5
1395 คำ
“พี่ขอแรง ๆ นะเริงมันเสียว”
“พี่จอม อ๊าย...” รังรองกัดปาก เธอแตกพร่าอย่างรุนแรง รุนแรงจนสมองขาวโพลนไปหมด
หญิงสาวหลับลงอีกครั้งด้วยความเพลีย ในขณะที่จิรภัทรปัดปอยผมของเธอเล่น เขากัดดูดติ่งหูอย่างมันเขี้ยว ยกยิ้มมุมปากอย่างสาสมใจ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น จิรภัทรหยิบผ้าขนหนูมานุ่งก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้วยรอยยิ้มมาดร้าย
เริงฤทธิ์อ้าปากค้างที่เห็นเพื่อนอยู่ในสภาพนี้ เขาง้างหมัดทำท่าจะต่อย แต่ก็ต้องยกค้างอยู่กลางอากาศแบบนั้น
“เริงเพลีย นอนหลับอยู่ เมื่อคืนจัดหนัก กันไปหลายยก”
“ไอ้เพื่อนเฮงซวย” เริงฤทธิ์กระชากเพื่อนเข้ามาหา กำลังจะปล่อยหมัดใส่หน้าเพื่อนระยำที่ทำกับน้องสาวของเขาได้ แต่ประโยคของจิรภัทรทำให้เขาต้องชะงัก
“ฉันจะแต่งงานกับเริง ฉันรักเริงจริง ๆ นายช่วยหน่อยสิ ขอร้องเถอะนะ”
รังรองได้ยินเสียงคนคุยกัน เธอจึงปรือตามอง ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมกาย สภาพของตัวเองไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ชายคงรู้แล้วว่าเธอกับจิรภัทรมีอะไรกันเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา
“แกว่ายังไง จะตกลงแต่งงานกับมันไหม มันคลั่งรักแกยังกับคนบ้า” เริงฤทธิ์เอ่ยถามน้องชาย หลังจากที่เขาไล่เพื่อนให้กลับไปก่อน เอาแต่พูดว่าอยากแต่งงานกับน้องสาวของเขาจนเขานึกอ่อนใจ ส่วนน้องสาวของเขาน่ะเหรอก็ใจแข็งเหมือนหิน
“เริงไม่รู้”
“อะไรไม่รู้ แกลากมันเข้าไปนอนฟัดกันจนเช้า หมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนี้ วันนี้ดูสภาพแกเดินแทบจะลากขา กลับบอกว่าไม่รู้”
“เริงเปล่าลากพี่จอมเข้าห้องนะ พี่จอมบุกมาปล้ำเริงเอง แล้วใครกันล่ะให้พี่จอมนอนที่นี่”
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย ถ้าแกไม่ยอม แกก็ต้องร้องให้คนช่วย นี่เงียบกริบทั้งคืน”
“ก็” รังรองกัดปากหน้าแดง
“ว่าไง ท้องขึ้นมาจะทำยังไง มันได้แกกี่ครั้งแล้ว” ประโยคตรงไปตรงมาของพี่ชายทำให้รังรองหน้าแดงหนักกว่าเดิม
“สองค่ะ” รังรองอ้อมแอ้มตอบ แต่เสียงที่แผดดังลั่นของพี่ชายทำให้รังรอง ต้องยกมือขึ้นอุดหูแทบไม่ทัน
“สองครั้งแล้ว แกได้กับมันสองครั้งแล้วเหรอ แกท้องขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าแต่งงานแล้วท้องจะไม่ว่าเลย นี่แฟนก็ยังไม่มีจู่ ๆ ท้องขึ้นมาได้เอาปี๊บคลุมหัว”
