Chapter 2
2021 คำ
"สบายอยู่แล้ว ฉันมันพวกค้างคาว อยู่ทั้งคืนสบายมาก อย่าท้าฉันนะ" ไอคิวเอ่ย
"พี่ต้องการอะไรจากหนูเนี้ย พี่ดูสภาพหนูก่อน ไม่มีอะไรให้พี่หรอก" บัวเอ่ย
"ก็บอกอยู่ว่าให้ไปเดตกับฉัน เธอเข้าใจยากจัง"
"พี่จะบอกว่าพี่จะจีบหนูหรือไง"
"ถ้าไม่จีบ ฉันจะชวนเธอไปเดตทำซากอะไรละยัยเด็กแว่น" ไอคิวเอ่ย
"บ้า ต้องบ้าไปแล้ว นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับโลกนี้วะเนี้ย"
บัวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆด้วยความเอือม ก่อนเดินตาลอยออกไปหน้าร้านเพื่อไปกดตู้น้ำอัดลม ไอคิวได้แต่กดขำแล้วเดินตามเธอออกไป
"กินน้ำอะไร เดี๋ยวเลี้ยง" ไอคิวเอ่ย
"กินมันทุกน้ำเลย เลี้ยงหมดมั้ยละคะ" บัวเอ่ย
"สบายมาก ฉันเลี้ยงเธอหมดนี่ได้อยู่แล้ว แถมไม่เสียเงินสักบาท" ไอคิวเอ่ย
"พี่บางทีหล่อนะแต่ขี้โม้ชะมัดเลย"
"ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอเอาโทรศัพท์เธอมา เดี๋ยวทำให้ดู"ไอคิวเอ่ย
"พี่จะมาใช้ตังค์หนูซื้อดิ ไม่ให้หรอก"
"ไม่ใช่ เธอไม่เสียตังค์หรอก เดี๋ยวใช้มือถือฉันเธอจะหาว่าฉันใช้เงินตัวเองซื้อไง"
บัวส่งมือถือธรรมดาๆของเธอให้ไอคิว เขายืนกดยุกยิกๆก่อนมองหมายเลขเครื่อง ไม่นานนักเขาก็หัวเราะออก
พรึ่บ!!!! เสียงน้ำอัดลมหลายกระป๋องออกจากตู้ไม่หยุด บัวเบิกตากว้างก่อนที่จะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
"นี่คนหรือผีวะเนี้ย!!!"
"ผีบ้าอะไรละหล่อขนาดนี้" ไอคิวเอ่ยพรางส่งโทรศัพท์คืนให้บัวไป
เธอรับมันกลับมาก่อนกดเข้าดูทุกแอพที่มีเงินฝากเอาไว้ ปรากฏว่ายังอยู่ครบ แล้วเขาทำได้ยังไง น้ำอัดลมไหลออกมาจากตู้เต็มไปหมดทุกรสชาติ เธอกดดูนั่นนี่ก็ไม่เจอว่าเขาเข้าไปทำยังไงบ้าง
"พี่ทำได้ยังไงอ่ะ เข้าไปตรงไหน" สาวน้อยใบบัวก็ได้แต่เอ่ยบ่นอุบอิบกดโทรศัพท์หาไม่หยุด
"ไม่บอกหรอก ใครเขาทิ้งหลักฐานกันละ เธอนี่ตลกชะมัด"
"เอ้า! พี่เป็นใครเนี้ย ทำไมน่ากลัวแบบนี้"
"เธอรู้จักฉัน อย่ามาแอ๊บ ฉันออกจะดัง" ไอคิวเอ่ย
"ไม่รู้จักสักหน่อย แล้วนี่เอาไงกับไอ้น้ำอัดลมที่มันทะลักออกมาจากตู้เนี้ย เยอะไปหมด"
"เธอก็กินไปซิ อยากกินไม่ใช่หรือไง"
"ใครจะไปกินหมด กระเพาะทะลุพอดีดิพี่กินหมดนี่"
“ก็บอกให้เลี้ยงเยอะๆ นึกว่าอยากกินหมด” ไอคิวเอ่ยพรางกดขำในขณะที่ยืนกินน้ำอัดลมอยู่ที่หน้าร้านเกมส์
“เธอไม่รู้จักฉันจริงๆ?”
“ไม้รู้จัก!!!”
