EP 13
1110 คำ
“แม่ลืมไปแล้วเหรอจ๊ะ ว่ามีลูกสาวเก่งแค่ไหน พี่อี๋ก็ไปด้วยทั้งคน มีอะไรเราก็ช่วยกันได้ อ๋อสัญญา ว่าทันทีที่ได้หลักฐานครบเมื่อไหร่ อ๋อจะย้ายกลับมาอยู่บ้านกับแม่เลยจ๊ะ อีกอย่างเสาร์อาทิตย์อ๋อก็มานอนกับแม่อยู่แล้ว แม่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ อยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องทำอะไร พักผ่อนให้มากๆ จะได้แข็งแรง”
“อ๋อๆ ไปกันหรือยัง”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงวีนาแทรกเข้ามาในห้อง จนสองแม่ลูกต้องรีบหยุดเรื่องนี้เอาไว้ และหทัยชนกถือเป็นเรื่องดี เพราะไม่อยากให้แม่คิดมาก
ลิ้นชักโต๊ะจึงถูกดึงออกมาพร้อมซองหนังสีดำ ที่อิงอรเพิ่งจะเห็นเป็นครั้งที่สอง หทัยชนกคว้าขึ้นมายัดใส่กระเป๋าสะพายที่กองอยู่บนโต๊ะก่อนจะยิ้มให้แม่
“งั้นอ๋อไปก่อนนะจ๊ะแม่ ตอนเย็นถ้าอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษก็โทรบอกนะจ๊ะ”
อิงอรได้แต่มองตามหลังลูกสาว ที่รีบวิ่งออกจากห้องลงไปหารถแล้วขับออกไปโดยเร็ว ก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆ ที่คำเตือนของตัวเองไม่มีน้ำหนักมากพอที่จะเปลี่ยนความคิดของลูก
“ไม่ต้องห่วงไอ้อ๋อมันมากจนเกิดเหตุนักหรอกอิง มันโตแล้วคงเอาตัวรอดได้ หรือแกอยากจะมีชีวิตอยู่อย่างคนมีตราบาปติดตัวไปจนตายล่ะ ลูกมันอยากจะลบล้างความผิดให้ก็ดีแล้วนี่ฉันว่าน่ะ”
นิ่งผู้เป็นพี่สะใภ้ เห็นอาการของอิงอรที่มองตามรถลู กแล้วถอนหายใจเฮือกๆ ออกมาก็อยากจะปลอบขวัญ แม้นิ่งจะห่วงหลานอยู่บ้างแต่ก็เห็นด้วยที่หลานจะไปทำหน้าที่ลูกที่ดีให้แม่ด้วย
“ก็ฉันห่วงลูกนี่นาพี่นิ่ง”
อิงอรอดเถียงกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่ได้
“ฉันรู้ แต่ก็เปลี่ยนใจไอ้อ๋อมันไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ แล้วจะมานั่งกลุ้มทำไมกัน เราไปเดินตลาดนัดที่ถนนฟากกะโน้นกันดีกว่า เห็นแม่ค้าตั้งแผงกันเป็นตับจะได้หายกลุ้ม เดี๋ยวไปตามพี่อุ้ยให้เอารถออกก่อน”
สนามยิงปืนคือจุดหมาย ที่หทัยชนกหักพวงมาลัยรถเข้าไป พันตำรวจตรีพีระ แสงสิงห์ ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมสั้นเกรียน ผู้จะทำหน้าที่เป็นครูฝึกให้สองสาวยืนรออยู่ก่อนแล้ว แม้ไม่แน่ใจนัก ว่าทั้งคู่จะมีโอกาสได้ใช้ปืนสักกี่มากน้อย
แต่ก็ถือเป็นการดีหากจะเรียนรู้เอาไว้ เผื่อฉุกเฉินจะได้ช่วยเหลือตัวเองทันท่วงที เพราะเท่าที่ฟังเรื่องคร่าวๆ จากปากวีนาแฟนสาวของเขา ก็นับว่าทั้งคู่อยู่ในภาวะเสี่ยงและไว้ใจใครไม่ได้เช่นกัน
“จำไว้นะ ว่าปืนไม่เข้าใครออกใคร ถ้าเป็นไปได้ อย่าเอาลูกใส่ไว้ในรังเพลิง และห้ามเอาไว้ด้วยกัน ให้แยกเก็บคนละที่ พลาดพลั้งมาแล้วจะเสียใจ”
ครูหนุ่มเตือนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ขณะสอนวิธีบรรจุกระสุน
“อ้าว! พี่ระ ให้เก็บแยกกัน อย่างนี้เกิดฉุกเฉินจะต้องยิงใครขึ้นมา จะทันการณ์เหรอ กว่าจะไปหาปืน แล้วยังต้องวิ่งไปหาลูกเอามาใส่อีก มีหวังตายก่อนจะได้ยิงกันพอดี”
วีนาจึงรีบแย้งขึ้น เพราะไม่เข้าใจในคำสอนของแฟนหนุ่ม
“อ้าว! ก็อย่าเอาไว้ให้มันห่างกันนักสิ หรือถ้ามั่นใจว่าอยู่ในภาวะเสี่ยงจริงๆ ก็เอากระสุนใส่ไว้ ที่พี่เตือนก็เพราะกลัวว่าจะทำปืนลั่นใส่กันน่ะสิ หรือจับไม่ดีหลุดมือหลุดไม้ไป ก็ได้ตายก่อนจะได้ยิงกันพอดีอีก อย่ามาเถียงมากนะ นี่ครูนะครู สอนอะไรก็จำๆ ไว้สิ อะไรกันนี่เรา”
ครูหนุ่มยกมือขึ้นเขกกระบาลแฟนสาวเบาๆ ก่อนจะสอนต่อ ซึ่งเริ่มตั้งแต่ขั้นแรก จนกระทั่งให้เข้าไปยืนถือปืนจริง เล็งไปหาเป้า แล้วลั่นไกเป็นครั้งแรกในชีวิต วีนาตกใจจนสะดุ้ง
แต่หทัยชนกเพียงแค่เกร็งในช่วงแรกเท่านั้น เพราะมีความมุ่งมั่นจะไปเอาคืน คนที่ทำให้แม่ต้องมีตราบาปติดตัว และทำให้ตัวเองต้องห่างพ่อห่างปู่และห่างบ้าน ซึ่งมีความสะดวกสบายพร้อมสรรพมาตั้งแต่เล็กๆ
“เฮ้อ! เสียดายกระสุนจริงๆ เลย แต่ไม่เป็นไรฝึกบ่อยๆ คงจะใกล้เป้าเข้าสักวันล่ะนะ เอ้า! ใส่กระสุนได้”
พีระส่ายหน้าน้อยๆ ให้ทั้งสองสาว เมื่อเห็นรูกระสุนอยู่ห่างเป้าคนละโยด หทัยชนกเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ แต่วีนาส่งค้อนวงใหญ่ให้แฟนด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ทำตามคำสั่งอยู่ดี
ชุดที่สองกระสุนค่อยเข้าใกล้เป้าขึ้นหน่อย กำลังใจจะฝึกต่อจึงเกิดขึ้นกับสองสาว ออกจากสนามยิงปืนแล้วทั้งสามคนไปนั่งกินมื้อเที่ยงในห้างสรรพสินค้า
กินข้าวยังไม่ทันเสร็จดีด้วยซ้ำ พีระก็ต้องรีบผละไปก่อน เพราะมีเหตุปล้นร้านทอง ในย่านที่ไม่ห่างจากจุดที่เขาอยู่นัก วีนาออกอาการเซ็งนิดๆ ที่ตั้งใจว่าจะได้อยู่ใกล้แฟนสักหน่อย แต่ก็ต้องมีงานด่วนเข้ามาจนได้
หทัยชนกจึงปลอบใจเล็กน้อย แล้วถือโอกาสพาเดินซื้อเสื้อผ้าใหม่เตรียมสำหรับไปทำงาน ในตำแหน่งใหญ่ของวงศ์สกุลหลายสิบชุด รวมทั้งของวีนาด้วย จากนั้นก็เข้าร้านเสริมความงาม ขัดสีฉวีวรรณกันเป็นนาน
ผมที่เคยยาวสลวยดกดำ เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลบลอนด์สว่าง และเพิ่มความเป็นสาวเปรี้ยว ด้วยการทำประกายสีแบบโกลเด้นฮันนี่ จากที่เคยตรงก็เปลี่ยนเป็นหยักลอนใหญ่มองแล้วแปลกตา แต่สวยเข้ากับหน้าคมไม่น้อย
วีนาเองก็สลัดผมยาวปะหลังทิ้ง แล้วได้ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนๆ เข้ามาแทนที่ ทำให้ดูเปรี้ยวและทะมัดทะแมงขึ้น
“อ๋อไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่อี๋”
หทัยชนกบอก เมื่อพี่ยังนั่งให้ช่างไดร์ผมอยู่ เพราะนั่งรอนานแล้วแต่ไม่เสร็จสักที ออกจากร้านได้ก็เดินจ้ำอ้าวอย่างเร่งด่วน อยู่ไกลจากร้านไม่น้อย
แถมผู้คนในห้างก็เยอะกว่าปกติ เพราะเป็นวันหยุด ร่างสูงเพรียวกับรองเท้าส้นสูงจึงต้องคอยเดินหลบเพื่อให้ชนใครเข้า
- ผู้เขียน