“เริงไม่ได้สมยอมทั้งสองครั้ง พี่จอมลากเริงไปปล้ำ”
“นี่ใช่ไหมที่แกเอาแต่นั่งหน้าเครียดเหมือนมีเรื่องในใจอยู่ตลอดเวลา ถามก็ไม่ตอบ”
“เริงกลัวพี่จอม”
“กลัวมันทำไม มันรักแกจะตายไป ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง ถ้าแกได้เป็นเมียมันรับรองว่าไม่ต้องทำอะไรเลย มันทำให้ทุกอย่าง นั่งชี้นิ้วเป็นคุณนายคอยบัญชาการ” เขาคิดว่าจิรภัทรรักน้องสาวของเขามาก มากเสียจนเขายังคิดว่า จะหาผู้ชายที่รักผู้หญิงขนาดนี้นั้นยากยิ่ง
“ไม่ต้องทำอะไรเลยจริง ๆ นั่นแหละค่ะ” รังรองกลอกตาไปมา
“แกเห็นด้วยกับความคิดพี่ใช่ไหม”
“ไม่ใช่ค่ะ ที่ไม่ได้ทำอะไร เพราะเริงต้องโดนพี่จอมลากขึ้นเตียงทั้งวันทั้งคืนแน่”
“แกก็เวอร์ไป มันจะไปมีแรงทำอะไรแกแบบนั้นทุกวันได้อย่างไรกัน แรก ๆ ก็อาจจะอยากแหละ หลัง ๆ ก็คงเพรา ๆ ลงบ้าง”
“ของแบบนี้มันเพราๆ กันได้เหรอคะ ขนาดพี่ฤทธิ์ยังไม่เพราเลย” รังรองตอกกลับ ทำเอาเริงฤทธิ์หน้าเหวอ
“ไอ้จอมมันเซ็กซ์จัดรึไง”
“บ้ากามเหมือนพี่ฤทธิ์นั่นแหละ”
“แค่ก แค่ก แค่ก” เริงฤทธิ์ถึงกับสำลักเมื่อได้ยินประโยคนั้นของน้องสาว
“พูดกันตรง ๆ เลยนะ ไอ้จอมมันรักแกมาก แต่งงานกับคนที่รักแกดีกว่า เชื่อพี่สิ”
“เชื่อพี่ฤทธิ์น่ะเหรอคะ”
“ใช่ แกเห็นด้วยใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ เชื่อพี่ก็บรรลัยสิคะ”
“แล้วแกจะเล่นตัวไปทำไม เสียตัวก็เสียตัวไปแล้ว หรือว่าแกเป็นสาวสมัยใหม่ เสียแล้วก็เสียไป ไม่สนไม่แคร์”
“แคร์สิคะ แต่เริงไม่ได้เต็มใจจะตกเป็นของพี่จอมนะคะ”
“สรุปว่าแกจะให้ฉันตอบปฏิเสธมันไปใช่ไหม”
“ค่ะ”
“แกใจแข็งแบบนี้ถ้าท้องขึ้นมาต้องเลี้ยงลูกคนเดียวจะตอบคนรอบข้างว่ายังไง บอกว่าแกไปเล่นกายกรรมมาเลยท้องป่องรึไง”
“เริงจะบอกว่าเริงไปเที่ยวบาร์โฮสต์แล้วเผลอไปมีอะไรกับเด็กบาร์โฮสต์เลยท้องดีไหมคะ” รังรองประชดพี่ชาย
“ดี เฮ้ย! ไอ้บ้า” เริงฤทธิ์ด่าน้องสาวหน้าดำหน้าแดง
“เริงขอคิดอีกนิดได้ไหมคะ”
“จะคิดอะไรกันนักกันหนา”
“ให้คุณเริงได้คิดเถอะค่ะคุณฤทธิ์” มีนารีบพูด เพราะรังรองมีบุญคุณกับเธอมาก อะไรที่จะช่วยรังรองได้ เธอก็อยากช่วย
“ให้คิดก็ให้คิด” เริงฤทธิ์รีบรับคำ
“นี่พี่ฤทธิ์เข้าชมรมแล้วเหรอคะ” รังรองเลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ยถามอย่างสงสัย สีหน้าอมยิ้มมีเลศนัยทำให้เริงฤทธิ์ขยับตัวอย่างอึดอัด
“เข้าชมรมอะไรของแก” เริงฤทธิ์เอ่ยถามเสียงเบาหวิว แต่รังรองได้ยินชัดเจน
