ผมรักยัยฮอตเนิร์ด

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง เผยแพร่ ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้ โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY หากพบการละเมิดลิขสิทธิ์ จะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที Writer : MaNIE-STORY Illust : Frerozy เสียงของชายกลุ่มนึงที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานภายในคอนโดสุดหรูที่เป็นแหล่งรวมของกลุ่มเกมส์มิ่งกลุ่มนึง โต๊ะและคอมพิวเตอร์ราคาสุดแพงที่บ่งบอกถึงความชอบและฐานะของเกมส์มิ่งแต่ละคน และคนที่อยู่หัวทีมและนั่งอยู่โต๊ะมุมสุดคือ ไอคิว ชายหนุ่มสุดหล่อแสนจะพราวเสน่ห์แต่ก็ติดมุมแข็งๆทื่อๆไปสักนิดด้วยความเป็นคนตรงๆ เขาเป็นลูกชายคนเล็กของอิ๊กคิว แฮ็กเกอร์ในตำนานผู้ซึ่งเคยแฮ็กระบบที่ขึ้นชื่อว่ายากที่สุดมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ตอนนี้เขาวางมือจากวงการไปนานเพราะอยากที่จะใช้ชีวิตครอบครัวกับรัญดาเมียสาวเสียมากกว่า จะหยิบจับมันสักทีก็ต่อเมื่อมีเหตุสำคัญเท่านั้น และแน่นอน ไอคิวลูกชายคนเล็กซึ่งรับความชอบนี้จากผู้เป็นพ่อมาเต็มๆ เขายังเป็นเกมส์มิ่งฝีมือดีของกลุ่มอีกด้วย แม้เกมส์ที่เขาเล่นจะเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก แต่ก็มีไม่กี่กลุ่มนักที่จะมีฝีมือและดังมากพอแบบกลุ่มของเขาซึ่งมีกัน3คน คือ ไอคิว เท็น เจมส์ "ไอ้คิว พรุ่งนี้เจอกันที่งานเลยนะ" เท็นเอ่ย "อืม" "กูไปช้าหน่อยนะ คืนนี้มีนัดตีป้อมว่ะ" เจมส์เอ่ย "ไอ้สัส ไปให้ไหวนะ พรุ่งนี้น่ะ" เท็นเอ่ย "เอออกูรู้หรอก กูไม่เอาจนน้ำหมดตัวเดินไม่ไหวหรอกเว้ย" เจมส์เอ่ย "มึงละไอ้คิว ไม่ได้ไปตีป้อมใช่มั้ย" เท็นเอ่ยถามไอคิวที่นั่งควงลูกรูบิคด้วยมือข้างเดียวอย่างสบายใจ "ไม่ว่ะ คืนนี้จะเข้าบ้าน" "เออไว้เจอกัน" เท็นและเจมส์เดินออกจากคอนโดหรูที่เป็นเหมือนศูนย์เกมส์มิ่งของพวกเขา เหลือเพียงแค่ไอคิวคนเดียวที่ยังนั่งอยู่ ไม่นานในช่วงค่ำ เขาก็เดินออกจากคอนโดไปตามถนนที่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก มันมีทั้งบาร์ ร้านอาหารมากมายเป็นแหล่งรวมตัวของวัยรุ่นค่อนข้างเยอะ ชายหนุ่มใบหน้าติดกวนเล็กๆกดยิ้มบางๆเมื่อเห็นกลุ่มเด็กมัธยมกำลังยืนซื้อไอศคกรีมอยู่ไม่ห่าง เขานึกถึงตัวเองสมัยเรียนที่ชอบออกมาเที่ยวสนุกแบบนี้กับเพื่อน