EP 24
1166 คำ
“เสร็จแล้วค่ะ ทีนี้ก็ใส่เสื้อผ้านะคะ ป้าหาไว้ให้แล้ว ชุดนอนของคุณในกระเป๋า ส่วนชุดอื่นๆ สี่ชุดป้าใส่ไว้ในตู้ให้แล้ว ครีมต่างๆ ก็อยู่บนนี้แล้ว จะได้ไปกินข้าวกันค่ะ”
“เอามากินในนี้ได้หรือเปล่าคะ”
แม้ใจไม่อยากจะกินอะไรเลย แต่กายก็ส่งสัญญาณว่าหิวเต็มทีแล้ว เพราะสามมื้อที่อาหารไม่ได้ตกลงไปอยู่ในท้อง รวมเย็นนี้ก็จะกลายเป็นสี่
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณเนย์ไม่ชอบให้เอาอะไรเข้ามาทานในนี้”
“งั้นฟางก็ไม่กินค่ะ เสร็จแล้วจะนอนเลย”
“จะดีเหรอคะ ป้าเห็นคุณไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว งั้นป้าไปถามคุณเนย์ก่อนเดี๋ยวมาค่ะ”
ดวงตาคู่เศร้ามองตามร่างอ้วนไปอย่างไร้ความหมายใดๆ ก่อนจะคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างเชื่องช้า ไม่นานป้าก็เดินเข้าห้องมาพร้อมถาดอาหาร ใบหน้ากลมบ๊อกยิ้มแป้นให้
“คุณเนย์ไปดูไซต์งานข้างหน้าค่ะ เห็นว่าช่างไม้ตกจากนั่งร้าน งั้นคุณรีบมากินข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณเนย์กลับมาแล้วจะเป็นเรื่อง”
กัญญาวีร์ยอมลุกเดินตามร่างอ้วนออกไปยังโต๊ะตั้งไว้ระเบียงข้างห้องอย่างไม่อิดออดเมื่อรู้ว่าเขาไม่อยู่ กลิ่นหอมจากชามในถาดทำเอาน้ำลายแทบหก เพิ่งรู้ตัวก็วินาทีนี้เองว่าหิวมากแค่ไหน
“แกงป่าปลาช่อน ไข่เจียวมะเขือเทศ ผัดผักหวานน้ำมันหอย ของพวกนี้ได้มาจากสวนเราทั้งหมดนะคะ ถ้าขาดอะไรก็ออกไปบอกนะคะ ป้าจะเก็บโต๊ะข้างนอกรอ”
คล้อยหลังป้าอวบไปเท่านั้น ข้าวในจานกับไข่เจียวก็ถูกมือบางรีบตักเข้าปากเป็นคำแรกด้วยความหิว ตามด้วยผัดผักที่รู้สึกว่าอร่อยไม่แพ้ฝีมือพี่สาวเลย ส่วนแกงป่านั้นชิมได้คำเดียว ความเผ็ดก็ทำเอาปากแทบจะพองจนต้องคว้าน้ำมาดับร้อน และไม่คิดจะลิ้มลองอีกเลยแม้จะอร่อยแค่ไหนก็ตาม
แม้จะเคยชินกับอาหารที่จัดจานสวยงาม ถ้วยชามเป็นของแพงและเก่าแก่ ผักผลไม้เวลาขึ้นโต๊ะจะถูกแกะสลักสวยงามจากน้ำมือพี่และแม่บ้านใหญ่มาแทบตลอดชีวิต จนแทบไม่อยากจะไปกินข้าวที่ไหนนอกจากบ้านตัวเอง
แต่ตอนนี้กับอาหารใส่จานกระเบื้องเคลือบธรรมดา ไข่เจียวแบบบ้านๆ ผัดผักที่ไม่เขียวสดและไม่กรอบเท่าน้ำมือพี่ก็อร่อยล้ำเกินคำบรรยายเมื่อหิวจัดๆ
“ผมคิดว่าคุณจะหยิ่งไม่ยอมกินอะไรลงไปซะอีก!”
