วังวน

บทที่2 แต่งงาน

สิบปีต่อมา

บทบาทชีวิตของคู่รักวัยใสในตอนนั้นพลิกผันไปไกลเกินเป้าหมาย ความมุ่งมั่นในการทำงานของวันวานและเขียนฝันนำพาชีวิตของทั้งคู่ให้มายืนอยู่ถึงจุดนี้

ฟ้อด ฟ้อด

เปลือกตาบางกะพริบถี่เมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังมีอะไรรบกวนการพักผ่อนของเธออยู่

"ตื่นได้แล้วครับที่รัก"น้ำเสียงโทนอบอุ่นที่มักจะได้ยินทุกเช้าทำให้วันวานคลี่ยิ้มออกมาแม้ว่าเปลือกตาของเธอจะยังไม่เปิดขึ้นมามอง แต่ความอบอุ่นและน้ำเสียงชวนสัมผัสนี้ก็คงไม่ต้องเดาว่าเป็นของใคร

"ตื่นนานแล้วเหรอคะเขียน"

"ครับ ผมทำอาหารเช้าไว้ให้ที่รักแล้วนะ วันนี้จะเข้าบริษัทไหมครับผมจะได้เตรียมชุดไว้ให้"สองแขนเรียวของคนรักชู้ขึ้น เขียนฟ้ายิ้มออกมากับความน่ารักของแฟนสาวก่อนเขาจะเข้าไปอุ้มร่างของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง วันวานรีบปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักของแฟนหนุ่มเอาไว้อาการอ่อนเพลียจากการทำงานหนักติดต่อกันหลายวันทำให้เธอต้องการพักผ่อนให้เพียงพอ

"เข้าค่ะ แต่น่าจะเข้าช่วงสาย ๆ วันนี้วันต้องไปรับชุดที่จะใส่ไปออกงาน"

"ให้เลขาไปรับให้ก็ได้นี่ครับ ที่รักทำงานเหนื่อยตลอดทั้งวันเลยนะ"วงแขนใหญ่โอบกอดร่างเล็กของคนรักเอาไว้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและเกิดความรู้สึกบางอย่างในเช่นเดียวกัน

"ว่าแต่เขียนเถอะจะไม่ไปออกงานกับวันจริง ๆ เหรอคะ"

"วันไปเถอะ วันนี้ผมมีนัดประชุมไม่รู้ว่าจะเสร็จทันหรือเปล่า"วันวานพยักหน้าเข้าใจกับหน้าที่การงานของคนรักซึ่งตอนนี้เขาเปิดบริษัทเล็ก ๆ เป็นของตัวเองซึ่งกำลังไปได้สวยและมีโอกาสขยายใหญ่ภายในอีกไม่ช้า

ตลอดระยะเวลาสิบปีเขาและเธอผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย แต่ก็ไม่มีวันไหนที่จะคิดปล่อยมือ ความรักของเธอกับเขายังคงหอมหวานดั่งเช่นในตอนแรกแม้การทำงานของเขาและเธอจะทำให้ทั้งสองไม่ค่อยที่จะมีเวลาได้อยู่ด้วยกันก็เถอะ แต่สำหรับเธอขอให้ตื่นนอนลืมตาขึ้นมาแล้วพบหน้าของเขาในทุก ๆ เช้าก็เพียงพอ

"สวัสดีค่ะคุณวันวาน วันนี้ท่านประธานต้องการพบคุณวันวานค่ะ"ทันทีเมื่อเธอก้าวขาเดินเข้ามาถึงหน้าห้องเลขาสาวสวยรีบรายงานโดยทันที หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้าวขาเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องทำงานของผู้เป็นบิดา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะ"น้ำเสียงคุ้นเคยของบุตรสาวเรียกความสนใจของเจ้าสัวใหญ่ให้เงยหน้าขึ้นมอง ท่านพิทักษ์เงยหน้ามองบุตรสาวที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดั่งเช่นที่พบกันทุกครั้ง

"คุณพ่อเรียกหนูมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"