ไอคิวขมวดคิ้วพรางหรี่ตามองใบบัวที่ยืนทำตาแป๋วตรงหน้า เขาถอนหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าร้านเกมส์ แต่ก็ไม่วายดึงผมเปียของเธอเล่นอีกรอบ
“โอ๊ย!! หนูบอกอย่าดึงผม เดี๋ยวหัวล้านหมด”
“5555555”
ไอคิวขำชอบใจไม่น้อยเมื่อเห็นใบบัวตะหวาดเขาแบบนั้น
ไอคิวนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่ร้านเกมส์ธรรมดาๆเพราะหญิงสาวที่แสนธรรมดาคนนึง เธอก็ปล่อยให้เขาเล่นอยู่แบบนั้นแม้ว่าเขาจะแฮ็กคอมเธอเข้ามากวนเป็นครั้งคราวก็ตาม
จนเกือบจะตี3 จู่ๆก็มีวัยรุ่นกลุ่มนึงประมาณ4คนเดินท่าทางไม่เป็นมิตรเข้ามา ไอคิวขมวดคิ้วเบาๆก่อนมองด้วยหางตาพบว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาใบบัว ไอคิวแค่คิดว่าอาจจะแค่มาเล่นทั่วๆไปเพราะท่าทางวัยรุ่นจะอายุไม่ห่างจากใบบัวมากนัก
“เพิ่งรู้นะว่ามีร้านเกมส์ในซอยนี้ด้วย” ชายคนนึงเอ่ย
“จะเล่นมั้ยคะ ถ้าไม่เล่นเชิญออกไปด้วยค่ะ” ใบบัวเอ่ย
“เล่นซิ เล่นฟรี"
วัยรุ่นกลุ่มนั้นเดินไปนั่งที่คอมแต่ละตัวก่อนผลักผู้เล่นคนอื่นอย่างระราน ใบบัวกรอกตาเป่าปากก่อนจะเริ่มล้อคคอมทุกเครื่องที่เหล่ากลุ่มวัยรุ่นไปนั่งเล่นอย่างถือวิสาสะ
"เฮ้ย!!! มึงอยากลองหรือไง!!!"
"ไม่จ่ายตังค์ก็ออกไป ที่นี่ไม่มีของฟรีหรอก!!" ใบบัวยืนท้าวเอวตะโกนด่ากลับอย่างไม่เกรงกลัว
"อีนี่!!!"
ไอคิวเห็นท่าไม่ดีเมื่อกลุ่มวัยรุ่นลากแขนใบบัวเดินออกไปข้างนอกร้าน เขารีบเดินตามออกไปนิ่งๆก่อนจะรั้งแขนใบบัวกลับเข้ามาหาตัวเอง
"มึงเสือกอะไรด้วย!!"
"ไอ้เด็กพวกนี้ เสียเวลากูจีบสาวหมด!"ไอคิวเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ได้สะทกสะท้านหรือกลัวแต่อย่างใดโดยที่มือเขายังจับแขนใบบัวให้ยืนหลบหลัง
"ปากดีนี่หว่า เฮ้ย! รุมแม่งเลย"
ไอคิวที่กดขำพรางผลักใบบัวออกห่างแล้วเริ่มรับมือกับกลุ่มวัยรุ่นที่ละคน เมื่อทักษะของชายหนุ่มที่แน่นอนว่ามีมากกว่า ทำให้เขารับมือกับพวกที่ต่อสู้ใช้แต่แรงไม่มีทักษะและสมองสักนิด กระทั่งคนสุดท้ายที่ทำท่ายอมแพ้แต่พอไอคิวหันหลังก็ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่เขาทันที ใบบัวที่เห็นแบบนั้นก็เบิกตากว้างก่อนเอ่ยบอกไอคิว
"พี่ก้มหัว!!!!" ใบบัวเอ่ยจบไอคิวที่กำลังเดินไปหาก็ก้มหัวลงจนสุดในขระที่ใบบัวใช้ถังขยะขว้างออกแสกกลางหน้าของชายคนนั้นแล้วล้มหงายหลังลง
"เข้าเป้า!!!"ไอคิวที่ลุกขึ้นก่อนหันกลับไปมองก็กดขำเบาๆแล้วหันมาหาใบบัวที่ทำท่าทางสะใจไม่น้อย
"เฮ้ย! ใช้ได้นี่ ไม่เบานะ"
"ก็ต้องรู้จักเอาตัวรอดดิพี่ ทำงานกลางคืนแบบนี้ ไม่แค่หน้าตาและรูปร่างหนูอย่างเดียวนะที่เป็นอาวุธไล่ผู้ชาย ฝีมือหนุก็ดีด้วย" ใบบัวเอ่ย
"มาเจออันธพาลแบบฉันมั้ย เจอเธอในซอยเปลี่ยวฉันลากเข้าข้างทางแล้วปล้ำให้ยับเลย" ไอคิวเอ่ย
"อุบาทจริงๆ!!!"
