บทที่ 19
อรลออวิ่งร้องไห้ขึ้นมายังห้องนอนของตัวเอง แต่ระหว่างทางก็สวนกับลิเดีย “ร้องไห้ทำไมคะ และนั่นปากไปถูกใครจูบมาคะทำไมถึงได้ช้ำแบบนั้น”
หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองไว้ด้วยความอดสู มองหน้าลิเดียทั้งน้ำตา “คนสารเลวยังไงล่ะ...”
“คุณหมายถึงคุณผู้ชายหรือคะ...”
สาวน้อยกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอก ความร้อนผ่าวแล่นขึ้นจากลำคอมากระจุกรวมกันที่พวงแก้มเนียนจนมันแดงก่ำ
“คุณผู้ชายของลิเดียไม่ใช่คนป่าเถื่อนแบบนี้หรอก พี่ชายฝาแฝดของเขาต่างหาก...”
คิ้วของลิเดียเลิกขึ้นสูง เท่าที่จำได้ ริคคาโดเป็นพี่ชายคนโตไม่ใช่หรือ “พี่ชายฝาแฝดหรือ... นี่คุณพูดอะไรของคุณน่ะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย...”
อรลออเม้มปากแน่นขณะยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ความร้อนระอุยังฝังแน่นอยู่ที่กลีบปากบวมช้ำของตัวเองที่ถูกผู้ชายคนนั้นตะโบมจูบไม่คลาย
“ช่างมันเถอะ... ฉันขอตัว...”
ลิเดียยกมือเกาหัวแกรกๆ เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้หญิงตร
