“ครับ ชอบก็ดีแล้วละ...”
ชายหนุ่มชะงักค้างไว้ รอยยิ้มจืดลงก่อนหันไปมองหน้าแม่เด็กหญิงด้วยแววตาคาดโทษ ซึ่งเมรินเองก็ทำหน้างงๆ กับอาการที่เขาเป็น ทว่า เท่านั้น ร่างสูงก็ก้าวเดินต่อโดยไม่ได้พูดอะไรกับเธอ ยิ่งทำให้หญิงสาวสงสัยมากขึ้นไปอีก แต่ก็จำต้องเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ เก็บความสงสัยไว้ในใจเสียก่อน
ไม่นาน ทั้งสามคนเดินมาหยุดที่ห้องด้านบน ทำเอาเมรินเลิกคิ้วบางอย่างสงสัยหนักหนา ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้ไปนอนร่วมกับคนงานคนอื่นๆ เพราะห้องนี้กว้างขวางและดูดีเกินกว่าจะเป็นห้องคนงานทั่วไป
“นายเหมือง” เมรินทำท่าจะพูดอะไร แต่กลับถูกชายหนุ่มพูดแทรกเสียก่อน
“พริกแกงเข้าไปนอนพักก่อนนะ เดี๋ยวอาขอคุยกับแม่รินแปปนึง” เมฆินพูดกับเด็กน้อยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ซึ่งพริกแกงก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
“ค่ะ คุงอา”
เมื่อลูกไม่อยู่แล้ว ก็ได้จังหวะที่คนทั้งคู่หันมาพูดกันได้อย่างถนัดมากขึ้น
“ทำไมให้รินนอนที่นี่คะ ทำไมไม่ให