นักเรียนกลุ่มนี้มีแต่เด็กสาวน่าตาน่ารัก กระโปรงสั้นเปรี้ยวทุกคน ยกเว้นแต่คนสุดท้ายที่แต่งตัวเรียบร้อยทักผมเปียสองข้างใส่แวนหนาเตอะซึ่งดูจะขัดกับคนอื่นๆไปสักนิด "ผมเอาเหมือนของน้องคนนี้ครับ" ไอคิวเดินไปที่ร้านไอศกรีมก่อนเอ่ยสั่งเหมือนกับของหญิงสาวมัธยมผมเปียคนสุดท้ายที่เพิ่งซื้อไป เมื่อชายหนุ่มเอ่ยสั่ง กลุ่มนักเรียนหญิงที่กำลังเดินออกจากร้านก็หันหลับมามองเพราะน่าตาหล่อเหลาของเขาแล้วพากันอมยิ้มตามแต่ก็เดินออกไป "นี่ครับป้า" "ขอบใจนะจ๊ะ" ก่อนที่ไอคิวจะเดินออกจากร้านไอศกรีมข้างทาง เขาเห็นกระเป๋าผ้าใส่หนังสือวางอยู่ น่าจะเป็นของกลุ่มก่อนหน้าเขา ซึ่งดูแล้วไม่ใช่ของสาวๆที่แต่งตัวเปรี้ยวๆนั่นแน่ ไอคิวเลือกจะคว้ามันแล้วเดินกินไอศกรีมอย่างสบายใจก่อนกลับคอนโดเพื่อไปเอารถแล้วขับกลับบ้าน ทางด้านนักเรียนหญิงผมเปียใส่แว่นคนเดิมรีบวิ่งกลับมาที่ร้านไอศกรีมก่อนที่จะหยุดยืนเพราะเหนื่อยแล้วเอ่ยถามป้าคนขายขึ้นทั้งที่เสียงยังคงหอบไม่หาย 'ป้าคะ เห็นกระเป๋าใส่หนังสือหนูลืมไว้แถวนี้มั้ยคะ" "ไม่เห็นนะจ๊ะ" "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวผมเปียค่อยๆเดินออกไปก่อนถอนหายใจและยังคงเดินตามหาทุกจุดที่เธอเดินผ่าน แต่ทำยังไงก็หาไม่เจอ ทางด้านไอคิวที่กลับมาถึงบ้านแต่ในขณะที่จอดรถ ก็หันไปเห็นกระเป๋าผ้าที่ใส่หนังสือ เขาถือวิสาสะเปิดดู มันเป็นหนังสือที่จดตำราเรียนต่างๆ และไปเจอเข้ากับตารางปฏิทินที่จดโน๊ตสำคัญในแต่ละวันเอาไว้ เขากดยิ้มออกมาแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าเดิมก่อนลงจากรถและเข้าบ้านไป เช้าวันจัดงาน บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยผู้คนที่หลงรักในการเล่นเกมส์และตัวละครของเกมส์ มีทั้งงานออกบูธ พูดคุยกับเหล่าเทพทั้งหลายในเกมส์เวอร์ชั่นต่างๆ รวมไปถึงงานคอสเพย์เหล่าตัวละครในเกมส์ ซึ่งแต่ละคนคอสเพย์ออกมาได้เหมือนสมจริงมากๆ เกมส์นี้จะมีเหล่าตัวละครในเกมส์ทั้งหมด7ตัวละคร และมีตัวละครสุดเอ็กซ์ปนความน่ารักในชุดสีฟ้า ผมสีฟ้าสดใส ชุดที่ปิดเพียงเต้านมด้านบน รวมไปถึงกระโปรงทรงพลังสั้นๆท่อนล่างและบูทส้นสูงสุดเซ็กซี่ มาพร้อมดาบคู่ใจ ไอคิวที่เป็นแขกรับเชิญในงานฐานะเทพเกมส์อีกคนที่เล่นมาแทบจะทุกแมทเขาไม่เคยแพ้ และมีการพัฒนาแบบก้าวกระโดด ความสามารถด้านเกมส์ล้วนแล้วมาจากฝีมือทั้งสิ้นไม่ใช่การแฮ็กเข้าระบบแต่อย่างใด