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามายืนอยู่ตรงประตูตั้งแต่ตอนไหนเพราะหันหลังให้ และแม้จะยังไม่อิ่มแต่ก็โชคดีที่กินไปได้ครึ่งทางแล้ว การจะหยุดแล้วดื่มน้ำตามจนหมดแก้วก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนกินน้อยและกลัวอ้วนเหมือนทุกคนในบ้านมาแต่ไหนแต่ไร
“คุณอิ่มแล้วเหรอคะ”
ผินที่รีบเดินตามเข้ามาในห้องด้วยความตกใจ เพราะไม่ได้ยินเสียงรถเจ้านายแล่นเข้ามา กัญญาวีร์ส่งยิ้มบางๆ ให้ แล้วเดินผ่านหน้าเขาไปในห้อง และเมื่อไม่รู้จะไปไหน ห้องน้ำดูเหมือนจะเป็นคำตอบแรก เลยถือโอกาสเข้าไปแปรงฟันก่อนนอนด้วยเลย
พอเสร็จภารกิจแล้ว สาวสูงศักดิ์ก็ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เพื่อหวังให้เขาออกไปจากห้อง จะได้ไม่เห็นหน้าอีก แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางไปไหนแน่ ในเมื่อใจจดจ่อที่จะใช้งานนางบำเรอคนนี้อยู่ทุกนาทีอยู่แล้ว
แต่พอออกมากลับมีแต่ห้องที่ว่างเปล่าๆ ไร้ซึ่งวี่แววของคนที่ตัวเองเกลียดอย่างที่สุด และเพื่อความแน่ใจก็ขอให้ได้เดินไปดูตรงระเบียงข้างห้องก่อน
‘ว่างเปล่า’
ไม่รู้ว่าไปไหน แต่ก็ไม่อยากจะเดาให้เสียเวลา สิ่งแรกที่ทำนั่นคือรีบตรงไปยังประตูเพื่อลั่นดานให้เสร็จสรรพ นี่คือข้อดีของเรือนไทยโบร่ำโบราณ ประตูไม่ใช้ลูกบิด คนข้างนอกไม่มีกุญแจไขเข้ามาได้ เว้นเสียแต่จะมีวิชาสะเดาะกลอนเหมือนขุนแผนแสนสะท้าน หรือไม่ก็พังเข้ามาเอง
“อุ๊ย!!!”
ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อกำลังจะปิดประตูก็ถูกมือใหญ่ของเขาดันไว้ “กะจะนอนโดยไม่รอผัวเลยหรือไงครับคุณหญิง” ใบหน้าหล่อยิ้มเย้ยหยันก่อนจะก้าวข้ามธรณีเข้ามา
แล้วจัดการลั่นดานด้วยมือของตัวเอง หันมาอีกทีเชลยไถ่ถอนก็เดินไปเกือบถึงประตูห้องน้ำแล้ว เลยต้องรีบก้าวยาวๆ ตามไปคว้าเอาต้นแขนไว้ทันที “ปล่อยนะ!!! ฉันจะเข้าห้องน้ำ!!!” เจ้าของแขนพยายามสะบัดออกจนสุดแรงแต่ไม่เป็นผล
“อย่าบอกนะว่าคุณจะเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันอีกรอบ ผมคิดว่าแค่ออกไปนั่งกินข้าวไม่กี่นาที คงไม่ต้องไปล้างเนื้อตัวก่อนค่อยนอนด้วยกันหรอกมั้ง หรือต่อให้คุณไม่ได้อาบน้ำมาเป็นอาทิตย์ผมก็มั่นใจ ว่าจะเอาคุณได้โดยไม่พะอืดพะอมอะไรเลยสักนิด เพราะตัวคุณยังหอมยั่วใจอยู่เลย”
“อ๊ะๆ ๆ ๆ คุณคงจะรู้นะว่าตบผมแล้วอะไรจะตามมา ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย คืนนี้ผมจะทริปเปิ้ลให้ดู”
เขาชี้หน้าทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงื้อมือหมายจะฟาดมาที่เดิม เพราะทนฟังคำถากถางเดิมๆ ไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงผลที่จะตามมาทำให้ยั้งมือยั้งใจเอาไว้ได้
“หยาบคาย!!!”
แต่ปากยังด่าทอ ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาอย่างชิงชังกับน้ำคำอันไร้มารยาทได้
“ผมไม่ยักรู้นะว่าการนอนเอากันเป็นเรื่องหยาบคาย ถ้าอย่างนั้นคนทั้งโลกก็คงจะหยาบคายเหมือนกันไปหมด รวมทั้งเราสองคนด้วย มานี่!!!”
“ปล่อยนะฉันเจ็บ!!!”
เพราะถูกเขาลากแขนให้เดินตามไปหาเตียง แม้จะพยายามขัดขืนก็สู้แรงไม่ได้ แต่ก็ไม่วายถูกเหวี่ยงขึ้นไปนอนกองอยู่ตรงกลางเรียบร้อย ส่วนเขาก็ไม่รอช้าที่จะตามขึ้นไปทาบกายไว้เพื่อไม่ให้หนีไปไหนได้
“ผมจะปล่อยคุณก็ต่อเมื่อหน้าที่นางบำเรอของคุณจบสิ้นลงเท่านั้น แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะห้ามตัวเองไม่ให้เบิ้ลเหมือนเมื่อคืนได้หรือเปล่านะ ก็คุณทั้งสาวทั้งสวย ทั้งเย้ายวนซะขนาดนี้”
“อย่า!!! ออกไปให้ห่างๆ ฉันนะ!!! ฉันเกลียดคุณ!!!”
- ผู้เขียน