“ชมรมเกลียดมัวไง”
“ฉันเปล่า” เริงฤทธิ์ทำเสียงสูงก่อนจะหันไปมองหน้าภรรยา มีนายิ้มเย็นส่งมาให้
“แกอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง สรุปว่าจะให้ฉันบอกไอ้จอมว่าแกขอคิดดูก่อน”
“ใช่ค่ะ”
“เหตุผลล่ะ พี่ขอเหตุผลแกหน่อย พูดกันแบบแมน ๆ พี่อยากรู้ เพราะพี่ไม่อยากให้น้องสาวของพี่เสียหายไปมากว่านี้ แกดูแลตัวเองได้ไม่ดีพอในสายตาพี่ โดนไอ้จอมมันลากไปปล้ำตั้งสองครั้ง”
“พี่จอมบังคับเริง เริงไม่ชอบ ตัดเรื่องท้องออกไปก่อน เริงคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น”
รังรองขอทบทวนหัวใจตัวเองก่อนว่าเธอรักจิรภัทรหรือเปล่า เขาตามจีบมาหลายปีเธอหวั่นไหวกับเขาไหม หญิงสาวก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
รังรองขอเวลาให้ตัวเองสักพัก ระหว่างมีจิรภัทรกับไม่มีจิรภัทรในชีวิตเธอจะรู้สึกแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหน จึงเขียนจดหมายทิ้งเอาไว้ให้พี่ชายว่าจะไปท่องเที่ยวสักพัก ได้คำตอบเมื่อไหร่จะกลับมา
“คุณเริงอาจจะต้องการเวลาก็ได้นะคะ” มีนาพูดกับสามีที่นั่งอ่านจดหมายแล้วถอนใจเบา ๆ
“หนีไปแล้ว นายจอมคงต้องตามเหมือนเคย จริง ๆ นายจอมก็ไม่ได้เสียหายอะไร ทำไมยายเริงถึงไม่ชอบ”
“ความรักมันบังคับกันไม่ได้นะคะ อีกอย่างคุณเริงอาจจะไม่มั่นใจในตัวของคุณจอมก็ได้ค่ะ”
“ไม่มั่นใจอะไรเหรอ”
“เช่นคุณจอมเจ้าชู้รึเปล่า ประมาณเคยทำอะไรให้ไม่ไว้ใจน่ะค่ะ เห็นคุณเริงเคยเปรย ๆ ว่าคุณจอมมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด”
“เจ้าชู้ก็เลิกได้ ถึงจะมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังแต่ไอ้จอมก็ไม่ได้เลือกผู้หญิงพวกนั้น กลับเลือกยายเริงก็แสดงว่ามันรักของมันจริง”
“ไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะเหรอคะ เพราะว่าจีบยากไม่ยอมใจอ่อนสักที กับผู้หญิงคนอื่นยอมง่าย ๆ เข้ามาอ่อยถึงที่” ประโยคของภรรยาทำให้เริงฤทธิ์นิ่งเงียบไป แต่เขาคิดว่าจิรภัทรไม่น่าจะแค่อยากเอาชนะหรืออะไร สายตาที่มองน้องสาวของเขาก็บอกว่ารักจริงหวังแต่งแน่นอน
รังรองออกเดินทางไปเที่ยวท่องโลกกว้างโดยไม่บอกพี่ชายว่าจะไปไหน และจิรภัทรก็คิดอยู่แล้วว่าเธอต้องหนีเขา เขาจึงตามเธอไปด้วย
เธอหนีไปเที่ยวก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าเธอหายไปก็จะไม่มีใครสงสัย
- ผู้เขียน
