เป็นนางเอกในนิยายน้ำเน่าไม่ใช่เรื่องดี

โลก 1 ตอนที่ 4 มือสังหารในป่าท้อ

ในคืนนี้อี้หลันนอนหลับอย่างเป็นสุข เพราะความปรารถนาของนางนั้นเป็นจริง เวลานี้นางสามารถถอนหมั้นกับพระเอกของเรื่องได้แล้ว และหลังจากนี้เธอก็จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข หาคนที่รักอย่างนางจริงใจสักคน บางทีอาจจะเป็นพระรองของเรื่องที่ยังไม่โผล่มา หรืออาจจะเป็นตัวประกอบหล่อๆ สักคนก็ได้ ถึงยังไงนางก็ใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเสรีอยู่แล้ว

นางนอนอยู่บนเตียงและกำลังจะหลับตา ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่า โดยปกติเมื่อตัวเอกคนอื่นๆ ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย พวกเขามีตัวช่วยเป็นระบบทางลัด หรืออาจจะมีมิติพิเศษ นางคิดว่าบางทีตนเองก็อาจจะมีเหมือนกัน หญิงสาวจึงหลับตาและเพ่งจิต ลองเสี่ยงดวงดูเผื่อว่าอาจจะโชคดีมีระบบผู้ช่วยแบบเขาบ้าง แต่ช่างน่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ช่างเถอะ!

ไม่มีระบบก็ดีเหมือนกันเพราะนางขี้เกียจทำตามภารกิจที่ระบบเป็นคนสั่ง ต่อไปจะได้ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ก็สบายดีเหมือนกัน

“แต่ว่าข้าเป็นนางเอกนี่นา…ถ้าไม่มีตัวช่วย แล้วในอนาคตจะไปต่อสู้ฟาดฟันกับพวกนางร้ายชาเขียวและแม่ดอกบัวขาวได้ยังไง” อี้หลันคิดหนัก เพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปยังสำนักล้อมเมฆาแล้ว และในอนาคตก็ต้องเจอกับกลุ่มนางร้ายที่แสนจะเสแสร้ง ถ้านางยังเป็นสตรีธรรมดาไร้พลังเช่นนี้ต่อไปต้องถูกรังแกแน่!

หญิงสาวจำได้ว่าตามเนื้อเรื่องเดิมพระเอกมีพลังเพิ่มมากขึ้นเพราะบังเอิญได้กินลูกท้อสวรรค์ ที่ขึ้นอยู่ในป่าหลังสำนัก แน่นอนว่านางจะไม่ปล่อยให้พระเอกได้ของดีๆ แบบนี้ไปหรอก นางจะต้องเป็นฝ่ายช่วงชิงมาเป็นของตนเองให้ได้!

หลังจากตัดสินใจแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นอี้หลันก็ร่ำลาพี่ชายและพี่สะใภ้ออกเดินทางกลับ ซึ่งบริเวณที่ตั้งของสำนักล้อมเมฆานั้นอยู่ในหุบเขาที่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน นางควบคุมกระบี่เดินทางราวหนึ่งชั่วยามก็มาถึง หลังจากแสดงป้ายหยกประจำตัว หญิงสาวก็มุ่งตรงไปยังป่าหลังสำนักทันที

ภายในป่ามีต้นไม้ที่ขึ้นโดยธรรมชาติ พืชพันธุ์มีหลากหลาย ต้นหญ้าก็สูงจนเลยศีรษะของนาง อี้หลันพยายามมองหาต้นท้อ ซึ่งมีอยู่หลายร้อยต้น ซึ่งก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต้นไหนที่มีลูกท้อสวรรค์ หากจะลองเด็ดมากินทุกต้นคงได้ท้องแตกตายก่อนพอดี

“ในนิยายบอกว่าจ้าวหมิงพระเอกของเรื่อง มาฝึกกระบี่อยู่ในป่าแล้วบังเอิญฟันไปโดนกิ่งท้อ เขาหิวอยู่พอดีจึงได้กินท้อลูกนั้นเข้าไป หลังจากนั้นพลังลมปราณในร่างกายของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว…” อี้หลันพึมพำกับตนเอง นางคิดว่าพระเอกของเรื่องคงจะเป็นลูกรักนักเขียน ถึงได้มอบแต่ของดีๆ ให้กับเขา ช่างแตกต่างกับนางเอกที่มีทักษะอ่อนแอต้องคอยให้พระเอกมาปกป้องตลอด

“หรือว่าจะลองฟันกิ่งท้อดี” แต่มองต้นท้อเบื้องหน้าเกือบร้อยต้นแล้ว นางก็ถอนหายใจ ทำลายต้นท้อเยอะขนาดนี้เป็นการเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่เกินไป อาจเรียกความสนใจจากคนอื่นๆ ให้เข้ามาแน่

อี้หลันจึงเดินสำรวจดูต้นท้อแต่ละต้น พยายามหาจุดเด่นของผลท้อจากสวรรค์

อาจจะเป็นเพราะว่าเทพผู้สร้างรู้สึกเวทนาในตัวนาง ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังเดินคลำหาต้นท้ออยู่อย่างไม่รู้ทิศทาง ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นๆ ดังขึ้นเข้ามาในความคิด

‘เดินตรงไปทางด้านหน้า ต้นท้อนับจากที่เจ้ายืนอยู่อีกสิบต้น มีลูกท้อสวรรค์ที่เจ้าต้องการ’

อี้หลันชะงักมองซ้ายมองขวา นางรีบเดินไปตามทิศทางที่อีกฝ่ายบอก ดูเหมือนว่าเทพผู้สร้างจะไม่ได้ทอดทิ้งนางเสียทีเดียว!

ต้นท้อที่ปรากฏเบื้องหน้านั้นไม่มีลักษณะพิเศษแตกต่างไปจากต้นท้อต้นอื่น แต่น่าประหลาดใจยิ่งหนักที่ทั้งต้นมีลูกท้อเพียงแค่ลูกเดียว อี้หลันไม่รอช้าเด็ดมันลงมาก่อนจะกัดเข้าปากทันที

รสชาติของมันหวานยิ่งนัก ผ่านไปไม่นานร่างกายของนางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น ตรงบริเวณท้องมีกระแสพลังงานไหลเวียนบางอย่างพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย นางนั่งนิ่งๆ อยู่บนต้นไม้ เพื่อให้พลังงานนิ่งสงบลง

อี้หลันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าประสาทสัมผัสทั้งห้าของนางแข็งแกร่งขึ้นมาก นางสามารถได้ยินเสียง และมองเห็นทัศนียภาพที่อยู่ไกลๆ ได้

ขณะที่กำลังดีใจหญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนแปลกหน้าหลายคนที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ คำนวณจากระยะทางแล้วคงจะหนีไปที่อื่นไม่ทัน นางจึงรีบหาต้นไม้สูงๆ และมีกิ่งไม้เยอะๆ เพื่อซ่อนตัว

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีร่างบุรุษผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นในระยะสายตาของนาง ด้านหลังของเขายังมีคนตามมาอีกสี่คนและพวกเขาก็มีอาวุธครบมือ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการไล่ตามสังหาร

แต่ว่าบุรุษคนที่กำลังวิ่งหนี ท่าทางดูคล่องแคล่วเขาสามารถหลบหลีกทุกอาวุธที่พุ่งเข้ามา และหาที่ซ่อนตัวไม่ไกลจากต้นไม้ใหญ่ที่อี้หลันกำลังหลบอยู่

ไม่นานคนทั้งสี่ที่ไล่ตามมาทัน พวกเขาวิ่งผ่านบริเวณที่ชายคนนั้นซ่อนตัว แต่ตอนที่คนสุดท้ายวิ่งผ่านไป ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นเงียบ ๆ แล้วคว้าคออีกฝ่ายไว้ จากนั้นก็จัดการหมุนบิดจนศีรษะของฝ่ายศัตรูอย่างเงียบเชียบ

การสังหารคนเมื่อสักครู่เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วพริบตา อี้หลันเบิกตาค้าง ตั้งแต่เกิดมานางยังไม่เคยเห็นการฆ่าคนต่อหน้าเช่นนี้ หญิงสาวปิดปาก หลับตา และพยายามหายใจให้เบาที่สุด

แม้ว่านางจะหลับตาแต่ก็ได้ยินว่าคนที่เหลือก็ล้วนถูกสังหารสิ้น!

ในตอนแรกอี้หลันคิดว่าเมื่อสังหารคนเสร็จอีกฝ่ายจะรีบจากไป แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะเดินมายังใต้ต้นไม้ที่นางซ่อนอยู่และนั่งพิงมันอยู่ตรงนั้น!

“ออกมา" เสียงของชายคนนั้นดังขึ้น ร่างกายของอี้หลันตอบสนองอย่างรวดเร็วและพยายามกระโดดหนีจากไป

แต่ก่อนที่อี้หลันจะหนีไปได้ อีกฝ่ายก็พุ่งตัวเข้ามากอดนางอย่างรวดเร็วคนทั้งคู่จึงกลิ้งไปกับพื้นด้วยกัน และบริเวณลำคอของนางก็สัมผัสได้ถึงความเย็นจากกระบี่

"พวกเราพูดจากันดีๆ ท่านอย่าเพิ่งวู่วาม" หนังศีรษะของอี้หลันชาวาบ ตอนนี้นางต้องพูดหว่านล้อมเขาเพื่อหาทางรอดโดยเร็วที่สุด

"เจ้าเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!" กระบี่ถูกกดเข้าใกล้ลำคอของอี้หลันมากขึ้น อีกนิดเดียวจะได้กินเลือดนางแล้ว

"ข้าคือลูกศิษย์ของสำนักล้อมเมฆา ท่านจะสังหารข้าไม่ได้นะ!"

"ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง บอกความจริงมา" ดวงตาภายใต้ผ้าคลุมสีดำของอีกฝ่ายจ้องมองมา ท่าทางเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อที่นางพูด

“ข้าเป็นลูกศิษย์ของสำนักล้อมเมฆาจริงๆ เป็นศิษย์รุ่นใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเมื่อเดือนก่อน"

“เจ้าชื่ออะไร"

“อี้หลัน…ข้าชื่ออี้หลัน” นางรีบบอกชื่อของตนเองออกไป

“นี่ๆๆๆ! เจ้าจะทำอะไร!!!" อี้หลันร้องออกมาเมื่อมือหนาลูบคลำไปที่บริเวณเอวของนาง

"หาป้ายหยกประจำตัวของเจ้า” เขาตอบ และเมื่อเห็นว่านางมีป้ายประจำตัวจริงๆ ชายหนุ่มก็คลายกระบี่ออกจากคอของนาง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ทรุดตัวลงและนอนลงไปกับพื้น

แม้ว่าอี้หลันจะกลัวมาก แต่นางก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชายผู้นี้ได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ

“นี่… ตายแล้วรึ...ถ้ายังไม่ตายก็พูดอะไรหน่อยสิ" นางหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาเขี่ยๆ ที่แขนของเขาเบาๆ และพบว่าเขาไม่ได้ขยับตัวเลย

อี้หลันเห็นเช่นนั้นก็รีบหันหลังแล้ววิ่งออกไปทันที ปล่อยให้บุรุษผู้นั้นนอนอยู่ตรงที่เดิม นางไม่อยากช่วยคนที่พึ่งเอากระบี่จ่อคอนางเมื่อสักครู่หรอกนะ!

แต่ว่าจิตสำนึกส่วนดีของนางก็เรียกร้องว่า หากได้ช่วยชีวิตคนผู้นี้ให้รอด ก็เท่ากับว่าทำบุญใหญ่ ไม่แน่ว่ามันอาจส่งผลให้นางได้กลับไปยังโลกเดิมเร็วยิ่งขึ้น และไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นคนสำคัญภายในสำนักล้อมเมฆา ถือโอกาสสร้างบุญคุณเอาไว้ ภายหน้าอาจจะหาประโยชน์จากเรื่องนี้ได้

อี้หลันคิดได้ดังนี้จึงตัดสินใจหันหลังเดินกลับ โชคดีที่ได้กินลูกท้อสวรรค์เข้าไป จึงทำให้นางมีพละกำลังมากพอที่จะแบกบุรุษผู้นี้ขึ้นหลังและเดินลงจากภูเขาได้