เจ้าของร่างสูงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น เดินตรงไปหยิบบางอย่างที่วางอยู่บริเวณโต๊ะกาแฟตัวถัดไป
“ฉันลืมกุญแจเอาไว้” เมฆินชูกุญแจให้เมรินดู มันเป็นกุญแจสำนักงานที่เขาจงใจวางทิ้งไว้ตั้งแต่ช่วงเช้าที่มายื่นข้อเสนอให้เธอ เพื่อเป็นข้ออ้างหาโอกาสกลับมาหาสองแม่ลูก และก็โชคดีเหลือเกินที่มาทันจังหวะที่คนร้ายเข้ามาคิดไม่ดีไม่ร้ายกับหญิงสาวพอดี
“อ๋อ ค่ะ” แม้จะแปลกใจและไม่ค่อยเชื่อ แต่หญิงสาวก็เลือกจะไม่เสียมารยาทพูดค้านเลยเลี่ยงถามไปอีกเรื่อง “จริงสิ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว นายเหมืองรีบกลับดีกว่านะคะ เดินทางดึกๆ อันตราย อีกตั้งไกลกว่าจะถึงเหมือง”
เมรินไล่ชายหนุ่มด้วยคำพูดสุภาพที่สุด แม้ลึกๆ ในใจคือเธอเหนื่อยและอยากพักผ่อนเต็มที อีกอย่างก็ไม่อยากให้ลูกสาวต้องพูดคุยกับเขานานนัก
“จริงด้วยสิ” เมฆินทำทีดูนาฬิกาข้อมือ แล้วผุดยิ้มที่มุมปาก “ตอนนี้เกือบตี 2 แล้ว ฉันคงกลับเหมืองไม่ได้แล้วแหละ” ชายหนุ่มพูดพร้อม