"นั่งก่อนสิ"ท่านพิทักษ์ปิดแฟ้มเอกสารสายตาของท่านจ้องมองหน้าของบุตรสาว ตลอดสิบปีที่เขาเฝ้าคอยติดตามชีวิตของวันวานกับเขียนฟ้า ความรักอันแสนยิ่งใหญ่ของทั้งคู่มันทำให้เขาเห็นว่าการขัดขวางความรักของเด็กทั้งสองไม่ใช่สิ่งที่เขาควรกระทำในตอนนี้ ทั้งตัววันวานและเขียนฟ้าพิสูจน์ให้เขาได้เห็นแล้วว่าทั้งคู่พร้อมจะฝ่าฟันอุปสรรค์จับมือเดินไปด้วยกันได้จริง ๆ

"ตอนนี้ลูกกับเขียนฟ้าอายุก็จะสามสิบแล้ว เมื่อไหร่จะตบแต่งให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที"คำถามของบิดาทำเอาวันวานถึงกับชะงักนั่งนิ่ง เธอพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติก่อนจะตอบคำถามของท่าน

"ตอนนี้ธุรกิจของเขียนกำลังไปได้สวย หนูอยากให้เขาโฟกัสกับงานตรงนั้นก่อนและตอนนี้หนูเองก็ยังไม่พร้อม"ประโยคสุดท้ายวันวานเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เธอก้มหน้ามองฝ่ามือที่วางอยู่บนตัก คำว่าไม่พร้อมของเธอหลุดออกจากปากด้วยความประหม่าทั้งที่จริงแล้วเธอพร้อมจะแต่งงานกับเขียนฟ้ามากแต่เขาไม่เคยเปิดปากเอ่ยขอเธอสักครั้ง

"ได้ยังไงกัน ลูกคบกับมันมาสิบปีตอนนี้พ่อก็เปิดโอกาสให้แล้ว ลูกรู้ไหมว่าใครต่อใครต่างพากันถามพ่อว่าเมื่อไหร่ลูกกับมันจะแต่งงานกันเสียที"

"..."

"สิบปีแล้วนะวันวานพ่อคิดว่ามันถึงเวลาสมควรที่ลูกจะต้องจัดการความรักให้เป็นหลักเป็นแหล่งได้แล้วนะ"

สีหน้าของเธอแสดงความคิดไม่ตกมาตลอดทั้งวันหลังจากได้ก้าวขาออกจากห้องทำงานของบิดา ท่านต้องการให้เธอแต่งงานกับเขียนฟ้าซึ่งเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยตลอดที่อยู่ด้วยกันมา มีแต่เธอเท่านั้นที่เอ่ยปากถามและเฝ้าฝันตลอดมา

ทันทีเมื่อเธอกลับมาจากงานเลี้ยงวันวานก็รีบพุ่งกลับบ้านหลังใหญ่โดยทันที ความคิดถึงแฟนหนุ่มเธอรีบกวาดสายตามองหาเขาโดยทันทีแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบแต่ความว่างเปล่าไร้เงาของคนรัก

"คุณเขียนยังไม่กลับบ้านเหรอคะป้า"

"ยังค่ะ คุณวันจะรับอะไรไหมคะเดี๋ยวป้าจะเข้าครัวไปทำให้"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ วันทานมาจากที่งานแล้วป้ากับคนอื่น ๆ ไปพักผ่อนเถอะค่ะ"ป้าม่อนแม่บ้านวัยกลางคนและสาวใช้คนอื่นต่างเดินแยกย้ายกันไปพักผ่อน วันวานในชุดราตรีก้าวขาเดินขึ้นบันไดในใจของเธอยังคงคะนึงหาเขียนฟ้า ดึกดื่นขนาดนี้แล้วเขาไปอยู่ที่ไหน

ตู๊ด ตู๊ด

เมื่อถึงห้องพักวันวานรีบต่อสายหาเขียนฟ้าโดยทันทีแต่ไร้เสียงตอบรับจากปลายสาย หัวใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวกลัวว่าเขาจะเป็นอันตรายเพราะภายนอกในตอนนี้มีพายุลูกใหญ่กำลังโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เสียงฟ้าคำรามมาพร้อมกับสายฝนกระหน่ำตกลงมาตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าคนรักนั้นอยู่ที่ไหน

'เขียนฟ้า ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน'