โลก 1 ตอนที่ 5 ลูบมาลูบกลับ ถือว่าหายกัน
785 คำ
เวลานี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว อี้หลันจึงไม่กล้าพาบุรุษผู้นี้เข้าไปในสำนัก อีกทั้งจะให้ใครเห็นว่าตนเองแบกบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ไว้บนหลังไม่ได้เด็ดขาด
นางมองหาบริเวณที่ค่อนข้างปลอดภัย และวางร่างของชายผู้นี้เอาไว้ และเดินไปหาสมุนไพรสำหรับห้ามเลือดที่ขึ้นอยู่แถวนี้ ตอนที่เดินกลับมาเขาก็ยังไม่ตื่น
อี้หลันมองดูภายนอกก็เห็นว่าทั้งแขนและขาส่วนที่โผล่พ้นร่มผ้าไม่มีบาดแผลรุนแรง หญิงสาวเดาว่าบาดแผลของเขาคงอยู่บริเวณหัวไหล่เพราะบริเวณนี้เปียกชุ่มไปด้วยเลือดมากที่สุด นางจึงแหวกเสื้อของเขาออก และก็เห็นว่าบนหัวไหล่ของเขามีบาดแผลลึกจริงๆ หลังจากทำความสะอาดบาดแผลอย่างง่ายๆ นางก็พอกสมุนไพรห้ามเลือดลงไป
เมื่อเลือดหยุดไหลอี้หลันก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองรูปร่างของอีกฝ่าย “ท่านนี่ช่าง…มีรูปร่างที่ดี จริงๆ กล้ามหน้าท้องก็เป็นมัดชัดเจนยิ่งนัก"
เมื่อสักครู่นี้เขาลูบคลำเอวของนาง หากว่าตนเองสัมผัสกล้ามหน้าท้องของเขาก็ถือว่าหายกันกระมัง มือของนางไวกว่าความคิดมันพุ่งตรงไปบีบเบาๆ ที่กล้ามเนื้อหน้าท้องของอีกฝ่าย
ชั่วขณะนั้นอี้หลันก็นึกอยากเห็นใบหน้าของเขาขึ้นมา มือข้างที่ว่างกำลังยื่นออกไปถอดผ้าที่คลุมหน้าเขาไว้ แต่ชายหนุ่มกลับตื่นขึ้นมาเสียก่อน!
'หลิงเซียว' เพิ่งฟื้นสติคืนทีละน้อย เขาได้ยินเสียงพูดของสตรีและรู้สึกว่ากำลังมีคนบีบกล้ามหน้าท้องส่วนล่างของเขาอยู่ "เจ้า…ทำอะไร!"
"ท่านตื่นแล้วหรือ" ด้วยความตกใจนางจึงเผลอหยิกหน้าท้องของเขาไปอีกหนึ่งที
“อ๊ะ…" ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก เพราะรู้สึกเจ็บบริเวณนั้นขึ้นมา ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของสตรีที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง และกล้าที่จะแอบลวนลามเขาเช่นนี้
"ตอนนี้ท่านตื่นแล้ว คงหาทางกลับเองได้กระมัง ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน" อี้หลันกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นยืน
แต่หลิงเซียวไม่ยอมปล่อยให้นางเดินออกไปง่ายๆ มือหนารีบคว้าแขนของหญิงสาวเอาไว้ "หลังจากทำเช่นนี้กับข้าแล้วยังคิดจะหนีไป…มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!"
"ท่านปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณที่เพิ่งช่วยชีวิตเช่นนี้รึ!"
หลิงเซียวไม่สนใจคำพูดของนาง เขาไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ และอาจเป็นเพราะว่าเมื่อสักครู่นี้อี้หลันใช้แรงแบกอีกฝ่ายลงมาจากภูเขา จึงทำให้ขาของนางอ่อนแรงกว่าปกติ ร่างเล็กจึงล้มไปทับตัวของอีกฝ่ายพอดี!
ริมฝีปากของชายหนุ่มจึงได้สัมผัสกับแก้มนวลของอี้หลันผ่านผ้าคลุมศีรษะ ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่าย ซึ่งมันทำให้นางรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว
หลิงเซียวก็ตกตะลึงเช่นกัน ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามมากเช่นนี้ จึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าผิวของสตรีจะนุ่มนิ่มได้ถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มจึงนิ่งค้างอยู่ในท่านั้นไม่ได้ดันตัวนางออกไป
ผ่านไปชั่วครู่ก็เป็นอี้หลันกลับมามีสติก่อน นางใช้แรงดันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะรีบวิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็ว!
หลิงเซียวพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง นัยน์ตาดำขลับมองดูร่างเล็กที่วิ่งหนีหายออกไปจากระยะสายตาเรื่อยๆ
....…
ค่ำคืนนั้นตอนที่เข้านอน เพราะเหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำทำให้อี้หลันฝันร้าย ในความฝันนางกำลังถูกเสือตัวหนึ่งวิ่งไล่ตาม แม้ว่านางจะวิ่งได้เร็วขนาดไหนแต่ก็ไม่มีทางที่จะหนีเสือตัวนั้นไปได้
ท้ายที่สุดหญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะต่อสู้กับมัน สู้ไปสู้มาเสือตัวนั้นก็กลับกลายเป็นบุรุษสวมผ้าปิดหน้าคนนั้นเสียได้ ในฝันเขาเปลือยกายท่อนบนและมีนางคร่อมทับอยู่...แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรเขาต่อนางก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเสียก่อน!
อี้หลันหน้าแดงก่ำ อาจเป็นเพราะนางเป็นสาวน้อยที่แห้งแล้งมานาน เมื่อได้ใกล้ชิดกับบุรุษจึงได้ฝันว่ามีค่ำคืนวสันต์ขึ้นมา เพื่อเป็นการสลัดความคิดอันฟุ้งซ่านออกไปนางจึงลุกขึ้นมาฝึกอาคม หันเหความสนใจไปด้านอื่นแทน
- ผู้เขียน
