วิวาห์สามีไร้รัก

1 ชีวิตหลังแต่งงาน “วันนี้ผมกลับบ้านช้าหน่อยนะครับคุณนันท์ มีนัดกับลูกค้าช่วงเย็น นอนไปก่อนได้เลยนะครับ” ณธายุเอ่ยขึ้นหลังวางแก้วน้ำดื่มลงบนโต๊ะอาหาร เขาเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วหันไปหยิบกระเป๋าใส่เอกสาร เดินตรงไปยังรถที่จอดรถอยู่หน้าบ้าน บิดกุญแจหมุนพวงมาลัย ขับออกไปทำงานเหมือนปกติเช่นทุกวัน “ค่ะ” ธารินันท์เอ่ยตามหลังเขาไปเบา ๆ ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจรอฟังคำขานรับจากตัวเองเลย หญิงสาวมองจานอาหารมื้อเช้าตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย แต่งงานกันมาได้หนึ่งเดือน สามีของเธอมีกิจวัตรประจำวันที่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ตื่นเช้าไปทำงานค่ำมากลับบ้าน ‘แน่ใจเหรอยัยนันท์เรื่องที่จะแต่งงานกับผู้ชายที่ทางบ้านหาให้’ ไปรยาเพื่อนรักของเธอเคยถามก่อนหน้า ที่เธอจะตอบตกลงแต่งงานกับณธายุ ‘คุณยุเขาดูดีมากเป้’ ในตอนนั้นเธอก็เหมือนหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งกำลังจะได้ผจญภัยในชีวิตบนเส้นทางใหม่ กับผู้ชายซึ่งเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะอย่างณธายุ ‘ไม่ใช่แบบนั้นสิยัยนันท์ คนเรามันต้องรักกันสิถึงจะแต่งงานกันได้ แต่นี่แทบไม่ได้รู้จักกันเลยนะ’ ‘รู้จักสิ เขาเป็นลูกชายเพื่อนของคุณแม่น่ะเป้’ แน่นอนล่ะว่าเคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนหน้านี้แล้วบ้าง แต่ก็เพียงแค่ผ่านกันไปผ่านกันมาตามงานต่าง ๆ ธารินันท์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอกับเขาจะถูกจับคู่กันในเวลานี้ จนอดคิดไม่ได้ว่านี่คงเป็นโชคชะตา นำพาให้เธอกับเขามาเคียงคู่กัน ‘โอ๊ย ยัยนันท์แกเพิ่งอายุยี่สิบแปดเองนะ ยังไม่ได้แก่ขนาดจะหาผู้ชายเองไม่ได้’ ไปรยาเป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน หญิงสาวออกอาการเดือดร้อนแทนเพื่อนเป็นอย่างมาก ‘ฉันไม่ใช่แกนะยัยเป้ จะได้เปลี่ยนผู้ไม่ซ้ำหน้า ที่ผ่านมาเป็นไงแกก็รู้’ ‘ไม่ต้องมาหลอกด่าฉัน แต่ว่าแกยังสาวยังสวยนะ ยังหาได้แบบสบาย ๆ อกหักจากแฟนเก่าแค่คนสองคนแค่นี้ ไม่ได้ทำให้แกต้องสิ้นไร้ไม้ตอกหรอก’ ‘แต่ฉันชอบคนนี้’ ‘ฮ้า’ ‘เขาคือคนที่ใช่เลยยัยเป้’ ‘เขาหล่อว่างั้น’ ไปรยาส่ายหน้า เพราะรู้ว่าเพื่อนรักนั้นแพ้คนหล่อมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ‘มันก็แค่ส่วนหนึ่ง แต่เขามีอะไรบางอย่างในตัวที่ทำให้ฉันอยากจะสร้างครอบครัวด้วย’ มีอ้อมแอ้มในตอนแรก และตาเป็นประกายในตอนท้าย ‘เฮ้อ นี่อย่าบอกว่าหลงใหลได้ปลื้มเขา ทั้งที่ไม่รู้จักเขาดีพอนะยัยนันท์’ ‘ถ้าใช่มันจะผิดไหมเป้’ ‘มันไม่ผิดหรอก แต่อย่าปล่อยท้องล่ะ’ ไปรยาเริ่มเอือมเพื่อนรัก ที่ดูจะคิดอะไรง่ายดายเกินไป ‘อะไรของแกนี่ยัยเป้ ท้องอะไรกัน’ ‘อ้าว ก็ชอบได้แต่งงานได้แต่อย่าปล่อยท้อง จนกว่าจะรู้ว่าเขารักเราไหม เขาอยากสร้างครอบครัวกับเราจริง ๆ หรือเปล่า หรืออยากแต่งงานเพื่อธุรกิจระหว่างครอบครัวเท่านั้น’ ไปรยาดักคอได้ถูกจุดจริง ๆ การแต่งงานครั้งนี้คือเรื่องธุรกิจล้วน ๆ แต่เธอดันไปถูกใจณธายุเข้าให้เลยสมยอมแบบว่าง่าย และเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนกัน จึงเผลอคิดไปเองว่า เขาคงถูกใจเธอเข้าบ้างล่ะ ไม่งั้นมีหรือจะยอมแต่งงานด้วย ใช่ เธอคิดง่ายเกินไป ธารินันท์ดื้อรั้นไม่ฟังคำเตือนของเพื่อนรัก ยอมตกลงแต่งงานแล้วแยกออกมาอยู่ที่บ้านของณธายุ บ้านทั้งหลังมีเธอกับเขาแค่สองคน ชีวิตคู่แสนอึมครึมได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่คืนแรกของการเข้าหอ หญิงสาวเก็บจานชามบนโต๊ะอาหาร เข้าไปล้างเก็บในห้องครัว ก่อนจะขับรถออกไปทำงานของตัวเองบ้าง ทั้งที่ออฟฟิศที่ทำงานอยู่บนถนนเส้นทางเดียวกันแท้ ๆ แต่สามีของเธอไม่เคยคิดไปรับไปส่งเธอเลยสักครั้งเดียว ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ก่อนที่หน้าของอินทัชพี่ชายเธอ โผล่เข้ามาด้วยรอยยิ้มนุ่ม ๆ แต่ทรงเสน่ห์ของเขา “พี่ทัชมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้มาหานันท์แต่เช้าแบบนี้” ธารินันท์ถอนหายใจใส่พี่ชาย แบบคนเบื่อหน่ายโลกรอบตัวไปหมด “วันนี้มีประชุมใหญ่ไตรมาสแรก นันท์ต้องเข้าร่วมด้วยนะ พี่ลืมให้เลขาแจ้งนันท์เมื่อวาน พอดีเขาเลื่อนเร็วขึ้นน่ะ” “พี่ทัชนันท์ไม่ถนัดงานประชุมไม่เข้าได้ไหมคะ” คนเป็นน้องสาวทำหน้าอ้อนใส่พี่ชาย “ยัยนันท์อย่ามางอแงสิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะเราแต่งงานมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ” อินทัชตำหนิน้องสาวในเชิงสั่งสอนไปด้วย “นันท์ไม่อยากทำงานที่นี่พี่ทัชก็รู้ ไหนคุณแม่บอกว่าถ้าแต่งงานกับคุณยุแล้ว นันท์ไม่ต้องทำงานที่นี่ต่อก็ได้ นี่อะไรไม่เห็นรักษาคำพูดเลย” หญิงสาวหน้างอพอ ๆ กับคำพูดที่ตัดพ้อออกมา “นี่อย่าบอกนะว่าที่ยอมตกลงแต่งงานกับยุเขา เพราะไม่อยากมาทำงานที่นี่ต่อ ใช่ไหมยัยนันท์” อินทัชหรี่ตามองน้องสาวแบบสงสัย ปกติธารินันท์ไม่ใช่คนที่จะยอมถูกคลุมถุงชนขนาดนั้น แต่นี่กลับตกลงรับปากอย่างว่าง่าย จนเขายังตกใจที่ได้ยินเรื่องแต่งงาน “ไม่ใช่สักหน่อยพี่ทัช” คนเป็นน้องสาวปฏิเสธเสียงดังฟังชัด “จริงนะ” “จริงสิคะ” “ทำ ๆ ไปก่อน รอพี่หาคนมาแทนตำแหน่งนันท์ก่อนค่อยออกไปนะ ไม่นานหรอกนี่ก็เริ่มมีมาสมัครกันบ้างแล้ว พี่รู้หรอกน่าว่านันท์ไม่ชอบงานที่นี่” อินทัชพูดแบบคนเข้าใจในตัวน้องสาวตนเองดี เรื่องที่เจ้าตัวไม่ชอบทำงานนั่งโต๊ะแบบนี้ ธารินันท์เหมือนนกน้อยชื่นชอบความอิสรเสรี ชอบโบยบินไปบนท้องฟ้ากว้างไกล ไม่ใช่นกน้อยในกรงที่มานั่งทำงาน ตามระบบบริษัทแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ “รู้ก็ดีค่ะ รีบ ๆ หาคนมาทำแทนด้วยล่ะ เบื่อจะแย่อยู่แล้วนี่” หญิงสาวบ่นกระตุ้นพี่ชายไปด้วย “เบื่อยังไงก็ต้องไปประชุม เอ้านี่เอกสาร อ่านซะจะได้รู้เรื่องกับเขา” คนเป็นพี่ชายเลื่อนแฟ้มเอกสารไปตรงหน้าน้องสาว ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องทำงานไป ธารินันท์อ่านแฟ้มเอกสารที่พี่ชายทิ้งไว้ให้ และเข้าประชุมร่วมกับทุกคน เธอแทบไม่มีหน้าที่อะไรสำคัญในห้องประชุมแห่งนี้ เพราะส่วนใหญ่อินทัชดูแลจัดการเองได้หมด เธอก็แค่เข้าไปนั่งเสริมบารมีให้พี่ชายเท่านั้นเอง หลังการประชุมจบลง ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไปทำงานของตนเอง