EP 29
1186 คำ
“งั้นฟางแยกทำข้างนอกนะคะ จะได้เสร็จเร็ว”
เพราะเห็นว่าเป็นพื้นที่กว้างกว่า จึงเสนอให้ป้าผู้มีน้ำใจได้พื้นที่เล็กๆ พอ อีกทั้งไม่อยากจะเข้าไปในห้องของผู้ชายที่ตัวเองเกลียดจนไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำ เลยรีบเสนอ ผินก็รับอย่างเข้าอกเข้าใจ
“พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานแต่เช้าค่ะ ป้าทำคนเดียวกว่าจะเสร็จก็ครึ่งค่อนวัน”
ผินรู้ดีว่าตารางงานที่สาวร่างผอมเพรียวได้นั้น เยอะพอๆ กับคนงานในสวนที่เคยบุกงานหนักเบามาแล้วเลย และไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่เจ้านายนอนด้วยแบบอีกฝ่ายไม่เต็มใจถึงได้ต้องทำงานพวกนี้ด้วย
“ค่ะ”
กัญญาวีร์ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากรับคำแล้วก้มหน้าหางานของตัวเอง ด้วยการเริ่มเก็บกวาดตามระเบียงอันกว้างใหญ่ที่เชื่อมบ้านสองหลังเอาไว้เป็นหลังเดียวกัน โดยมีศาลาหลังใหญ่ขั้นกลางก่อนบ้านแฝดเอาไว้ ห้องที่นับแล้วมีตั้งห้าที่ไม่มีคนอยู่เลย
ใบหน้าสวยเบะให้กับความร่ำรวยของเจ้าของบ้านที่อาจจะเป็นเขาหรือใครสักคน และแน่นอนว่าถ้าให้เดาที่มาของความมั่งคั่งเหล่านี้คงไม่พ้นฉ้อฉลหรือคดโกงไม่แพ้ครอบครัวของนายจักรวาลเพื่อนสนิทเขาแน่
‘คนพวกเดียวกันก็ต้องคิดและทำแบบเดียวกัน จะเป็นแบบอื่นไปได้ยังไง’
สิบเอ็ดโมงเกือบครึ่งเข้าไปแล้ว เพิ่งเสร็จงานเก็บกวาดด้านบน และเป็นไปแบบไม่ละเอียดอย่างที่พี่สาวกับสองป้าสอนให้ทำตอนอยู่บ้านด้วย เพราะกลัวจะไม่ทันเวลาไปตระเตรียมมื้อเที่ยง ที่เชลยไถ่ถอนอย่างเธอจะต้องทำให้เสร็จ
“ป้ารีบไปปรุงอาหารก่อนนะคะ”
“ขอบคุณค่ะป้า”
กัญญาวีร์ไม่ลังเลที่จะยกมือไหว้ขอบคุณในน้ำใจของป้าผู้ใจดีสักนิดเดียว เพราะไม่งั้นป่านนี้ตัวเองอาจจะยังทำอะไรไม่เสร็จเลยสักอย่างก็ได้
“อุ๊ย!!! คุณอย่ามาไหว้ป้าเลยนะคะ ป้าไม่ได้เป็นอะไรกับคุณเนย์เลยนอกจากลูกจ้าง แค่ขอบคุณก็พ่อค่ะ ป้าไปก่อนนะคะ”
กัญญาวีร์อยากจะบอกป้าออกไปเต็มทีว่า การที่ป้าได้เป็นแค่ลูกจ้างนั้น เป็นสิ่งที่ตัวเองอยากจะเลือกมากกว่าต้องเป็นนางบำเรอและเป็นทาสรับใช้เขาอยู่ในตอนนี้ แต่ป้าก็รีบผละไปทางครัวเดินลงบันไดไปอย่างเร่งรีบแล้ว ส่วนตัวเองก็ต้องรีบเตรียมหุงหาอาหาร เพราะเริ่มหิว และเริ่มคิดถึงฝีมือพี่หญิงเข้าให้แล้ว
‘พี่หญิง!!!’
ร่างที่กำลังจะเดินตรงไปหาครัวถึงกับหยุดกึก เมื่อนึกถึงพี่สาวขึ้นมา ไวเท่าความคิด เท้าบางรีบพากายหมุนกลับไปหาห้องนอน ควานหามือถือในกระเป๋าสะพายได้ก็รีบเสียบชาร์จไฟไว้ก่อนแล้วค่อยกดไปหาพี่ แต่ก็ต้องหยุดกึกอีกวาระ เมื่อคิดยังไม่ออกว่าจะบอกยังไงดีที่ พี่กับแม่จะไม่สงสัยการหายไปของตัวเอง
“พี่หญิงเหรอคะ!”
พอคิดได้แล้วก็ค่อยกดออก และแค่เพียงคำแรกที่ได้คุยกับพี่ หัวใจดวงน้อยๆ ก็สั่นสะเทือน เจ็บสะท้านไปทั่วแผงอก ที่จะต้องเอ่ยคำโกหกออกไป ทั้งที่ในใจนั้นอยากบอกพี่ อยากวิ่งไปหาพี่ ไปกอดพี่ไว้ด้วยความอ้างว้างเหลือเกิน พี่สาวรับสายด้วยน้ำเสียงห่วงใยน้องที่หายไปสามวันแล้ว
‘ว่าไงจ๊ะหญิง! สมัครงานไปถึงไหนแล้ว ไม่เห็นโทรมาหาพี่เลยนะเรา พี่กะว่าจะโทรหาตอนบ่ายๆ พอดี’
“ขอโทษค่ะพี่หญิง พอดีหญิงยุ่งมากเลยลืมโทรบอก ตอนนี้หญิงได้งานแล้วนะคะที่จันท์ค่ะ”
มือบางอีกข้างยกขึ้นปาดหยาดน้ำตาออกจากสองพวงแก้มด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง จนต้องแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกพี่ แต่ด้วยความดีใจทำให้ผู้พี่ไม่ทันผิดสังเกตกับน้ำเสียงสั่นเครือน้อยๆ ของน้อง
‘เหรอจ๊ะ อ้าว! ไหนบอกว่าสมัครที่ระยอง แล้วทำไมไปได้ที่จันท์ล่ะ แล้วทำตำแหน่งอะไร เงินเดือนดีหรือเปล่า’
“เอ่อ! เป็นล่ามตามที่หญิงสมัครไว้เลยค่ะ เขาให้หมื่นแปดก่อน”
‘เหรอจ๊ะ นิดเดียวเองจะพอกินหรือเปล่า แล้วแตงเพื่อนเราล่ะจ๊ะได้ด้วยมั้ย’
“เริ่มใหม่ก็ได้ประมาณนี้ค่ะพี่หญิง แตงก็ได้งานเป็นครูสอนภาษาไทยให้ชาวฝรั่งเศสอยู่โรงเรียนใกล้ๆ นี้ค่ะ เขาขาดคนเลยให้เริ่มงานตั้งแต่วันมา หญิงกับแตงเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่ด้วยกันไปก่อน ถ้างานลงตัวค่อยว่ากันอีกทีค่ะพี่หญิง”
‘จริงเหรอจ๊ะ พี่ดีใจด้วย งั้นพี่จะบอกท่านแม่ตามนี้นะ ว่าแต่หญิงหยุดงานวันไหนล่ะ แล้วจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่’
คำถามนี้จี้หัวใจอันบอบช้ำของน้องเหลือกำลัง และถ้าทำได้น้องคนนี้ก็อยากจะไปจากที่นี่ทันทีด้วยซ้ำ แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อการอยู่ของน้องเกี่ยวข้องกับชีวิตแม่ เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของ ‘รัตนนาวี’ ที่จะได้ไม่ต้องมีใครมาดูถูกดูแคลนอีก เวลาถูกเจ้าหนี้ไปยึดบ้านจนไม่มีที่จะอยู่กัน
“เอ่อ! ช่วงโปรหกเดือนเขาไม่ให้ลากิจเลยค่ะพี่หญิง หยุดวันอาทิตย์วันเดียว ไปกลับก็ไม่ทันแล้ว อีกอย่างแตงชวนให้หญิงไปเป็นครูพาร์ตไทม์ด้วย ได้ชั่วโมงละสองร้อยแน่ะ หญิงเลยกะว่าจะทำงานก่อน ไว้มีวันหยุดยาวค่อยกลับบ้านค่ะ พี่หญิงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หญิงดูแลตัวเองได้ค่ะ”
‘แล้วเสื้อผ้าล่ะ เอาไปแค่ไม่กี่ชุดไม่ใช่เหรอจ๊ะหญิง’
“เอ่อ! อ้อ!!! เขามียูนิฟอร์มให้ค่ะ จะขาดก็เสื้อผ้าใส่เล่น หญิงหาซื้อใช้แถวนี้ก็ได้ พี่หญิงอย่าห่วงเลยนะคะ”
‘แล้วถ้าพี่จะไปเยี่ยมล่ะได้หรือเปล่า หรืออาจจะฝากให้ชายฟ่างไปช่วยดูว่าอยู่กินกับเพื่อนยังไง จะได้เอาเงิน เอาเสื้อผ้ากับอาหารแห้งทำฝากไปด้วย แล้วหญิงเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ เสียงเบาจัง เหมือนไม่ดีใจที่ได้งาน หรือว่ามีปัญหาอะไรกับใครหรือเปล่า บอกพี่ได้นะ’
น้ำตาน้องไหลพรั่งพรูออกมาอย่างยากจะห้ามใจเอาไว้ได้ เว้นแต่เสียงสะอื้นเท่านั้นที่พอจะห้ามไม่ให้เล็ดลอดไปให้พี่ได้ยิน เพราะสะเทือนใจในความห่วงใยจากพี่สาว และช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าตอนนี้น้องได้ถูกพี่ชายที่แสนดีทำร้ายจนไม่หลงเหลือเกียรติและศักดิ์ศรีใดๆ แล้ว
“เอ่อ! ไม่มีอะไรค่ะพี่หญิง ไม่ได้เจอกันสามวันหญิงเลยคิดถึงค่ะ”
- ผู้เขียน
