหลุดอุทานออกมา ถอยหนีไปจนชิดกับหัวเตียง
เธอโดนอุ้มมาที่นี่ได้ยังไง หญิงสาวถามตัวเองในใจ
“เริงหิวหรือยังคะ” คนเอ่ยถามมีสีหน้าห่วงใยพอสมควร
“พี่จอมลักพาตัวเริงมาเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้ลักพาตัว แต่พามาเฉย ๆ พอดีรีสอร์ที่เริงพักอยู่เป็นของเพื่อนพี่เอง ทะเลทางใต้สวยมากนะ อยากมาเที่ยวที่นี่ก็ไม่บอกพี่ พี่จะได้มาเป็นเพื่อน” เขาเลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ แต่เธอปัดมือของเขาออก
“เริงจะกลับบ้าน” เธอลุกหนีจากเตียง จิรภัทรรีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แต่เธอถอยหนี รีบมุดตัวหนีวิ่งออกมาจากห้อง
จิรภัทรไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร เพราะที่นี่คือเกาะส่วนตัวของเขา เธอหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น
รังรองรีบวิ่งหนีออกมาจากบ้านพัก เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตกใจ ยิ่งเห็นทะเลเบื้องหน้ายิ่งตกใจ ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“เริงอยากวิ่งไล่จับก็ไม่บอก พี่จะได้วิ่งเป็นเพื่อน”
“อย่าเข้ามานะคะพี่จอม เริงบอกแล้วไงว่าขอเวลา”
“พี่ก็ให้เวลา แต่ตอนี้พี่ก็อยากให้เริงได้เรียนรู้นิสัยใจคอของพี่ไปก่อน เผื่อเริงจะตัดสินใจได้ง่ายขึ้น”
สรุปว่าเธอวิ่งหนีจิรภัทรจนเหนื่อย เกาะที่นี่สวยมาก พอวิ่งไปก็หมดแรง แทบจะเป็นลมเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
รังรองหยุดวิ่งเพราะก้าวต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอเหนื่อยจนแทบขาดใจ หอบหายใจจนจิรภัทรต้องตามมาลูบหลังลูบไหล่ให้อย่างเบามือ
“วิ่งยังไม่ทั่วเกาะเลยค่ะ เหนื่อยแล้วเหรอ” เขาถามเสียงหวาน เธอก็มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ทำให้จิรภัทรหลุดขำออกมา
“ขำอะไรคะ คนบ้า”
“ได้ออกกำลังกายก็ดีเหมือนกันนะ เดี๋ยวไปอาบน้ำกินข้าวกัน” รังรองไม่ใช่คนพูดยาก เธอเข้าใจสถานการณ์ดี และตอนนี้เธอก็หิวมากด้วย สิ่งที่ทำได้ก็คืออาบน้ำและกินข้าวอย่างที่เขาบอก เพราะเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากจะทำตามที่เขาต้องการ แต่ถ้าเธอมีโอกาสเมื่อไหร่เธอหนีแน่นอน
“พี่จอมจะทำอะไรคะ” รังรองเอ่ยถามอย่างตกใจ รีบถอยหนีเมื่อเขาตามเข้ามาในห้องน้ำด้วย
“พี่จะอาบน้ำให้เริงไงคะ พี่เองก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน วิ่งออกกำลังกายกับเริงเหนียวตัวไปหมดเลยค่ะ”
“พี่จอม ว้าย!” เขาขยับเข้าหา เพียงไม่นานผ้าเช็ดตัวผืนน้อยของเธอก็หล่นร่วงไปกองอยู่กับพื้น พร้อมด้วยร่างสูงใหญ่ที่แนบชิดเข้ามาหาท่ามกลางสายน้ำเย็นฉ่ำ แต่บทรักของเขาเร่าร้อนจนเธอแทบสำลัก สรุปว่าเธอตกเป็นของเขาอีกครั้งอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง
รังรองนั่งรับประทานอาหารด้วยความรู้สึกประหม่าขัดเขิน อารมณ์ของเธอวุ่นวายไปหมดเพราะจิรภัทรกินข้าวก็จริง แต่สายตาของเขามองเธอไม่ยอมละห่าง เขาทำเหมือนกำลังกลืนกินเธอไม่ใช่กินข้าวอย่างที่ควรจะเป็น
“พี่จอมคะ”
“ค่ะ” เขารับคำเสียงหวาน
“พาเริงไปส่งบ้านเถอะค่ะ”
“เริงลองใช้ชีวิตอยู่กับพี่ไปก่อนไหม เผื่อเริงจะตัดสินใจได้ง่ายขึ้น”
“แบบนี้เรียกว่าลักพาตัวนะคะ”
“เรียกว่าพี่พาเริงมาเที่ยวเกาะส่วนตัวของพี่ดีกว่า” เธออ่อนใจกับเขาเหลือล้น เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น
