EP 30
1376 คำ
‘พี่ก็คิดถึงหญิงเหมือนกัน ถ้าไม่ไหวก็กลับมาอยู่บ้านเรานะ หางานทำแถวนี้ก็ได้ หรือไม่ต้องทำอะไรเลยเหมือนที่ท่านแม่บอกก็ได้ ลำพังแค่กินไปแต่ละวันคงไม่ถึงกับอดตายหรอก พี่เป็นห่วงไม่อยากให้อยู่ไกลหูไกลตา และต้องอย่าลืมคำสอนของพี่กับท่านแม่นะจ๊ะหญิง ถ้าทำตัวเหลวแหลกเราจะไม่เหลือค่าอะไร’
“ค่ะพี่หญิง ไว้หญิงจะโทรบอกพี่ชายนะคะว่าอยู่ตรงไหนกันแน่ แต่ตอนนี้หญิงต้องไปก่อนแล้วค่ะ เจ้านายเรียกแล้ว สวัสดีค่ะพี่หญิง”
สองมือบางถึงกับยกขึ้นไปปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาปิ่มจะขาดใจอีกวาระ เมื่อสิ่งที่พี่ตักเตือนมาเมื่อครู่นั้น น้องไม่สามารถจะทำได้ ไม่สามารถจะรักษามันเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว น้องของพี่ได้กลายเป็นคนไร้ค่าไร้ราคาไปแล้ว
เรี่ยวแรงที่พอจะหลงเหลืออยู่ในกายก่อนหน้า ได้หมดสิ้นไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อหวนคิดถึงบาดแผลในใจ ตราบาป ตรามลทินที่จะติดตัวไปจนวันสิ้นใจ ไม่อาจจะลบล้างให้หายสิ้นได้ กายอ่อนแรงค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอีก
เมื่อไม่อาจจะหักห้ามความเสียอกเสียใจในสิ่งที่เสียไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตพินพังไปหมดแล้ว ความฝัน ความหวังที่เคยมีไว้มันจบลงด้วยน้ำมือของผู้ชายชั่วๆ ไปแล้ว ผู้ชายที่ทำร้ายแม้แต่คนไร้ทางสู้
“คุณคะ! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
ผินที่เพิ่งทำอาหารเสร็จแล้วขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วงตกใจกับอาการสะอื้นไห้ของสาวน้อยผู้น่าสงสาร จนต้องเข้าไปหาในห้องแล้วจ้องมองอย่างห่วงใย และก็คนที่กำลังไร้ซึ่งที่พึ่งพิงทางใจ ก็โผเข้ากอดป้าใจดีด้วยความคิดถึงแม่ คิดถึงพี่และต้องการอกอุ่นๆ ของใครสักคนเพื่อช่วยปลอบโยนจิตใจในเวลานี้ ในเวลาที่อ้างว้าง โดดเดี่ยวและเดียวดายอย่างนี้เป็นที่สุด
“ป้า!!! ฟางอยากตายค่ะ ฟางอยากตาย ฟางไม่เหลืออะไรในชีวิตแล้ว ป้าได้ยินมั้ยคะ ว่าฟางไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขาทำร้ายฟาง ทำลายฟางจนไม่เหลือศักดิ์ศรีให้ฟางแล้ว”
“โถ!!! แม่คุณ! ทำใจดีๆ ไว้นะคะ อย่าร้องไห้ คุณต้องเข้มแข็งไว้ค่ะ”
ผินไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาปลอบโยนได้อีก นอกจากกอดร่างเล็กๆ ไว้ มือก็ลูบหลังไปมาด้วยความสงสารยิ่ง และไม่รู้อะไรที่ทำให้สาวน้อยเสียใจมากมายขนาดนี้ นอกเหนือจากความสาวที่ได้สูญเสียให้เจ้านายตัวเองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วตั้งแต่คืนก่อน
“หยุดร้องนะคะคุณ จะเที่ยงแล้ว อีกหน่อยคุณเนย์จะมาแล้ว ป้าว่าเราคงต้องรีบลงไปตักอาหารที่โรงครัวมาให้แกก่อนค่ะ ป้าจะทำไข่เจียวกับผัดผักรวมเพิ่มให้ เดี๋ยวคุณเนย์มาแล้วไม่มีอาหารตั้งโต๊ะรอจะเป็นเรื่องหนักกว่าเดิมอีกนะคะ”
กัญญาวีร์เหมือนได้สติจากคำเตือนของผิน เลยรีบปาดน้ำตาออกจากสองแก้ว แล้วลุกขึ้นเดินตามไปในครัว ลงบันไดเล็กแล้วเดินไปไกลราวห้าร้อยเมตรกว่าจะถึงโรงอาหารใหญ่โต สะอาดสะอ้าน และยังไม่มีคนงานมาถึง เพราะอีกสิบนาทีจะเที่ยง
นั่นแปลว่าตัวเองเหลือเวลาอีกยี่สิบห้านาทีที่จะต้องเอาอาหารไปให้ถึงโต๊ะบ้านใหญ่ แม้จะไม่รู้ว่าโทษฐานของการไม่ตรงต่อเวลาจากเจ้าหนี้จะเป็นอะไร แต่หญิงสาวก็ไม่ปรารถนาจะได้รับทั้งนั้น โดยเฉพาะบทลงโทษบนเตียงที่เขาเคยลั่นวาจาและทำมาแล้วหนึ่งครั้ง จึงไม่อยากจะพานพบกับโทษทัณฑ์นั้นอีกเลยตลอดชีวิตนี้
