ผมทายาให้หนูพายเสร็จเธอก็เดินลงไปข้างล่างไม่นานเธอก็เดินคอตกขึ้นมาหาผม เป็นอะไรอีก ผมมองเด็กน้อยในชุดสีขาวใครดุมาหรือเปล่านะ
“เป็นอะไรหนูพาย”
“คุณภูเอาทุเรียนไปทิ้งหมดเลย ฮืออออ”
ก็ดีแล้วนี่แบบนี้ผมจะได้เดินสะดวกหน่อย ผมดึงหนูพายมานั่งตักบอกเลยเวลางอแงนี่น่ารักจัง อยากจะทำให้ร้องขอชีวิตทุกวันเลย
“ไว้จะพาไปซื้อใหม่นะแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่สบายหนูพายช่วยดูและฉันหน่อยได้ไหม น่าจะเพราะกลิ่นทุเรียนของเธอ”
“เป็นอะไรเหรอคะ”
“ปวดหัวมากเลยตัวร้อนจี๋เลยไม่เชื่อจับดูสิ” ผมจับมือน้อยๆของหนูพายขึ้นมาแตะที่หน้าผากของผม
“เย็นเจี๊ยบเลยค่ะ”
“สงสัยแอร์มันเย็น”
น้ำเสียงอ้อนของอัคคีทำให้หนูพายขนลุกซู่ เธอพยายามจะหนีแต่อัคคีเอนตัวลงนอนเธอเลยต้องนอนอยู่ในอ้อมแขนของอัคคี
“หนูพายยังเจ็บอยู่ค่ะ”
“ชู้วว ไม่ทำค่ะนอนกอดเฉยๆ เธอกินแต่อาหารขยะอะน้ำหนักขึ้นหรือเปล่าเต็มไม้เต็มมือไปหมดเลย”
นี่เขากำลั