“ที่นี่มีน้ำตกด้วยนะคะ ไปเที่ยวกันไหม เดี๋ยวพี่พาไป” เขาเอ่ยชวน รู้ว่าเธอชอบท่องเที่ยว
“พี่จอมจะไม่พาเริงไปส่งบ้านใช่ไหมคะ”
“จนกว่าเริงจะใจอ่อนกับพี่” เธอถอนใจ อยู่ก็อยู่ เขาจะพาไปเที่ยวก็ไป แต่ได้โอกาสเมื่อไหร่เธอหนีแน่นอน
น้ำตกบนเกาะที่เขาพามาเที่ยวสวยมาก จิรภัทรมองหญิงสาวแล้วยิ้ม เห็นเธอยิ้มเขาก็เลยยิ้มตาม
“เล่นน้ำได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ น้ำที่นี่เย็นสบาย แถมยังใสด้วย”
“มีปลาเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ” รังรองมองฝูงปลาตัวน้อย ๆ แล้วยิ้มกว้างออกมา
จิรภัทรมองรอยยิ้มของน้องสาวเพื่อนแล้วตาพร่าไปเลยทีเดียว
“รักเริงจัง”
“คะ” รังรองหลุดอุทานออกมาเมื่อเขามาบอกรักเธอแบบนี้
“พี่รักเริง” เขาขยับเข้ามาหา กุมแก้มสาวเอาไว้แล้วยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ทำท่าจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบ แต่รังรองได้สติรีบขยับใบหน้าออกห่าง เสไปมองน้ำตกเบื้องหน้าแทน
“เริงเล่นนะคะ” เธอเอ่ยขึ้น
ก็รู้ว่าเขาเซ็กซ์จัด แต่เพิ่งจัดกันไปเมื่อตอนสาย จะให้เธอตกเป็นของเขาอีกน่ะหรือ รังรองรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“ได้สิคะ” เขาไม่ได้ว่าอะไร ยอมให้เธอเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เขาก็ตามไปเล่นด้วย
รังรองจำได้ว่าเธอเคยจมน้ำ และจิรภัทรเคยช่วยเหลือเอาไว้ เลยกลัวการเล่นน้ำไปนาน แต่พี่ชายกลัวเธอจะว่ายน้ำไม่เป็น ก็เลยพาเธอไปหัดว่ายน้ำและอยู่เป็นเพื่อนตลอด ไม่ให้ห่างกาย ทำให้เธอกล้ากลับมาว่ายน้ำอีกครั้ง และคนที่อยู่ข้างกายไม่ห่างอีกคนคือจิรภัทร ที่ไม่ว่าเธอจะไปไหนทำอะไร เขาก็มักตามไปคอยช่วยเหลือเธออยู่เสมอ
“อุ๊ย! พี่จอมปล่อยค่ะ” รังรองอุทานเมื่อจิรภัทรขยับกายเข้ามาหา พลางโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง
น้ำเย็นฉ่ำที่แช่อยู่ทำให้เธอรู้สึกสะท้าน แต่อ้อมแขนของเขาทำให้เธอสะท้านยิ่งกว่า
“พี่ทำอะไรให้เริงไม่มั่นใจหรือคะ ทำไมถึงไม่อยากแต่งงานกับพี่” จิรภัทรเอ่ยถามเสียงแหบพร่า เขามีอารมณ์ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอ
“ขอเวลาเริงหน่อยได้ไหมคะ เริงยังไม่มั่นใจ” เธอตอบเขาออกไป มือหนาที่ลูบไล้อยู่ตรงแผ่นหลังและสีข้างทำให้เธอใจสั่นระริก
ความจริงจิรภัทรก็ดี จะเรียกว่าดีมาก ๆ ก็ย่อมได้ แต่ในช่วงเวลาที่เขาตามจีบเธอเขาก็มีผู้หญิงคนอื่นด้วย เธอแอบได้ยินเพื่อน ๆ ของขวัญภิรมย์คุยกันยังติดหู ถ้าพวกหล่อนมาบอกตรง ๆ เธออาจจะไม่เชื่อ เพราะพวกหล่อนไว้ใจและเชื่อถือไม่ได้ แต่นี่แอบคุยกัน แล้วเธอเผลอไปได้ยินเข้า สถานการณ์จึงเปลี่ยนไป แม้จะไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ถ้าไม่เห็นด้วยตา แต่ผู้หญิงเอาไปเม้าท์กันว่าจิรภัทรแซ่บขนาดไหนเวลาอยู่บนเตียง ก็ทำให้เธอลังเล
รังรองยังไม่แน่ใจเรื่องนี้ เขาบอกรักเธอ อยากได้เธอมากก็จริง แต่เขาอาจจะซุกผู้หญิงคนอื่นอยู่ด้วย เธอเป็นคนตรง ๆ หากถามเขาไปตรงๆ ถ้าเขาอยากซุกใครอีกคนเอาไว้ หรืออีกหลายคนเอาไว้ เขาก็จะไม่ยอมรับออกมาหรอก เธอเลยต้องลองสืบเอง
“ได้สิคะ พี่ให้เวลาเริงได้เสมอ” จิรภัทรผ่อนลมหายใจออกมา มันหนักหน่วงจนรังรองสัมผัสได้ ในขณะที่เธอจะหมุนกายหนี เขาก็ดึงเธอไปกอดรัดเอาไว้อีกครั้ง ก่อนจะบดจูบเธออย่างดูดดื่ม เป็นครั้งแรกที่รังรองไม่ได้ดิ้นหนี แต่เธอจูบตอบเขาไปอย่างเร่าร้อนเช่นกัน
- ผู้เขียน