ไอคิวเล่นมันเพราะความสนุก ไม่ได้อยากเอาชนะเหนือใครด้วยวิธีโกงจนมันหมดความสนุกนั่นเอง ในขณะเดินอยู่ในงาน สายตาของไอคิวก็หันไปเห็นสาวคอสเพย์คนนึง เธอดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก เขายืนมองเธอไม่ละสายตา การแต่งหน้าเอฟเฟคนั่น มันทำให้เธอเหมือนกับตัวละครในเกมส์ราวกับหลุดออกมาไม่มีผิด ตัวตนเวลาที่ไม่มีของแต่งเติมพวกนี้จะเป็นยังไงกันนะ ตลอดเวลาที่อยู่ที่งานกิจกรรมต่างๆจัดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งงานวันนี้เป็นงานใหญ่ที่จัดขึ้นเป็นลำดับที่สองรองจากประเทศจีนที่เป็นต้นรากของเกมส์สุดมันส์เกมส์นี้ กระทั่งจบงานผ่านมาหลายวัน ไอคิวก็ยังคงนึกถึงคอสเพย์สาวคนนั้นไม่หาย แต่ก็ไม่ได้อะไรไปมากกว่านึกถึงเฉยๆ วันนี้เขาอยู่ที่คอนโดกำลังนั่งเล่นเกมส์กับเพื่อนอีกสองคนเพื่อลุยแมทที่แข่งกับอีกฝ่าย โดยที่แอคเคาท์ที่ไอคิวใช้ ไม่มีใครรู้ว่าคือใครนอกจากเพื่อนอีกสองคนเท่านั้น "คนนี้เล่นใช้ได้ว่ะ" เจมส์เอ่ย "คนไหนของมึง"เท็นเอ่ยผ่านไมค์และหูฟังที่คุยกันในเกมส์ทั้งๆที่นั่งเรียงกันอยู่ใกล้ๆ มีเพียงไอคิวเท่านั้นที่ไมไ่ด้พูดอะไรมือยังคงกดคีย์บอร์ดและเม้าท์เพื่อไล่ตามคู่แข็งในเกมส์ซึ่งเป็นผู้หญิงชื่อแอคเคาท์ว่า เหลียนฮวา "ไอคิว มึงจะฆ่าสาวน้อยนั่นให้ตายแต่เริ่มเกมส์เลยหรือไงวะ" เจมส์เอ่ยเมื่อเห็นไอคิวฟาดฟันไม่หยุด "ไม่ฆ่าแล้วเกมส์จะจบได้ยังไง" ไอคิวเอ่ย "ไอ้สัสโหดแท้" ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปรวดเร็ว ทั้งสามนั่งเล่นเกมส์กันโต้รุ่ง ในขณะที่อีกฝั่งของมหานครยามค่ำคืนไม่ไกลจากคอนโดหรูนั่น ร้านเกมส์ที่แสนคึกคักก็มีหญิงสาวที่ทำหน้าที่คอยเก็บเงินของผู้ที่มาใช้บริการ เธอกำลังสนุกกับการเล่นเกมส์โดยใช้คอมสเป็คดีของร้าน เธอกัดเขี้ยวกัดฟันกับคู่แข็งในเกมส์ที่ดูจะตามติดไม่ยอมปล่อยเธอ เขาใช้ชื่อแอคเคาท์ว่า CleverX จนกระทั่งตัวเกมส์ของเธอคือคนสุดท้ายของทีมที่ถูกอีกฝั่งสังหาร "อะไรเนี้ย งืออออออ ตายเฉยเลย!" "น้องสองเครื่อง 5ชั่วโมง" เธอถูกชายสองคนทำให้หลุดสายตาจากเกมส์เมื่อเขาคือลูกค้าที่เดินมาจ่ายเงินก่อนเธอจะปิดจออย่างหงุดหงิดแล้วล็อคเคาท์เตอร์ก่อนเดินออกไปกดน้ำอัดลมที่ตู้อัตโนมัติหน้าร้านเพื่อดื่ม "บัว ทำงานถึงเช้าอีกแล้วเหรอ" "อ้าวพี่เน