บทที่ 20
หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ขณะกำลังจะวิ่งหนีออกจากห้อง แต่ริคคาโดก็รีบคว้าร่างอรชรเอาไว้เสียก่อน ร่างบางเสียหลักล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง
อรลออพยายามดิ้นรน แต่ก็ถูกพ่อคนตัวโตกอดกระชับแน่น จนแผ่นหลังนุ่มของหล่อนสัมผัสกับความแกร่งกระด้างของแผงอกกำยำได้อย่างชัดเจน แถมเจ้าปลายจมูกโด่งเป็นสันยังฝังซอนไซร้ลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่นอย่างหลงใหลอีกต่างหาก
“ไม่อยากจะเชื่อ... ว่าเธอจะเลือกผู้ชายอัปลักษณ์อย่างฉัน...”
“ไม่เชื่อก็ปล่อยสิคะ ปล่อยฉันได้แล้ว...”
หญิงสาวห่อไหล่หนีเมื่อถูกริมฝีปากร้อนๆ แถมยังรกรุงรังไปด้วยหนวดเคราทั้งจริงทั้งปลอมแตะแต้มที่ไหล่มนด้วยท่าทางยั่วเย้า
“ปล่อยไม่ได้แล้วล่ะ ฉันต้องการเธอใจจะขาด...”
น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าปกติ และบางช่วงก็ทำให้อรลออไล่นึกไปถึงเสียงของผู้ชายหยาบคายคนนั้น มันช่างเหมือนกันราวกับเป็นคนๆ เดียวกันอย่างไรอย่างนั้น แถมย
