พอเซวียนจ้านร้องไห้ เซวียนจูก็คายยอดอกมารดาแล้วร้องไห้ตามพี่ชาย เด็กทั้งสองประสานเสียงกันดังสนั่น หลีเจียวรู้สึกราวโลกจะถล่ม น้อยครั้งที่เด็กแฝดทั้งสองจะร้องลั่นพร้อมกันเช่นนี้
เซวียนหยางทำตัวไม่ถูก ยิ่งเขาพยายามคว้าลูกชายมากอดปลอบ เจ้าตัวน้อยก็เอาแต่ดีดดิ้นพยายามคลานไปหาเสด็จแม่ “แงๆๆ”
เสี่ยวม่านและนางกำนัลพี่เลี้ยงได้ยินเสียงเด็กร้องจึงรีบเข้ามาดู ทว่าเมื่อเห็นฮ่องเต้ทรงอยู่ ก็ไม่กล้าเข้าไปช่วยปลอบองค์ชาย ที่ตอนนี้ร้องไห้จนใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำไปหมดแล้ว
หลีเจียวรีบดึงสาบเสื้อปิดหน้าอก ตบก้นปลอบลูกสาวอยู่ครู่หนึ่งนางถึงค่อยสงบลง หลีเจียวจึงส่งอาจูให้เสี่ยวม่านช่วยดูแลต่อ
หลีเจียวเข้าไปอุ้มเซวียนจ้านขึ้น “โอ๋ เด็กดี อย่าร้องเลยนะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เซวียนจ้านได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของเสด็จแม่ เขาจึงค่อยๆ เงียบเสียงร้องลง คางน้อยเกยอยู่บนไหล่บอบบางของมารดา น้ำมูกน้ำตาเปรอะเปื้อนเปียกป