พี่ก็มาเล่นเกมส์โต้รุ่งเหมือนกันเหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยทักชายหนุ่มรุ่นพี่ "เดี๋ยวก็กลับแล้ว วันนี้พี่ง่วง ว่าแต่บัวเถอะ ทำงานดึกๆแบบนี้อันตรายนะเป็นผู้หญิง" เนเอ่ย "พี่เน ดูสภาพบัวด้วย ใครจะกล้าฉุดคะ" หญิงสาวที่แต่งตัวค่อนข้างจะทอมบอยไปนิด มัดเปียสองข้างพร้อมผมหน้าม้า แว่นตาหนาเตอะ มองยังไงก็ไม่น่าหลงไหลสักนิด "พูดเวอร์ไป พี่ว่าเราถ้าเปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ พี่ว่าน่ารักนะ" เนเอ่ย "มีแต่พี่นี่แหละค่ะที่ตาถั่วสุดๆมองบัวน่ารัก555" "เดี๋ยวเถอะเรา เดี๋ยวพี่จะกลับแล้ว ดูแลตัวเองล่ะ" เนคือลูกค้าประจำของที่ร้าน เขาเป็นเจ้าของร้านสักที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่ มักจะชอบมานั่งเล่นเกมส์เหมือนเด็กๆซึ่งเขาให้เหตุผลว่ามาทำสมาธิก่อนสักงานให้ลูกค้า ซึ่งบัวก็ไม่ได้เข้าใจนัก หนึ่งอาทิตย์หลังจากที่มีงานเกมส์ ไอคิวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเก็บกระเป๋าผ้าใบนึงของเด็กนักเรียนที่เจอที่ร้านไอศกรีมได้ วันนี้เขาเลยไปตามโรงเรียนที่มีชื่ออยู่บนหนังสือในกระเป๋า ชายหนุ่มจอดรถอยู่ไม่ห่างจากประตูโรงเรียนมากนัก นักเรียนค่อยๆทยอยเดินกันออกมา ก่อนที่เขาจะสะดุดตากับหญิงสาวผมเปียที่เคยเจอที่ร้านไอศกรีม เพราะนี่เป็นกระเป๋าของเธอ ในนั้นมันมีบัตรนักเรียนของเธออยู่ด้วย เขาเดินตามไปห่างๆเห็นว่ากลุ่มนักเรียนหญิงที่แต่งตัวเปรี้ยวๆนั่นแท้จริงแล้วไม่ใช่เพื่อนของเธอ แต่เหมือนกับเป็นกลุ่มอันธพาลมากกว่า เพราะดูจากท่าทางการพูดจากับเด็กสาวผมเปียแล้ว มันมีแต่คำเหยียดและดูถูก วันนั้นเธอคงถูกบังคับให้ไปที่นั่นแน่ๆ หลังจากนักเรียนกลุ่มนั้นเดินออกไป หญิงสาวผมเปียก็เดินคอตกออกมาจากซอย ก่อนจะชะงักฝีเท้าเพราะไอคิวยืนขวางข้างหน้า "ขอโทษค่ะ หลบหน่อยได้มั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ย "ฉันขอคุยด้วยหน่อยซิ เธอชื่ออะไร" "คะ??" "ฉันชื่อไอคิว เธอชื่ออะไร" "แล้วทำไมหนูต้องบอกพี่ด้วยคะ หลบหน่อยค่ะ" เธอเอ่ยเรียกเขาว่าเพราะดูท่าทางยังไงเขาก็โตกว่าเธอ "ก็อยากคุยด้วย อย่าเพิ่งเดินหนีซิ" ไอคิวเดินตามหญิงสาวผมเปียที่เอาแต่เดินหนีจนกระทั่งมาจนถึงทางเข้าสลัมแคบๆ "พี่จะตามมาทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย" "เฮ้ย!! อย่าเพิ่งไปดิ" หญิงสาววิ่งเข้าสลัมและใช้การวิ่งหลบเข้าตามซอยซึ่งเธอชำนาญทางหนีเขาจนเขาไล่ตามไม่ทัน ไอคิวกดขำเมื่อรู้สึกตลกที่วิ่งตามผู้หญิงแบบนี้ทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน วันรุ่งขึ้น เธอก็ขมวดคิ้วอีกรอบเมื่อเห็นไอคิวยืนขวางหน้าเธอที่ซอยข้างโรงเรียน เธอก็ได้แต่เดินหนีเหมือนเมื่อวานเพราะไอคิวจู่โจมแบบนี้เป็นใคร ใครก็กลัวทั้งนั้น "เธอจะเดินหนีอีกนานมั้ยเนี้ย รอก่อนดิ" "อะไรของพี่ มาตามทำไมเนี้ย" เธอวเดินเร็วขึ้นก่อนที่ไอคิวจะวิ่งมาขวางหน้าจนเธอหยุดแทบไม่ทัน แต่ก็หันหลังกลับแต่เขาก็ยังตามเธอ “เดี๋ยวๆ พี่จะตามทำไมนักหนาเนี้ย ไม่มีงาน มีการ ทำกับเขาหรือไง” “ไปเดตกับฉันก่อนซิ” “พี่จะบ้าหรือไง จะชวนสาวไปเดตแต่มาตามบังคับเนี่ยนะ!” “ก็อยากไปเดตด้วยไง” “โอ๊ย!!! จะดึงเปียหนูทำไมเนี้ย! เจ็บนะ” เมื่อหญิงสาวไม่ยอมหยุดเดินหนี หนุ่มมาดขี้เล่นแต่ออกทื่อๆไปสักหน่อยก็คว้าเปียสองข้างของเธอดึงให้หยุดเดิน “อยากไม่ยอมหยุดเดินทำไม” “เชื่อเขาเลย! ดูหน้าหนูด้วย แว่นหนาขนาดนี้มีอะไรให้มาสนใจไม่ทราบ หล่อซะเปล่า” หญิงสาวผมเปียใส่แว่นเอ่ย “เธอฮอตจะตายไป ฉันเห็นตอนเธอถอดแว่นแล้ว” “พูดอะไรของพี่” “คอสเพย์สัปดาห์ก่อน” “!!!!!!!!!” "ว่าไง จะไปเดตกับฉันได้หรือยัง" ไอคิวเอ่ยพรางกดยิ้มมุมปาก "พี่จำผิดคนแล้ว ดูหน้าหนูด้วยไปแต่งคอสเพย์ ไม่ขึ้นหรอก" หญิงสาวเอ่ย "เธอชื่ออะไรนะ" "ชื่อบัว พี่เลิกตามหนูได้แล้ว แปลกคนพิลึก" เธอเอ่ยก่อนจะทำท่าเดินหนีอีกรอบ "บัว!!!" "โอ๊ยยยย!! บอกว่าอย่าดึงผมไงเล่า หนูเจ็บ!" ไอคิวที่ยังคงตื้อเดินตามหญิงสาวอยู่แบบนั้น เธอก็ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นบ้าอะไรต้องมาตามเธอด้วย และดูตอนนี้เธอจะตกเป็นเป้าสายตาอย่างหนัก ก็เขาหล่อซะขนาดนั้นแล้วมาเดินตามยัยเด็กผมเปียเชยๆแบบเธอไม่ยอมห่าง มาดนิ่งๆเดินล้วงกระเป๋าด้วยมือทั้งสองข้าง "พี่จะเดินตามอีกนานมั้ยเนี้ย" "ฉันชื่อไอคิว เรียกพี่ไอคิวก็ได้ไม่ว่า" ไอคิวเอ่ย "ยังไม่ได้ถามเลย พี่มาเดินตามแบบนี้หนูเหมือนตัวประหลาดเลยคนมองกันเต็มไปหมด" "เธอก็รับไปเดตกับฉันซิ ฉันจะได้ไม่เดินตามเธอ" "ไม่เดินตามจริงๆเหรอ" บัวเอ่ย "ใช่ แต่เปบี่ยนไปเดินจับมือแทนเลย" ไอคิวเอ่ย "โอ๊ยยพี่ มันแย่กว่าอีกอ่ะ" บัวก็เดินหน้าต่อโดยไม่ได้หยุดคุยกับไอคิวอีก เธอเดินอย่างเร็วเลี้ยวไปเลี้ยวมาเพราะคิดว่าไอคิวเดินตามไม่ทัน เดินมาได้สักพักก็หยุดทันทีแล้วหันกลับไปมองข้างหลัง