วังวน

บทที่1 บทนำ

"วันวานลูกแน่ใจแล้วใช่ไหมกับการตัดสินใจในครั้งนี้"น้ำเสียงเคร่งขรึมของบิดาผู้ให้กำเนิดเอ่ยถามบุตรสาวที่กำลังอยู่ตรงหน้า แววตายากจะคาดเดาจ้องมองหนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวนั่งจับมือประสานกันอย่างเหนียวแน่นราวกับไม่ต้องการแยกจากกัน

"ค่ะ วันวานรักเขียนฟ้า คนที่วันวานจะแต่งงานด้วยคือผู้ชายคนนี้คนเดียว"

"..."

"คุณพ่ออย่างบังคับหนูอีกเลยนะคะ"หญิงสาวผู้มีรูปหน้าสวยงามดั่งเทพธิดาเอ่ยขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจ น้ำตาเม็ดใสหยดที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ไหลอาบน้ำจน'เขียนฟ้า'คนรักของเธอต้องยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาของคนรักด้วยความเบามือ ความเจ็บปวดเกาะกินภายในใจของเขาความรักของหนุ่มสาวต่างฐานะกำลังเป็นอุปสรรคความรักของเขาทั้งสอง

"คุณท่านครับ"ชายหนุ่มผู้มีแต่ตัว ไร้เงินทองเอ่ยเรียกท่านเจ้าสัวผู้มั่งคั่งดั่งพญาอินทรีด้วยแววตามุ่งมั่นทั้งหมดที่มี

"ถึงผมจะไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ของนอกกายพวกนั้นผมสัญญาว่าจะสร้างมันขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างของผมคู่นี้ ท่านเจ้าสัวได้โปรดเห็นใจให้ผมกับวันวานรักกันเถอะนะครับ"

"คนอย่างนาย เรียบจบออกมาได้ไม่ถึงปีจะมีปัญญาอะไร คนจน ๆ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าพักอยู่ห้องเช่ากินข้าวข้างทางราคาถูก ๆ จะมีปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกสาวของฉันได้อย่างนั้นเหรอฮะ"เจ้าสัวผู้มากไปด้วยอำนาจตวาดเสียงดังลั่น น้ำตาของบุตรสาวนั้นมีอานุภาพร้ายแรงต่อจิตใจของผู้เป็นพ่อแต่จะให้เขาปล่อยดวงใจเพียงคนเดียวไปตกระกำลำบากเขาทำไม่ได้

"คุณพ่อขา แต่หนูกับเขียนฟ้าเราสองคนรักกันจริง ๆ นะคะ"

"รัก แล้วความรักของลูกกับมัน มันช่วยทำให้ชีวิตของลูกดีขึ้นหรือเปล่าฮะวันวาน คนรักของลูกเป็นเพียงแค่เด็กจบใหม่ไม่มีการมีงานทำแล้วแบบนี้พ่อจะไว้ใจฝากชีวิตของลูกกับมันไว้ได้ยังไง"

"ผมจะทำให้คุณท่านเห็นเองครับ"เขียนฟ้าโพล่งออกมาดวงตาคู่นั้นแสดงถึงความแน่วแน่ ฝ่ามือใหญ่กุมมือคนรักเอาไว้แน่นสัมผัสอบอุ่นจากคนรักยิ่งทำให้วันวานร้องไห้ออกมา เขียนฟ้าเคยสัญญาว่าจะไม่มีวันที่เธอไปไหนตราบใดที่ยังไม่หมดลมหายใจแยกจากกัน

"คนอย่างนายจะทำอะไรได้ แค่เงินจะใช้ไปวัน ๆ ยังไม่มี"คำพูดดูถูกจากปากท่านเจ้าสัวเปรียบเสมือนแรงผลักดันในใจของเขียนฟ้า เขาหันไปมองหน้าคนรักก่อนจะดึงร่างของวันวานให้ลุกขึ้นยืน

"ผมจะทำให้คุณท่านได้เห็น ต่อให้ผมจะไม่มีเงินหรือร่ำรวยเงินทองในตอนนี้แต่ในภายภาคหน้าผมจะทำให้คุณท่านเห็นว่า ผมจะสามารถดูแลลูกสาวของคุณท่านได้เป็นอย่างดี"

"จองหอง"

"..."

