ถึงเธอร้าย ฉันก็จะรัก

ผิดแต่ก็ยังทำ

3 วันผ่านไป

"พี่ฝากงานทางนี้ด้วยนะสา พี่ต้องรีบหลับไปประชุมกับทีมผู้บริหารก่อนเพื่อรอต้อนรับหุ้นส่วนใหม่จากญี่ปุ่นนะ."

"ไม่เป็นไรค่ะพี่นนท์ เดี๋ยวทางนี้สาจัดกทรเองไม่ต้องห่วงนะคะ.."

"อีกอาทิตย์หนุ่งเจอกัน ไว้พี่จะโทรหา.."

"ค่ะ.."

นนทชัยถูกเรียกตัวกลับกรุงเทพฯด่วน จะทำให้เขาและเธอต้องห่างกัน 1 อาทิตย์ และนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้มาริสาและพีรวัฒน์จะได้อยู่ด้วยกันแบบ 2 ต่อ 2

"นี่แกไม่มีงานที่แกค้องไปทำหรือไง แกเลิกตามติดฉันสักทีได้ไหม .."

"ฉันก็ทำอยู่นี่ไง.."

เขาเอาแต่ตามติดเธอตลอดทั้งวัน ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนทำอะไรเขาก็คอยเดินตามตลอด

“งานแกอยู่ทางโน้น..แล้วแกมาทำอะไรตรงนี้..?"

“ก็งานฉันจะทำตรงไหนก็ได้ ฉันอยากทำตรงนี้ก็ทำ อยากทำตรงนู้นฉันก็ทำ..”

“งั้นแกก็ไปทำไกลๆฉันหน่อยได้มั้ย อยู่ตรงนี้ฉันรำคาญเหม็นขึ้หน้าด้วย”

“แกรำคาญแต่ฉันไม่รำคาญนี่ ฉันชิลๆ สบายๆ...”

“ไอ้พีท โรคจิตหรือไง มาตามกวนประสาทกันอยู่ได้.”

“เออ ฉันโรคจิตพึ่งรู้หรือไง...”

มาริสามองหน้าเขาแล้วก็ทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็แปลกที่ในใจลึกๆ เธอกลับรู้สึกชอบที่เห็นเขามาพูดจากกวนประสาทอยู่ใกล้ๆแบบนี้

“แล้วนี่พี่นนท์กลับกรุงเทพฯไปกี่วัน..?"

"อาทิตย์นึง.."

เขาพยักหน้าแล้วก็ไม่ถามอะไรต่อจนเธอแปลกใจ

“ถามทำไม..?"

“เปล๊าว ก็แค่ถามเฉยๆ.."

และตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาก็มาก่อกวนเธอตลอดเวลาทั้งกลางวันและกลางคืน ถึงปากเธอจะปฎิเสธแต่ร่างกายของเธอกลับไม่ต่อต้านอะไรเขาได้เลย

....

กรุงเทพฯ

นนทชัยนัดลูกค้ามาคุยงานที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง ในระหว่างที่เขานั่งรอก็หันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตามาก

"คุณเปรมมี่คู่หมั้นไอ้พีทนี่.."

แต่เธอมากับใคร ผู้ชายต่างชาติคนที่เธอนั่งอยู่ด้วยคงจะไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา เพราะท่าทางที่พวกเขานั่งคุยผู้ชายคนนั้นโอบบ่าเธอ แล้วยื่นมือไปจับเนื้อตัวของเธอ มองแล้วมันเหมือนคู่รักกันมากกว่าที่จะเป็นแค่เพื่อนธรรมดา

"นี่เธอเองก็ไม่ได้มีแค่ไอ้พีทคนเดียวซินะ.."

เขารีบหยิบโทรศัพท์ในมือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วเก็บไว้ใส่ในกระเป๋าโดยที่ผู้ที่ถูกมองก็ยังไม่รู้ตัว

.....

1 อาทิตย์ต่อมา

โรงแรมที่ ภูเก็ต

“เป็นไงบ้างคะ พี่นนท์ติดต่อสาได้มั้ยคะ? ..”

นนทชัยกลับมาที่ภูกเก็ตฟลังจากเคลียร์งานที่กรุงเทพเสร็จแล้วแล้ว โดยมีวันวารีเพื่อนมาริสาขอตามมาเที่ยวที่นี่ด้วย

เมื่อมาถึงที่โรงแรมกลับไม่เจอเพื่อนสาวของเขา และยิ่งได้รู้ว่าที่นี่มีพีรวัฒน์อยู่ก้วยเธอยิ่งกังวล

"พี่ติดต่อสาไม่ได้เลย.."

“วันก็ติดต่อสาไม่ได้เหมือนกันค่ะ.."

“แล้วเพื่อนของพีทละ วันเห็นเขาบ้างหรือเปล่า..?"

“ไม่เห็นเลยค่ะ.."

วันวารีเริ่มเป็นห่วงมาริสาเพราะเธอรู้ดีว่าถ้ามาริสาหายไปแบบนี้ เธอคงต้องหายไปกับพีรวัฒน์แน่ๆ

เวลา 3 ทุ่ม

มาริสากลับมาที่ห้องพักของตัวเองเธอเดินยิ้มมาตลอดทาง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนแอบเดินตามเธออยู่ ตั้งแต่ที่เธอแยกกับพีรวัฒน์

“สา...”

“วัน แกมาได้ยังไง..?"

“ฉันมาพร้อมกับพี่นนท์ ตั้งใจจะมาเซอร์ไพส์แกแต่ที่ไหนได้กลับโดนแกเซอร์ไพส์กลับ...”

“แกพูดเรื่องอะไร..?"

“อย่ามาทำหน้างง รีบเข้าไปคุยกับฉันในห้องเดี่ยวนี้เลย..”

วันวารีดันตัวมาริสาเข้าไปในห้อง แล้วรีบปิดประตูอย่างเร็วก่อนที่ใครจะมาเห็น

แต่ก็หนีไม่พ้นสายตาของนนทชัยที่ยืนแอบรอดูเธอตั้งแต่หน้าโรงแรมแล้วว่าเธอหายไปกับใครมา

"แกกับไอ้พีทตกลงยังไง..?"

“ฉันก็แค่ไปดูงานมาแล้วพอดีรถมันเสีย ก็เลยแวะนอนโรงแรมแถวนั่นก็แค่นั้นเอง..”

“แกอย่ามาโกหกฉัน.."

“....”

มาริสาเริ่มมีสีหน้าเครียดว่าจะเล่าดีหรือไม่เล่าดี

“เล่ามาทุกอย่าง เร็วๆ”

“คือ...พีทมันสารภาพว่า มันรักฉัน..”

วันวารีถึงกับช็อคที่ได้ยินแบบนี้

“แต่แกอย่าลืมนะ เรื่องที่มันชอบแกมันไม่ได้สำคัญแล้วตอนนี้ เพราะมันกำลังจะแต่งงานกับน้องสาวแกนะสา.”

“แต่พีทมันไม่ได้รักเปรมมี่นะ มันบอกฉันว่ามันไม่เคยรักเปรมมี่เลย..”

“ถ้ามันไม่รักเปรมมี่มันจะไปแต่งงานทำไม ถ้ามันรักแกมันก็ตามแกไปเมืองนอกแล้วสิสา...”

“....”

มาริสานิ่งจนพูดไม่ออก เพราะมันก็จริงอย่างที่วันวารีพูดทุกอย่าง วันวารีเดินมาจับบ่ามาริสาไว้

"พี่นนท์เขาดีกับแกมากนะ แล้วเขาก็รักแกมากด้วย...แกจะทำให้พี่เขาเสียใจหรอ”

“....”

.....