“คุณเอาถุงร้อนไปตักแกงป่ากับปลาเค็มก่อนนะคะ ป้าจะเจียวไข่กับผัดผักให้ ตักข้าวด้วยนะคะ เร็วค่ะ เก่งๆ หาถุงกับหนังยางให้คุณเขาด้วยเร็วๆ เข้าเดี๋ยวคุณเนย์จะมาก่อน”
สาวน้อยที่ยืนวุ่นอยู่กับหม้อแกงยกถาดพลาสติกกับหนังยางใส่โต๊ะอย่างไม่ชอบใจเมื่อถูกใช้ กัญญาวีร์ไม่มีเวลาจะใส่ใจเพราะความรีบ เหลือเวลาอีกห้านาทีเมื่อมาถึงในครัว แกงถูกเอาเข้าไมโครเวฟเพื่ออุ่นซ้ำตามที่ผินบอกว่าเจ้านายชอบกินอาหารร้อนๆ
ก่อนจะยกอย่างอื่นไปจัดไว้แล้วมีแกงชามสุดท้ายตามไป เมื่อเขาเดินขึ้นบ้านในเวลาเที่ยงสิบห้านาทีตามที่บอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยน มองตาเดียวก็รู้ว่าเป็นอาหารมาจากครัวใหญ่ ถ้าเป็นปกติสุขและในระดับความหิวขนาดนี้
เขาจะไม่เกี่ยงเลยว่าเป็นอาหารฝีมือใคร มาจากครัวไหน แต่ในเมื่อเป็นอาหารมื้อแรกที่เชลยสูงศักดิ์จะต้องลงมือทำให้เขากินด้วยแล้ว สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าจึงยึดถือเอาได้ว่าเป็นการดูหมั่นเกียรติอย่างแรง
‘เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง’
กัญญาวีร์ที่ยังเดินไม่ถึงครัวด้วยซ้ำหันกลับมา เห็นจานข้าว ปลาอาหารรวมทั้งแล้วแก้วน้ำ ตกเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด อดจ้องมองไปหาใบหน้าที่ตัวเองเกลียดเข้าไส้ไม่ได้ และเขาเองก็จ้องมาหาไม่วางตาเช่นกัน
“คุณเป็นอะไรของคุณเหรอ คิดว่าผมโง่จนดูไม่ออกเหรอ ว่าอาหารจานไหนเป็นฝีมือแม่ครัวตัวเองกับแม่ครัวในรั้วในวังอย่างคุณ หรือคิดจะเอาอย่างพี่ที่แหกตาผมด้วยการปลอมลายเซ็นแม่ตัวเองบ้าง หรือสามัญชนอย่างผม ซึ่งถือได้ว่าเป็นผัวคุณ ไม่มีเกียรติไม่มีศักดิ์ศรีมากพอจะได้ลิ้มลองฝีมือปลายจวักของเมียนางบำเรออย่างคุณกัน ช่วยกรุณาตอบผมให้หายข้องใจหน่อยได้มั้ย”
“ฉันก็แค่มัวแต่ทำงาน จนมาทำอาหารให้คุณไม่ทันเท่านั้น ป้าผินก็เลยให้ไปตักเอามาให้คุณกินไปก่อน”
แม้จะโกรธและเกลียดเขายังไง แต่ด้วยไม่อยากจะเอาไฟไปแลกกับแฟน รังแต่จะทำให้ตัวเองมอดไหม้ไปด้วยเท่านั้น กัญญาวีร์เลยเลือกที่จะควบคุมตัวเองให้มั่นคงแล้วอธิบายเขาไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ท่าทีนิ่งเฉยเท่านั้น
“นี่คุณหาว่าผมให้คุณทำงานหนักอย่างนั้นเหรอ ขอโทษนะ! การที่ผมยอมเอาคุณขึ้นเตียงในฐานะนางบำเรอไถ่ถอนนี่ก็ถือว่าผมถอยให้พี่คุณไปหลายก้าวแล้ว อย่าคิดว่าผมจะพิศวาสคุณจนถึงขั้นเก็บไว้ปรนเปรอความสุขในเวลากลางคืน ส่วนกลางวันก็เก็บไว้บนหิ้งให้ใช้ชีวิตราวราชินีนะ บอกตรงๆ ว่าเด็กกว่าคุณ สาวสวยกว่าคุณผมก็ลองมาจนหมดแล้ว และไม่เคยจ่ายแพงๆ อย่างนี้ด้วย รู้อย่างนี้แล้วก็ช่วยกรุณาทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง!!!”
“ว๊าย!!!!”
เสียงผินอุทานขึ้นทำเอาทั้งสองหันไปมองแทบจะพร้อมกัน
“คุณมีเวลาพักอีกครึ่งชั่วโมงรีบๆ ล้างเก็บซะ ผมจะมารับไปสวน”
สิงหรัฐหุนหันเดินไปหาบันไดอย่างหัวเสีย กัญญาวีร์ได้ยินคำสั่งเต็มสองรูหู แต่ก็ไม่คิดจะหันกลับไปมองให้เสียเชิง ได้แต่ยืนนิ่งรับคำสั่งจากเขาเท่านั้น แล้วเขาก็ลงบ้านกลับไปเพื่อหามื้อเที่ยงกินจากข้างนอก ก่อนจะกลับเข้ามาหางานที่ยุ่งเหยิง
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณ ทำไมเป็นแบบนี้”
ผินถามไป มือก็ก้มลงเก็บจานชามไป กัญญาวีร์เองก็ทำแบบเดียวกัน แม้ในใจนั้นจะน้ำตาตกเพราะความคับแค้นใจ แต่ก็ไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็นอีกต่อไปแล้ว โดยเฉพาะเขา
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่เจ้านายป้าโกรธที่ฟางไม่ได้ทำกับข้าวให้กินเองเท่านั้น”
- ผู้เขียน