"เด็กจน ๆ อย่างแกจะมีปัญญาดูแลลูกสาวฉันได้อย่างไร ไป ไสหัวของแกออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้ ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาจัดการจับตัวหมอนี่โยนออกไป"ท่านเจ้าสัวใหญ่ตะโกนเรียกเสียงดังกึกก้อง บอดี้การ์ดหลายนายรีบเดินเข้ามาล็อกตัวของเขียนฟ้าเอาไว้

"ไม่นะคะคุณพ่อ อย่าพาเขียนฟ้าไป ฮึก เขียนฟ้า"วันวานพยายามจับมือคนรักเอาไว้แน่นเมื่อร่างของเธอถูกผู้เป็นบิดาพยายามกระชากออกให้ห่าง ต่างจากเขียนฟ้าเขาพยายามจะสะบัดตัวเองออกจากการกระชากของบอดี้การ์ดร่างใหญ่ฝ่ามือของเขายังคงพยายามฉุดรั้งฝ่ามือเล็กของคนรักเอาไว้

"ปล่อยมือของมันซะวันวาน ถ้าหนูไม่ปล่อยพ่อจะสั่งให้คนของพ่อกระทืบมันให้ตาย"

"ฮึก ไม่ หนูไม่ปล่อยพ่ออย่าทำอะไรคนรักของหนูนะ"

"อดทนหน่อยนะวันวาน ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ"เขียนฟ้าให้คำสัญญา เขาใช้ทักษะการต่อสู้หันไปจัดการบอดี้การ์ดแต่มีหรือคนที่ด้อยฝีมือจะสู้ไหว ร่างกายของชายหนุ่มถูกบอดี้การ์ดร่างใหญ่จัดการจนกระอักเลือดสีเข้ม วันวานในอ้อมกอดของผู้เป็นบิดาร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารเมื่อเห็นคนรักกำลังได้รับอันตราย

"อย่าทำเขียนฟ้า ฮึก อย่าทำเขา"

พลั๊ว อึก

"คุณพ่อ สั่งคนของคุณพ่อให้หยุดทำเขียนฟ้า เขาจะตายแล้วคุณพ่อเห็นไหม"

"คนอย่างมันตาย ๆ ไปเสียได้ก็ดี"คำพูดไร้ซึ่งความเห็นใจกรีดลึกลงไปในหัวใจของบุตรสาว แววตาของวันวานยามเมื่อมองบิดมาเริ่มเปลี่ยนไปเธอใช้โอกาสที่ท่านไม่ระวังสะบัดตัวเองออกจากอ้อมกอดก่อนจะรีบวิ่งไปหาคนรักที่กำลังจะตาย

"ฮึก อย่าทำนะ อย่าทำเขียนฟ้า"ร่างเล็กของวันวานโอบกอดร่างของคนรักเอาไว้ เธอใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเกราะกำบังเพื่อไม่ให้บอดี้การ์ดของผู้เป็นพ่อทำร้ายคนรักของเธอได้อีก

"คุณพ่อใจร้ายที่สุด หนูรู้แล้วว่าทำไมคุณแม่ถึงตัดสินใจฆ่าตัวตายจากพวกเราไป"

เพียะ

"แกไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงพ่อแบบนี้วันวาน"ใบหน้าของบุตรสาวผู้เป็นดั่งดวงใจสะบัดไปตามแรงตบจากฝ่ามือใหญ่ของบิดา วันวานมองหน้าของท่านด้วยความเสียใจสองมือเล็กพยุงร่างสะบักสะบอมของคนรักให้ลุกขึ้นยืน

"ทำไมหนูจะพูดไม่ได้ล่ะคะ เพราะพ่อไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครแบบนี้ไงแม่ถึงได้ตัดสินใจฆ่าตัวตาย แล้วตอนนี้หนูเองก็ไม่อยากจะอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างพ่อด้วย"

"ได้ ในเมื่อแกคิดจะอวดดีกับฉัน จะไปไหนก็ไปจะไปกัดก้อนเกลือกินกับมันก็เชิญ แต่แกไม่มีสิทธิ์เอาเงินหรือสิ่งของต่าง ๆ ที่เป็นชื่อของฉันไปทั้งนั้นรวมถึงรถที่แกขับอยู่ในตอนนี้ด้วย แกไม่มีสิทธิ์เอาไป"คำตัดสินของท่านเจ้าสัวทำให้วันวานตกใจอยู่ไม่น้อย เธอหันหน้าไปมองคนรักซึ่งเขียนฟ้าก็กำลังมองมา แววตาแสดงยึดมั่นของเขายังคงไม่เปลี่ยนไป วันวานตัดสินใจทิ้งเงินทองข้าวของทุกอย่างเธอยอมทิ้งความสะดวกสบายเพื่อไปเริ่มต้นใหม่กับชายคนรักอย่างเขียนฟ้า

"ดี แล้วอย่ากลับมาขอร้องให้ฉันเห็นใจ จะไปไหนก็ไป"เสียงตวาดของชายวัยกลางคนดังไล่หลังแต่คู่รักทั้งสองก็ไม่คิดที่จะกลับไปสนใจ ในเมื่อเขาทั้งคู่เลือกแล้วก็จะทำมันให้จงได้เพื่อพิสูจน์ให้ท่านได้เห็นในความรักของทั้งคู่ที่มีต่อกัน