เขมมิกาพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เธอไม่อยากถูกชายหนุ่มจ้องหน้านานจนอึดอัดมากไปกว่านี้ ถึงเขาจะมีรอยยิ้มประดับใบหน้าหล่อเหลาตลอดเวลาก็ตามที
“ไม่เคยเลยครับ แค่เห็นว่าร้านนี้อยู่ใกล้โรงพยาบาล อีกอย่าง คุณเค้กไม่ยอมให้ผมไปรับ ผมก็เลยต้องเลือกร้านใกล้ๆ เอาไว้ก่อน คุณเค้กจะได้ไม่ต้องลำบากเดินทาง”
ปริญพูดออกไปจากใจจริง ปกติแล้วเขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ชอบหรือเอาใจหญิงไปเรื่อย ตั้งแต่ที่ผิดหวังจากเมรีญามาก็ไม่เคยถูกตาต้องใจผู้หญิงคนไหนอีกจนกระทั่งได้เจอกับเขมมิกา ชายหนุ่มรู้สึกชอบ และคิดว่าเธอมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้อยากพูดคุยด้วย อาจเป็นเพราะสายตาที่เหมือนกวางน้อยกำลังตื่นกลัวที่จะถูกเขารุกหนักก็เป็นได้ แต่ยิ่งหนี เขาก็ยิ่งอยากเข้าหา
“ขอบคุณนะคะ แต่คุณปริญเรียกเค้กเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เค้กเป็นแค่เด็กฝึกงาน อีกอย่าง คุณปริญก็เป็นรุ่นพี่เค้กหลายปีด้วย” หญิงสาวพูดออกไปด้วยความเกรงใจ เพราะตามสถานะแล้ว ป
