9.ไม่ใช่วันนี้

1307 คำ
วินเทอร์พาทารีน่าไปนั่งลงบนโซฟาตัวยาว เขานั่งลงข้างๆ เธอก่อนจะยื่นมือไปแตะที่เอวคอดกิ่ว.. “ตรงนี้ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?” อันที่จริงเธอไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่เมื่อทารีน่าเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ต้องตกใจที่ได้มองเห็นใบหน้าของท่านพี่วินเทอร์ในระยะประชิดเช่นนี้ ลมหายใจที่อุ่นร้อนของเขาเป่ารดอยู่บริเวณข้างแก้มของเธอ ความใกล้ชิดที่มากเกินไปนี้ทำให้ทารีน่าเผลอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว แต่ทว่าเมื่อเธอถอยหลังเขากลับยื่นมือมาโอบกอดเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอได้มีโอกาสถอยหนี อ่า..บอกไปแล้วไงว่าเธอเป็นโรคแพ้คนหล่อ แล้วความใกล้ชิดอะไรแบบนี้มันทำใจให้ชินได้ที่ไหนกันเล่า “มะ..ไม่เจ็บแล้วค่ะ” ริมฝีปากของเขาพลันยกสูงขึ้น “แน่ใจว่าไม่เจ็บแล้ว..ให้พี่ดูหน่อยเถิดว่าแผลของเจ้ามันสมานกันดีหรือไม่” จะให้เขาดูได้ยังไงกันเพราะว่าแผลอยู่ที่เอวของเธอ จะให้เขาดูเธอไม่ต้องแก้ผ้าออกก่อนเรอะ! “ไม่เป็นไรค่ะ ข้าหายดีแล้ว” “หายดีแล้ว..เช่นนั้นเราก็ทำเรื่องที่ค้างเอาไว้ได้แล้วสินะ” โอ้พระเจ้า เขาไม่ได้คิดจะดูแผลของเธอตั้งแต่ทีแรก แต่เขาต้องการให้เธอบอกว่าหายดี เพื่อที่เขาจะได้ทำเรื่องต่อจากคราวที่แล้ว เห็นทีว่าเธอจะต้องมองท่านพี่วินเทอร์ใหม่ซะแล้ว เขาไม่ใช่ลูกแกะตัวน้อยเลยสักนิด แต่อาจจะเป็นหมาป่าที่ห่มหนังแกะต่างหาก เมื่อมองเห็นแววตาที่สั่นไหวของทารีน่า วินเทอร์ก็ยกมือขึ้นมาขึ้นมากอบกุมใบหน้างามของเธอเอาไว้ เขาค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้ามาอย่างเชื่องช้า ทารีน่าเลือกที่จะหลับตาลง เธอไม่อาจมองหน้าเขาได้เพราะเธออาจจะเผลอเป็นลมหรือไม่ก็เลือกกำเดาพุ่งออกมามาอีก เขาจูบปิดปากของเธอจนแนบสนิทพร้อมกับฝังความเสน่ห์หาเข้าไปด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์เรื่องการจูบมาก่อน แต่ทารีน่าก็พูดได้เต็มปากเลยว่า..มันดี นี่ไม่ใช่จุมพิตที่เร่าร้อน แต่เป็นจูบที่ลึกล้ำ แผ่วเบา และนุ่มนวลทำให้ผ่อนคลายกับทุกจุดที่ปลายลิ้นของเขาสัมผัสลงมา ริมฝีปากของเขาแนบประกบย้ำๆ ก่อนจะถอยร่นและกลับเข้าไปใหม่วนซ้ำไปมาจนเมื่อวินเทอร์เริ่มรู้สึกว่าทารีน่ากำลังตอบรับปลายลิ้นของเขา เขาจึงเปลี่ยนริมฝีปากให้เป็นมุมที่ลึกล้ำยิ่งขึ้น ลิ้นที่สอดเข้ามาพัวพันจนทำให้ร่างกายร้อนขึ้นตามลำดับ ในหัวของเธอมันขาวโพลนไปหมดเลย เธอยกมือขึ้นมาจับที่ไหล่กว้างของเขาก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนไปด้านหลังเพื่อโอบกอดเขาเอาไว้แทน ยิ่งเขาเพิ่มน้ำหนักในรสจูบ เธอก็ยิ่งกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น เขาโอบกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้อย่างแนบแน่น เพื่อยืนยันความรู้สึกราวกับจะปกป้องเธอจากอันตรายทั้งปวง ก่อนจะผละริมฝีปากออกช้าๆ วินเทอร์มองสบตากับทารีน่า ดวงตาของเธอฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ใบหน้างามแดงซ่าน ริมฝีเผยอขึ้นมาราวกับกำลังเย้ายวนเขา เขาใช้ริมฝีปากหว่านพรมไปตามใบหน้าของเธอก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงมาเรื่อยๆ จากใบหู ไปจนถึงซอกคอ ปลายจมูกของเขาซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอพร้อมกับลมหายใจที่ถี่กระชั้น เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะกดสะโพกของเธอลงไปให้แนบชิดกับส่วนนั้นที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายใจกางเกง ร่างกายของเธอมันร้อนไปหมดเลย และตอนนี้เมื่อเขาอุ้มเธอมานั่งบนตักของเขา ท่านพี่วินเทอร์ก่อนเริ่มขยับเอวช้าๆ เพื่อให้ส่วนนั้นเสียดสีกัน ใบหน้าของเขามัน..