"5555555555"
ใบบัวด่าไอคิวเสร็จเธอก็เดินกลับเข้าไปในร้ายแล้วนั่งลงที่โต๊ะเคาท์เตอร์ ไอคิวเดินตามมาก่อนอมยิ้มบางๆ
"ฉันก็แค่ล้อเธอเล่นเอง ปกติหล่อๆแบบฉันผู้หญิงวิ่งเข้าใส่เยะอแยะไป มีแต่เธอเนี้ยฉันขอไปเดตด้วยไม่ยอมไป"
"อาการพี่นี่มันเป็นยังไงคะ ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเยอะแยะ ผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆน่ะ พี่ก็ไปกับพวกเธอซิคะ มายุ่งกับผู้หญิงเชยๆแบบหนูทำไมเนี้ย" ใบบัวเอ่ยพรางเก็บของใส่กระเป๋าเพราะใกล้เวลาเลิกงาน
"ฉันเบื่อแล้วผู้หญิงพวกนั้น ตอนนี้ฉันสนใจแบบเธอ"
"เดี๋ยว!!! พี่สมองกลับ ประสบอุบัติเหตุ หรือกินยาไม่เขย่าขวด?? เป็นอะไรคะ เราไม่เคยรู้จักกันเ้วยเนี้ย แถมดูสภาพหนูก่อน แว่นก็หนา สายตาสั้นโคตร แต่งตัวเชยๆ ผมเปียแบบนี้ เอาอะไรให้พี่มาจีบก่อน” ใบบัวเอ่ย
"เธออย่ามาแอ๊บ เธอคือคนเดียวกับงานเกมส์แต่งคอสเพย์อาทิตย์ก่อน ฉันจำเธอได้" ไอคิวเอ่ย
"จำผิดคนแล้วพี่ วันๆไปเรียนกลางคืนทำงานจนเกือบเช้า พี่ว่าหนูจะไปคอสเพย์อะไรที่พี่พูดกัน แถมเชยๆแบบหนูไม่รู้จักแต่งตัวแบบนั้นหรอกค่ะ พี่มาเสียเวลาแล้ว"
ใบบัวเลิกงานตอนตี4ก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินออกจากร้านเปลี่ยนกะกับคนที่อยู่รอบกลางวัน เธอเดินออกจากร้านไปตามซอยเพื่อกลับบ้าน แน่นอนว่าบ้านใบบัวไม่ได้มีฐานะอะไร เธอจึงต้องทำงานเองแบบนี้เรื่อยๆ เมื่อรู้สึกว่าไอคิวไม่ได้ตามมา เธอจึงรีบเดินไปที่บ้านหลังไม่ใหญ่เกือบสุดซอย หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นไฟในบ้านยังเปิดอยู่
"พ่อ ทำไมมานอนตรงนี้อ่ะ โหกลิ่นเหล้าเหม็นมากเลย"
ใบบัวรีบวิ่งเอากระเป๋าไปวางก่อนเดินมาลากพ่อของเธอที่เมานอนอยู่ตรงประตูบ้านให้ไปนอนบนโซฟา แต่ลากแทบไม่ไป พ่อเธอมักจะเมาแบบนี้เป็นประจำ แม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เธอ10ขวบ ตั้งแต่วันนั้นพ่อก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคนเอาแต่ดื่มเหล้าเมาตลอด
สองคนพ่อลูกอยู่ด้วยกันแบบนี้มาตลอด พ่อเธอไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่ และไม่เคยทำใจเรื่องแม่ของเธอได้สักครั้งจนปัจจุบัน แม่เธอเสียชีวิตที่โรงพยาบาลโดยที่พ่อของเธอไม่เคยเชื่อว่าหมอช่วยแม่เธอสุดความสามารถแล้ว มันแปลกไปหมดจนเขายอมรับไม่ได้ แต่พ่อเธอก็รักเธอมาก ไม่เคยทุบตีเธอแม้จะเมาแค่ไหน
"ลากยังไงวะเนี้ย พ่อไม่ขยับเลย" ใบบัวเอ่ยเมื่อพยายามจะลากผู้เป็นพ่อแต่ลากไม่ได้แม้แต่ขยับสักเซ็นเดียวด้วยซ้ำ
"ฉันช่วย เธอหลบก่อน" จู่ๆเสียงของใครบางคนก็เอ่ยขึ้น ก่อนที่ใบบัวจะเบิกตากว้าง
"เฮ้ย!! พี่เข้ามาได้ไงเนี้ย"
"เดินเข้ามา จะไปยากอะไร เธอหลบก่อน เดี๋ยวฉันช่วย"
ไอคิวค่อยๆพยุงพ่อของใบบัวขึ้นจากพื้น แต่คนเมาก็ไม่ต่างกับคนเป็นลมนัก คือไม่ได้มีแรงเกร็งตัวสักนิด การพยุงหรืออุ้มก็ไม่ใช่ง่าย เพราะนี่คือผู้ชายหุ่นกำยำ
"พี่เข้ามาในบ้านคนอื่นเขาได้ไงเนี้ย" ใบบัวเอ่ยบ่นขึ้น
"ก่อนจะบ่นฉัน บอกก่อนจะให้วางตรงไหน ฉันหนัก" ไอคิวเอ่ยทั้งที่ยังพยุงพ่อของใบบัวที่เมาสนิทอยู่ด้วยน้ำเสียงสั่น
"อ้าวลืม! บนโซฟาเลย" ทันทีที่ไอคิววางพ่อของใบบัวลงนอนบนโซฟา เขาก็เป่าปากทันทีเพราะหนักเหลือเกินเหมือนหลังจะหัก
"นี่ใคร" ไอคิวเอ่ยถาม
"พ่อหนูเอง"
"เมามากเลยนะพ่อเธอน่ะ พ่อเมาแบบนี้บ่อยเหรอ"
"ประจำแหละ ว่าแต่พี่เหอะ ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวพ่อตื่นขึ้นมาเดี๋ยวเป็นเรื่อง" ใบบัวเอ่ย
"เมาขนาดนี้ไม่ตื่นง่ายๆหรอก" ไอคิวเอ่ยในขณะที่นั่งพักบนโซฟาไม่ห่างพ่อของเธอ
"หึ!!"
ผลั่ก!!! โครม!!!! จู่ๆพ่อของใบบัวก็ดีดตัวลุกขึ้นทำเอาเธอตกใจอย่างหนักถีบไอคิวจนหงายหลังหล่นลงข้างโซฟาเพราะกลัวพ่อเธอเห็นเข้า
แต่แล้วพ่อเธอก็นอนลงก่อนหลับต่อดื้อๆ
"โอ๊ย!!! เธอจะฆ่าฉันหรือไงวะเนี้ย ถีบมาได้ เกือบหล่นคอหักตายแล้วเนี้ย" ไอคิวเอ่ยก่อนค่อยๆลุกขึ้น
"หนูตกใจนี่ นึกว่าพ่อตื่น"
"แต่เธอก็ไม่ควรถีบฉัน"
"ถีบไปแล้วอ่ะทำไง ขอโทษไปก็ไม่หายเจ็บหรอกพี่"
"โหเธอนี่!"
"พี่ออกไปก่อน เดี๋ยวพ่อตื่นมาเห็น เดี๋ยวเป็นเรื่อง" ใบบัวรีบลากแขนไอคิวให้ออกไปหน้าบ้าน
"พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมาหาใหม่" ไอคิวเอ่ย
"มาทำไมอีก ไม่ต้องมาแล้ว หนูเข้าบ้านแล้วนะ"
ใบบัวรีบปิดประตูบ้านก่อนวิ่งเข้าไป ไอคิวกดขำก่อนมองแผ่นหลังของหญิงสาวตัวเล็กนั่น เขายิ้มแบบนี้มันเจ้าเล่ห์ไม่น้อยก่อนเอ่ยขึ้น
"หนีไม่พ้นหรอก พรุ่งนี้เธอจะตกใจ ยัยผมเปีย"
เช้า
วันนี้ใบบัวไม่ได้เข้าเรียน เพราะวันนี้มีรับงานที่สวนสนุกแห่งนึง เนื่องจากที่โรงเรียนมีกิจกรรมที่ไม่ได้บังคับให้เข้าร่วม ใบบัวถึงใช้วันนี้รับงาน และแน่นอนไอคิวต้องไปรอเธอที่หน้าโรงเรียนแน่ๆ เธอถึงบอกว่าเขาไม่มีทางเจอเธอแน่
- ผู้เขียน
