“บ้า! ใครจะอยากดูของนายเหมือง” เมรินเผลอต่อว่าออกไปด้วยความอับอาย
“ฉันก็นึกว่าเธอ...ไม่เจอนานจะคิดถึง”
“มะ ไม่!” เมรินหน้าแดงจนเห่อร้อนไปหมดกับคำพูดกำกวม และสายตากรุ้มกริ่มของเขา
“แม่ขาพริกแกงง่วงแล้วค่ะ”
พริกแกงมองผู้ใหญ่คุยกันด้วยภาษาที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอยู่สักครู่ พูดขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ดูอ่อนเพลียและตาลอยเต็มที เมรินจึงหันความสนใจไปที่ลูกสาว ก็ไม่แปลก ปกติเธอให้พริกแกงเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม หากไม่เกิดเหตุร้ายเข้าเสียก่อน ป่านนี้ แม่หนูน้อยตัวอวบคงนอนหลับไปแล้ว
“มาค่ะพริกแกง เดี๋ยวแม่พาขึ้นนอนนะคะ ดึกมากแล้ว นอนกันเถอะค่ะ” เธอหันไปจับจูงมือลูกสาวเตรียมพาเข้านอนทันที
“ฝันดีนะจ๊ะพริกแกง”
เมฆินพูดกับลูกสาวเสียงหวานนัยน์ตาเปล่งประกายอบอุ่นเผยรอยยิ้มจริงใจ ทำเอาเมรินเห็นแล้วถึงกับขนลุก เพราะไม่เคยเห็นนายเหมืองหนุ่มจะแสดงมุมอ่อนโยนแบบนี้กับใครมาก่อน ฟากคนเป็นพ่อเมื่อได้พูดคุยกับพริ