โอ้พระเจ้า สาบานได้เลยว่าเธอไม่คิดว่าท่านพี่วินเทอร์ที่แสนดีจะมีสีหน้าแบบนี้ด้วย ดวงตาของเขานั้นฉายแววเจ็บปวดและทรมาน ราวกับกำลังร้องขอหรือวิงวอนต่อเธอ “รินา..” ไม่ได้ เธอต้องห้ามเขา จะเกินเลยมากไปกว่านี้ไม่ได้ เธอยังกังวลเรื่องผู้สวมร่างของตัวเอง เพราะไม่อยากให้เขาเจ็บปวดเธอจึงไม่อยากให้ความหวัง แต่เรื่องที่กำลังทำนี่ก็เกินเลยไปจากคำว่าให้ความหวังพอสมควรแล้วนะ.. ในระหว่างที่เธอกำลังทะเลาะกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น ฝ่ามือของวินเทอร์ก็ลากไล้ขึ้นมาจากหัวเข่า ขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงขาอ่อนด้านใน ทารีน่าสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วของเขากำลังสัมผัสส่วนนั้นของเธอผ่านกางเกงซับในที่สวมอยู่ “ยะ..หยุดก่อนค่ะ” เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มใบหูของเธอเบาๆ ก่อนจะงับต้นคอเรียวยาวไล่ไปจนถึงจุดชีพจร “พี่น่ารังเกียจมากอย่างนั้นหรือ? รินาชั่วชีวิตของพี่ไม่เคยชายตามองสตรีใดทั้งนั้น พี่มั่นคงในความรักที่มีต่อเจ้า การกระทำเช่นนี้ของพี่ทำให้เจ้ารังเกียจพี่อย่างนั้นหรือ?” หน้าแบบนั้นอีกแล้ว ใบหน้าที่กำลังอ้อนวอนของเขามันทำให้เธอพ่านแพ้อย่างสิ้นเชิง เธอไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด เขาดีเกินไปสำหรับนางร้ายอย่างทารีน่าด้วยซ้ำ เธอรู้ดีกว่าใครว่าตัวละครวินเทอร์น่าสงสารมากที่สุด เพราะเขาหวังดีกับทารีน่าจริงๆ เขาน่าสงสาร น่าเห็นใจขนาดนั้นเธอจะรังเกียจเขาได้อย่างไรกัน แต่จะยอมง่ายๆ มันก็.. “อ๊ะ..” ปลายนิ้วของเขามันกำลังกรีดไปตามร่องรักของเธอเบาๆ “รินา..ตรงนี้เปียกหมดแล้ว เป็นพี่ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?” การสัมผัสของเขามันเป็นการสัมผัสที่ไม่รุนแรงแต่มันกลับเร่าร้อนเหลือกำลัง ผิวกายมีปฏิกิริยาคลายถูกสัมผัสโดยตรงทั้งๆ ที่เธอยังสวมเสื้อผ้าครอบชิ้น ปลายจมูกของเขาซุกลงกับเส้นผมก่อนจะพรมจูบไปทั่วทั้งศีรษะ บอกตามตรงว่าร่างกายนี้เริ่มจะไม่ฟังคำสั่งของเธออีกแล้ว ทารีน่ารู้สึกร้อนไปหมดตั้งแค่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาร้ายกาจมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ผิวกายค่อยๆ หว่านเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขสมทีละเมล็ด ก่อนที่มันจะแตกหน่ออยู่ใต้ผิวของเธออย่างรวดเร็วจนร่างกายของทารีน่าสั่นเทิ่มไปทั้งตัว เขาขบเม้มบนต้นคอเพื่อฝากรอยกุหลาบเอาไว้ เธอบิดตัวหนีตามสัญชาตญาณแต่ริมฝีปากของเขายังคงตามมาอย่างไม่ลดละ มืออีกข้างของวินเทอร์กำลังดึงเชือกด้านหลังที่มัดชุดเดรสของทารีน่าเอาไว้ และเมื่อเชือกที่พันธนาการชุดของทารีน่าคลายลง เนินอกคู่สวยก็ปรากฏเด่นชัดในสายตาของวินเทอร์ ผิวกายของทารีน่าขาวราวกับหิมะ ส่วนปลายยอดถันคู่สวยนั่นก็ราวกับกลีบกุหลาบสีแดงที่แต่งแต้มลงไปบนพื้นหิมะ มันสวยงามจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากเนินเนื้อคู่นั้นได้เลย “ท่านพี่วินเทอร์..ไม่ใช่วันนี้ค่ะ!" เธอยกมือขึ้นมาเพื่อปกปิดส่วนที่ไม่ควรปรากฏในสายตาของเขา..
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม