ผมเดินขึ้นมานั่งเงียบๆบนห้องหนังสือจนเกือบเที่ยงคืน ป่านนี้หนูพายคงหลับไปแล้วผมเลยเดินเข้าไปดูในห้องของเธอ หายไปไหน!! ใชาเธอหายไปไหน
ฮึก!
เสียงร้องไห้ดังมาจากใต้เตียงผมเลยย่อตัวลงเพื่อก้มดูตอนนี้หนูพายนอนขดร้องไห้ อย่าบอกว่าร้องไห้ตั้งแต่เช้านะ ผมดึงแขนเธอเบาๆเธอก็สะดุ้งแถมยังถอยหนี นี่กลัวผมไปเลยหรือไง
“ออกมาได้แล้วทำไมไม่ไปกินข้าว น้ำก็ไม่อาบ สกปรกจริง”
“อย่ามายุ่งกับหนู” ฉันกลัว เกลียด ขยะแขยงกับสิ่งที่คุณอัคคีทำกับฉัน ฉันทำอะไรผิดมากเลยเหรอบอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ ไหนเคยพูดว่าไม่ชอบขืนใจไง
“ออกมาก่อนสิ ถ้าฉันตามเข้าไปเธอเจ็บนะ!!”
คำขู่ของผมมันได้ผล หนูพายค่อยๆออกมาแสงไฟสีขาวมันส่องให้เห็นรอยเขียวช้ำที่เกิดจากผม และรอยแดงที่คอ
“อาบน้ำเดี๋ยวจะพาไปกินข้าว”
“มันดึกแล้วหนูไม่อยากไปไหนค่ะ ไม่ไปไหนทั้งนั้นจะนอนแล้ว”
ผมเดินเข้าไปทำให้เธอถอยหลังไปชนกับเตียง ทำไมถึงด