ผลัก!!!! ทันทีที่หันกลับไปก็ชนเข้ากลางอกของไอคิวเต็มแรง นี่เขาเดินใกล้เธอขนาดนี้โดยที่เธอไม่ได้ยินได้ยังไงกัน น่ากลัวอย่างกับผีเลย "โอ๊ย!!!" "แล้วหยุดเดินทำไม เหนื่อยแล้วหรือไง" ไอคิวเอ่ย "หนูถึงที่ทำงานแล้วต่างหาก หนูไม่มีเวลาคุยกับพี่หรอกค่ะ" พูดจบบัวก็เดินเข้าร้านเกมส์ที่เธอทำงาน ไอคิวยืนมองนิ่งๆเข้าไปในร้านเกมส์นั่น บัวที่วางกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นกางเกงยีนส์ขายาวเสื้อยืดธรรมดาๆแล้วนั่งลงที่เคาท์เตอร์คิดเงินของร้าน ไม่นานไอคิวก็เดินเข้ามาก่อนวางแบงค์พันลงตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยขึ้น "เครื่องนู้นนะ" ไอคิวเอ่ยพรางชี้มือไปที่คอมไม่ห่างจากที่เธอนั่งมากนัก บัวได้แต่ถอนหายใจก่อนที่จะนั่งเล่นเกมส์จากคอมหลักที่เคาท์เตอร์ เธอลอบมองไอคิวเป็นระยะๆก็เห็นเขานั่งใส่หูฟังนิ่งๆ คงจะเล่นเกมส์แน่ๆ ไม่นานบัวต้องขมวดคิ้ว เมื่อเธอรู้สึกว่าคอมที่เธอกำลังใช้มันเหมือนไม่ทำตามคำสั่งที่เธอกด เมาท์เลื่อนเอง หน้าต่างๆก็ขยับเปิดปิดเอง บัวเบิกตากว้างก่อนที่จู่ๆจอภาพที่เป็นของกล้องจะเปิดขึ้นและเผยใบหน้าของไอคิวขึ้นมา "เฮ้ย!!! อะไรเนี้ย" (ตกใจทำไม ไหนบอกมาทำงานแล้วทำไมมานั่งเล่นเกมส์ เจ้าของร้านเขารู้มั้ยเนี้ย) ไอคิวเอ่ย บัวรีบลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะเดินไปที่คอมของไอคิว แต่พอเดินมาถึงก็เจอแต่เขาเปิดเกมส์ธรรมดาที่เด็กๆเล่นกันเท่านั้น แล้วเมื่อกี้เขาทำแบบนั้นที่คอมเธอได้ยังไง "พี่ทำได้ยังไงอ่ะ ไหนขอดูคอมพี่หน่อย" บัวเอ่ยพรางแย่งเม้าท์จากมือของไอคิว ก่อนกดดูนั่นนี่ ดูประวัติ แต่ไม่เจออะไรสักอย่าง แล้วเขาแฮ็กเข้าคอมที่เธอใช้ซึ่งเป็นเครื่องหลักได้ยังไง ทั้งๆที่เครื่องที่เขาใช้มันเป็นเครื่องลูกแท้ๆ "พี่ทำได้ยังไงอ่ะ" "ฉันเป็นพ่อมดไม่รู้หรือไง" ไอคิวเอ่ยพรางนั่งกอดอกกดขำเบาๆ "พี่ทำได้ไงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ พี่แฮ็กเครื่องแม่ได้ยังไง นี่มันเครื่องลูกนะ" บัวเริ่มโวยวายเพราะไม่เข้าใจ "ก็บอกอยู่นี่ไงฉันมันพ่อมด ทำได้หมดแหละ" ไอคิวเอ่ย "เฮ้ออ เถียงกับพี่แล้วมึนจัง" บัวกรอกตาไปมาก่อนจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ไอคิวเดินตามเธอมาเมื่อรู้สึกว่านี้มันค่ำมากแล้ว "เธอทำงานถึงกี่โมง" "ตี4พี่จะรอหรือไงละ"